Norðurslóð - 26.04.2022, Page 4

4 – Norðurslóð
Aðalbjörg Kristín Jóhannsdóttir
yfirleitt kölluð Kitta og maður
hennar Rúnar Bjarnason festu
nýverið kaup á Laugabrekku í
Laugarhlíðartorfunni af Birni
(Bubba) heitnum Júlíussyni,
föðurbróður Kittu og Fjólu
Guðmundsdóttir. Kitta er fædd og
uppalin Dalvíkingur en flutti ung
að heiman og hefur alið manninn
sunnan heiða meira og minna síðan.
Þegar blaðamann Norðurslóðar bar
að garði voru Kitta og Rúnar í stuttri
helgarferð með yngsta stráknum
sínum Gísla Dan, sem hafðist við
kökubakstur meðan á spjalli okkar
stóð.
Eins og í litlu ítölsku
sveitaþorpi
Foreldrar Kittu, Jóhann
Daníelsson og Gíslína Hlíf
Gísladóttir fluttu til Dalvíkur 1973
og byggðu síðar Sunnubraut 14,
uppeldisheimili Kittu. „Húsið
var innsta húsið í Sunnubrautinni
og eina húsið svona sunnarlega
í götunni lengi vel. Pabbi hafði
plottað að vera eins nálægt Stólnum
og hann gat, þannig að ekkert hús
myndi koma og skyggja á hann. Við
bjuggum þarna innst inni á meðan
það var að byggjast upp í kringum
okkur. Þetta var pínu óhugnanlegt
þegar maður var krakki að hlaupa
þarna á milli á þessum ljóslausa
kafla, maður hljóp bara fyrir lífi
sínu í gegnum myrkrið” segir Kitta
og hlær. “Á unglingsárunum gat
maður ekki komist nægilega hratt
frá Dalvík til þess að sjá heiminn,
fara í menntaskólann og þetta allt
saman, það var bara eins og að fara
til útlanda að fara til Akureyrar. En
ég átti æðisleg uppeldisár á Dalvík
og á marga góða vini þaðan og
auðvitað fólk sem kenndi manni,
sem ég síðar kenndi með sjálf síðar
og kynntist sem vinum þegar ég
flutti skamma stund til Dalvíkur.“
Eftir að hafa dvalið í Þýskalandi
eitt ár eftir menntaskóla lá leiðin
í Kennaraháskólann. „Ég ætlaði
mér aldrei að verða kennari, það
var ekki endilega málið, en námið
var praktískt og hafði reynst pabba
mikið happaskref. Ég kom alltaf
heim á sumrin því þar var mesta
stuðið, spilaði fótbolta og vann
fyrir næsta vetri og svona, eitt
slíkt sumar kynnumst við Rúnar.
Hann er aðkeyptur fótboltamaður
frá Skaganum og ég verð að þakka
Ungmennafélagi Svarfdæla fyrir
þau kaup!”.
Þau hjónin útskrifuðust á sama
tíma úr háskólanum, hann sem
landfræðingur, hún sem kennari
og fljótlega kom fyrsta barnið
undir. „Við ætluðum okkur til
Reykjavíkur um haustið en barnið
pínu breytti öllu og við ákváðum
að vera á Dalvík til að vera nær
baklandinu. Ég fór þá að kenna
og það var æðislegur tími, bæði
stuðningurinn að því að eignast
fyrsta barnið og að vera hér. Rúnar
var alæta á vinnu, tók allt sem
bauðst, hann var í frystó, hann var
lögga og hann kenndi líka seinna
árið okkar hérna. Við kenndum
saman á tímabili og þá með pabba,
hann var á bókasafninu með litlu
börnin. Ég kenndi líka með öllum
þessum kennurum sem að voru að
kenna mér í gamla daga, Gunnellu,
Þóru Rósu, Dóru Reimars og Önnu
Baddí og bara öllu þessu gengi. Það
var eitthvað svo yndislegur tími
sem styrkti okkar tengsl við Dalvík
og ekki síst Rúnars, hann verandi
utanaðkomandi. Við bjuggum upp
í Hjarðarslóð og það var æðislegt
kennaragengi þar, Arna Vals, Guðný
Ólafs, Linda og Skúli, og Anna
Ólafsdóttir, sem var mentorinn
minn í Dalvíkurskóla. Gat ekki
fengið betri undirbúning fyrir
þessa vinnu. Við bjuggum öll þarna
saman hliðina á hvert öðru, bara
eins og fjölskylda, þetta var bara
eins og í litlu ítölsku sveitaþorpi,
kaffibolli á morgnana og gengið
inn og út á milli húsa. Ég fór líka
í leikfélagið og við fórum bæði í
Samkór Svarfdæla þar sem Rósa
Kristín var að stýra og þá náðum við
meiri tengslum við sveitina og alla
þá sem voru að syngja í kórnum.
Ég náttúrulega kannaðist við marga
útaf pabba, hann fór oft með mig
í dalinn sem barn. Hann sagði þá
ævinlega „Kitta, eigum við að taka
einn hring“. Amma og afi voru líka
á lífi á þeim tíma, afi deyr 1978 og
amma 1986. Amma og Júlli (Júlíus
Daníelsson) bróðir pabba bjuggu
svo í Syðra-Garðshorni í einhver
ár. Það var mikið ævintýri að koma
þangað í þetta risastóra hús og leika
sér í besta bæjarlæk í heimi!”
Oxford og fleiri börn
„Rúnar fór svo í framhaldsnám
til Oxford og ég og elsti strákurinn
okkar, Bjarni, sem þá var ekki nema
16 mánaða, fórum með í bláfátækt
okkar. Ég var svolítið beygluð fyrst,
saknaði stemningarinnar á Dalvík
og dalnum. Við vorum úti í eitt ár, ég
verð ólétt í annað sinn, eignast Ísold
og við komum heim eftir að Rúnar
klárar námið. Þetta var rosalega
lærdómsríkt ferli allt saman og að
upplifa þessa fjölmenningu sem ég
þó hafði aðeins kynnst í Þýskalandi.
Að vera heima með barn í Oxford
var líka frábært, sennilega gat
ég ekki verið í fæðingarorlofi á
betri stað þó Dalvíkin hafi verið
yndislegur staður sem slíkur.
Það voru mikil viðbrigði að
fara úr svona vernduðu umhverfi á
Dalvík yfir í það að vera ein á báti
í Oxford, en maður fór að kunna að
meta þetta öðruvísi.“
Sunnubrautin seld
„Mamma deyr 2009 en við áttum
Sunnubrautina áfram til 2013. Þá
er pabbi fluttur í þjónustuíbúð við
Dalbæ og ekkert vit í því að eiga
risastórt einbýlishús á besta stað á
Dalvík sem eitthvað frístundahús,
svo við systkinin ákváðum að
selja. Það tók sinn tíma að komast
yfir það tilfinningalega, mamma
og pabbi byggðu þetta hús, hvert
einasta horn, krókur og kimi hafði
góðar minningar. Þetta var mikið
veisluhús alltaf mikið stuð og gleði.
Ég satt best að segja áttaði mig ekki
á því hvað það breytti miklu að hafa
ekki þetta „afdrep“ á Dalvík. Það
slitnaði einhver tenging að vissu
leyti. Pabbi var ennþá á svæðinu,
en þegar við komum að heimsækja
hann þurfti allt í einu að fara að
redda sér gistingu. Það var mjög
furðuleg aðstaða að finna sig í. Allt
í einu var ég orðinn meiri gestur en
heimamaður. Ég fann að ég var ekki
tilbúin í að tapa þessu sambandi við
heimaslóðirnar og það varð ennþá
sterkari tilfinning eftir að pabbi
deyr.“
Reiturinn hans pabba
„Við hjónin skeggræddum þetta
fram og aftur, hvort við ættum að
kaupa okkur hús á Dalvík, byggja
lítið hús í Svarfaðardal eða hvað
það nú væri. Mig langaði allt í einu
meira að vera í sveitinni, heyra í
hrossagauknum og mæna á Stólinn
og tilbiðja hann, sem ég er bara
alinn upp við að gera, maður lærði
að kunna að meta svona atriði.
Pabbi var mikill náttúruunnandi
og náði kannski aldrei að slíta
sig frá dalnum, við sögðum
gjarnan að hann væri tjóðraður
við túnfótinn heima. Líklega er
ég ekkert skárri þegar uppi er
staðið. Pabbi og Júlli tóku frá
skika úr Syðra-Garðshornsjörðinni
þegar hún var seld og ræktuðu
hann upp samviskusamlega. Ég
var dregin í þennan skika í gamla
daga til að vökva úr læknum með
erfiðismunum, planta niður trjám,
girða og fleira. Ég man hvað mér
fannst þetta erfitt, ég skildi ekkert í
þessu og fannst þetta hundleiðinlegt.
Það var alltaf „Kitta mín, komdu
með mér í Reitinn“, svo stóð ég
einhverntíman þarna með honum,
var eitthvað fúl af því að ég nennti
þessu ekki, það rigndi og allt var
ömurlegt, og ég bara „Pabbi, hvað í
ósköpunum ertu að gera með þetta,
til hvers ertu að hamast hérna?“ og
þá sagði hann þetta sem ég lagði
enga merkingu í þá, „Nú, til þess að
þið getið byggt ykkur bústað hérna
eða hús ef þið viljið þegar þið eruð
orðin stór“ og ég bara „sjénsinn að
ég myndi vilja vera í Svarfaðardal
þegar ég er orðin stór!“. Þetta
var falleg hugsun, en ég var bara
uppfull af mótþróa unglingsáranna.
Þessi reitur er ennþá í eigu allra
barna systkinanna, hann er lítill
en í fallegri rækt og alltaf gaman
að koma þarna, sveitalangurinn
gengur þvert í gegn um hann. Mér
skilst þetta hafi verið uppáhalds
leiksvæði þeirra systkinanna.
Við vorum búin að vera lengi
að hugsa um að byggja í þessum
reit í samráði við ættingja mína,
en reiturinn er með eindæmum
snjóþungur og einhvernveginn
komst þessi hugmynd ekkert áfram
í 2-3 ár. Svo kom þetta upp með
Laugabrekku, Bubbi frændi var þá
orðinn frekar slappur og þau Fjóla
voru að hugsa um að færa sig til
Akureyrar og spurðu hvort við
Rúnar vildum kaupa húsið, eitthvað
sem við höfðum ekki einu sinni
getað ímyndað okkur.
Mér hefur alltaf þótt þessi staður
æðislegur og það var alltaf frekar
ævintýralegt að heimsækja Bubba
og Fjólu á þennan magnaða stað og
í þetta fallega hús, svo við gátum
ekki annað en reynt á þetta. Það er
eitthvað mjög falleg hugmynd að
húsið sé áfram í fjölskyldunni og er
svakalega þakklát fyrir því að þau
frændi og Fjóla skyldu hafa treyst
okkur fyrir húsinu og boðið okkur
að kaupa af þeim. Við fórum svo
bara að vöðla saman fé og veðsetja
börn og bíl svo þetta gæti gengið.”
segir Kitta og hlær.
Þakka fyrir hvern einasta dag
„Við byrjuðum á því í ágúst í
fyrra að gera þetta svona að „okkar“
við reynum að gera sem mest sjálf
en auðvitað er kostnaðurinn farinn
fram yfir það sem við ætluðum
okkur. Við erum samt eiginlega
bara að kaupa notað frekar nýtt og
reyna að lagfæra allt sem hægt er
að laga frekar en ekki. Svo er líka
bara mikið „við reddum þessu“
fílingur sem ég fíla í botn, allir
vinir boðnir og búnir til þess að
hjálpa til og nágrannarnir æðislegir.
Þetta er sannarlega búið að vera
skemmtilegt hópverkefni sem allir
munu njóta góðs af.
Ég vinn í bransa sem krefst á
tímabili stílhreins klæðaburðar,
en mér gengur mjög illa að vera í
drakt, ég vil heldur vera útbýjuð í
málningu eða mold. Þrátt fyrir að
það hafi verið hundleiðinlegt að
fara með mömmu og pabba sem
unglingur að taka upp kartöflur
í garðinum hjá Sökku eða róta í
beðinu heima þá er svona vinna
einhver heilun fyrir mér að týna sér
í verkinu, laga og mála, gera fínt í
kringum sig - að sjá áþreifanlegan
árangur eftir sig. Þetta er einhver
jarðtenging. Ég hef rosalega gaman
af því að hafa fallegt í kringum mig
og nágrannar mínir hafa sett markið
hátt hér í Torfunni. Ég verð að passa
að halda uppi arfleifð frænda og
Fjólu og halda fallegt hús og garð
eins og þau, annað kemur ekki til
greina!“ segir Kitta kímin.
Kitta og Rúnar hafa búið í
Reykjavík síðan 1999. ,,Ég er
ofboðslega þakklát fyrir að geta átt
tvö heimili, það er ekkert sjálfgefið.
Ég bara stend hérna og horfi á
Stólinn og þakka fyrir hvern einasta
dag sem ég er hérna og get ekki
beðið eftir því að koma aftur þegar
ég er farin!“
,,Mig langaði allt í einu að vera í sveitinni“
Aðalbjörg Kristín Jóhannsdóttir
Kitta í Laugabrekku, sem staðsett er í Laugarhlíðartorfunni í Svarfaðardal
Í stofunni í Laugabrekku. Málverkið á veggnum er af Stólnum í Svarfaðardal og er
eftir Dalvíska listmálarann Brimar og var gjöf til Jóhanns Dan.
Mænt á Stólinn frá svefnherbergis
svölunum.