Jólasveinninn - 01.12.1937, Blaðsíða 3

j6t,ASVEIN!tIKN, - 3 - Desem'bei1 1937.
Ferð á h.jóli.
Það var oft gaman í skólanum í fyrra.
Dag nokkurn var mjög gott veður og við
strakarnir vorum að hugsa um að fara eitt-
hvað á hjóli. Þa stakk einn upp á því að
fara upp í flugskýli inn hjá Kleppi.
Jú, jú, þeir vildu það, en samt vorum við
ekki nema fjórir, sem ætluðum að fara.
Sumir höfðu ekki hjól. Þrátt fyrir það
ákvaðum við að hittast í skólaportinu kl.
1, og þá lögðum við af stað. Þegar við
komum uppeftir var flugskúrinn opinn.
Urðum við fegnir því og fórum inn, en
vorum samt smeykir, en þegar inn kom saum
við stóran kaðal hanga niður úr loftinu
við fórum að róla okkur á kaðlinum. 1 meðan
við vorum að þessu kom drengur til okkar og
fór að leika ser með okkur. Svo fór hann
með okkur í smákofa. Kofinn' var fullur af
heyi og í heyinu voru leynigöng, sem strak-
arnir höfðu húið til. Svo fórum við út og
lengra austur eftir og sýndi hann okkur
hella* Hann fór með okkur að klifra upp a
kletta og hamra. Svo þegar við ætluðum að
fara lengra þá mundi einn drengurinn eftir
iþví, að hann þurfti að vera kominn heim
kl, 3. Þa snórum við aftur og urðum sam-
ferða honum út að refabui, sem var þar rett
hjá, þá fór hann a undan okkur heim, en
við fórum að.horfa á refina, og svo hóldum
við heim.
Valgeir Hahnesson.
V___0 R I________
Á vorin þiðnar snjórinn. Blómin fara að
vakna úr. vetrardvalanum. 1 vorin þiðnar
ísinn af ánum, lækirnir fara að vaxa og
fossarnir háir og tignarlegir klæðast úr
íshrönglinu. Á vorin fara tunin að grænka
og Úa vex mikið af hlómum, þ.að
vex íang mest' af fíflum og sóleyjum og
holtasoleyjum og svo vex lamhagras.
En svo þegar líður fram á vorið, þá er
farið að slá túnin, þá deyja öll hlóm.
Guðfríður Jóhannesdóttir.
í s v e i t.
Ég hef i' verið í sveit í fimm sumur og
alltaf í sama stað, og hefir mer alltaf
leiðst nema.í sumar. Einu sinni fór óg
á skemmtun í Buðardal og í haust fór óg
í smalamennsku, í sumar sótti óg hest-
ana nærri því alltaf, nema þegar eg fann.
þá ekki, þá sótti uppeldissonur húshónd-
ans þá. Ég fór oft í róttirnar og idka
á milli ófan af fjalli.
Óli Þorsteinsson.
Refurinn og haninn.
Einn dag gægðist refurinn inn í garð-
inr. og þá var nú héldur en ekki mikill
hávaði þar. Varðhuudurinn togaði í hlekk-
ina, en þeir voru svo sterkir að það þyddi
ekkert, þá stökk hann upp á hundaskýlið
og kallaði, varið ykkur, varið ykkur, og
endurnar skræktu, flýtið ykkur, kötturinn
stökk upp á eldiviðarhlaðann og hvæsti en
haninn flaug skelfdur upp á vegginn og
galaði, flýið, flýið, og flögraði svo aft-
ur niður í garðinn. Þegar refurinn sa það
hljóp hann kring um húsið, greip hananh
um hálsinn 0g hljóp síðan til skogar, þa
óskaði haninn að vera kominn aftur heim
í garðinn, enþað var of seint því refur-
inn át hann,
Bergsteinn Jónsson
þýddi úr dönsku.
Ferð ofan af Akranesi.
Ég vaknaði snemma morguns og pahhi
sagði mór að fara að klæða mig og eg
gerði það. Svo fengum við okkur mjolk
og hrauð. Þegar við vorum húnir að kveðja
fólkið fórum við niður í skip.
Klukkan níu fór það frá hryggjunni.
Þegar við vorum komin langt frá landi
ruggaðist- það svo ákaflega, að eg var
orðinn mjög hræddur, Þannig gekk þetta
þangað til við komum til ReyKj.avíkur.
Þa va.r eg feginn að losna við þessi
■ sjólæti. ■ sa v t
Ólafur Guðjóns.