Austurglugginn - 22.08.2014, Page 12

12 Föstudagur 22. ágúst AUSTUR · GLUGGINN
Í sumar fagnaði fjölskylda mín
manndómsvígslu fjórtán ára dótt-
ur minnar. Við erum nokkur sem
stöndum að þessari stúlku, auk mín
eru það fyrrverandi maðurinn minn,
faðir hennar, og fyrrverandi konan
mín, stjúpmóðir hennar. Þau búa
ekki hér en komu og voru í ein-
hverja daga að hjálpa til við undir-
búninginn og samgleðjast barninu.
Þetta gekk allt eins og í sögu - og
ég reyndi að halda eðlislægu ráðríki
mínu í skefjum.
Nú, þetta er svo sem ekki umtalsvert.
Nema það, að eins og alltaf, þegar
mín fyrrverandi mæta á svæðið,
heyri ég utan að mér af einhverju
fólki sem er dauðhneykslað á því að
a) þau skuli koma hér, b) þau skuli
GISTA hjá mér og c) okkur skuli
koma svona ljómandi vel saman.
Það sé bara nánast óeðlilegt.
Þið haldið kannski að ég sé að búa
þetta til. Það er því miður ekki
þannig. Það er fólk þarna úti sem
liði miklu betur ef ég ætti í harð-
vítugum forræðisdeilum við fyrr-
verandi maka, talaði aldrei við þau
nema með lögfræðingum og aldrei
um þau nema illa. Það er víst svo
„eðlilegt“.
Á þeim árum sem liðin eru síðan
dóttir mín fæddist höfum við skipst
á að hafa hana, eftir tíma og að-
stæðum. Lukkan hefur verið mér
hagstæð og hún mikið verið hjá
mér. Á stórhátíðum eins og jólum
höfum við reynt að vera öll saman
og það líkar mér vel. Bæði er það
skemmtilegt - ég giftist nú ekki
þessu fólki af því að mér fyndist það
svo dauðleiðinlegt og óspennandi -
og svo er það líka gott fyrir barnið.
Og hvað skiptir meira máli en það?
Auðvitað erum við ekki alltaf sam-
mála, og svo verða árekstrar varð-
andi tíma, frí, gjafir, hitt og þetta.
En við fullorðna fólkið leysum það.
Án þess að vera með drama, og
svo sannarlega án þess að blanda
henni í það á nokkurn hátt, að öðru
leyti en því að með hækkandi aldri
fær hún að hafa meira um það að
segja hvar hún er og með hverjum
og hvenær.
Dóttir mín átti aldrei að verða
skilnaðarbarn. Ég grét og kúgað-
ist í margar vikur vorið sem fjöl-
skylda mín „leystist upp“ í fyrsta
skipti. Síðan þá er ég margbúin
að sjá hversu réttar þær ákvarð-
anir voru. En ég held vinskap við
hina foreldra hennar, enda hef ég
engan rétt á öðru. Hún á rétt á að
fá að elska þau og bera virðingu
fyrir þeim, og ef ég ræni hana því
er ég að brjóta gegn henni. Og það
er bannað.
Ekkert rugl!
Ingunn Snædal
Lokaorð
vikunnar
Jónsver er sjálfseignarstofnun en varð til út frá hugsjón hjónanna
Jóns Þorgeirssonar og konu hans, Jónínu Björgvinsdóttur, en
hjónakornin ráku um áratugaskeið verkstæði á heimili þeirra
að Skógum í Vopnafirði þar sem þau framleiddu við góðan
orðstír vindpoka, flögg, reiðtygi og fleiri leðurvörur. Þegar það
kom að því að þau lögðu niður störf vegna aldurs fannst þeim
hjónum illt til þess að vita að þessi starfsemi legðist af í sveitar-
félaginu og fæddist þá hjá þeim hugmyndin að Jónsveri. Þau
lögðu allan sinn rekstur til málefnisins og tók Jónsver formlega
til starfa í nýinnréttuðu húsnæði að Hamrahlíð 15, hinn 13.
febrúar 2005. Hjartsláttur þeirra hjóna var alltaf að hér væri á
ferðinni framleiðslufyrirtæki sem væri verkþjálfunarstöð fyrir
fatlaða og aldraða.
„Við gerum við allt mögulegt hérna. Það er í raun allt milli him-
ins og jarðar, nema við gerum ekki við karlmenn. Þeim er ekki
við bjargandi!“, segir Gunnhildur Ásmundsdóttir, starfsmaður
í Jónsveri, en Austurglugginn kíkti við í Jónsveri á leið sinni
um Vopnafjörð fyrir skemmstu. Gunnhildur er ein af tveimur
fastráðnum starfsmönnum Jónsvers og hefur starfað þar í 5 ár.
„Ég man þegar ég byrjaði að vinna hérna, þá fannst mér erfitt
að skipta um rennilás á úlpu, en núna er ég t.d. að skipta um
áklæði á hægindastól og það er ekkert mál. Maður tekst á við
allskonar verkefni hérna“, segir Gunnhildur. „Fólk kemur með
fatnað, skó, stóla, hnakka, reiðtigi og eiginlega allt. Svo búum
við til ýmislegt fyrir fólk og ekki má gleyma að stór partur af
framleiðslu okkar eru vindpokarnir fyrir flugfélögin og innleggin
Við gerum við allt nema karlmenn
Gunnhildur að gera við skó í Jónsveri.
Það hafa margir heyrt um Jónsver á Vopnafirði, enda hefur góður rómur verið gerður að starfseminni þar mörg undanfarin ár. Jónsver er
vinnustaður fyrir fólk með skerta starfsgetu og er það eitt af mikilvægustu markmiðum starfseminnar að starfsmenn, samhliða framleiðslu-
störfum, öðlist aukna leikni og krafta til að takast á við líf ið og tilveruna.
og skópokarnir fyrir Össur. það munar öllu
að hafa þessi verkefni “.
Stofnaðilar Jónsvers, fyrir utan hjónin á
Skógum, eru Sjálfsbjargarfélagið á Vopna-
firði og Félag eldri borgara á Vopnafirði og
Bakkafirði, sem hafa með góðum stuðning
Vopnafjarðarhrepps, Framkvæmdasjóðs
fatlaðra og Framkvæmdasjóðs aldraðra,
staðið fyrir uppbyggingu vinnustofunnar.
„Ég elska þessa vinnu, hún er svo fjölbreytt.
Maður kynnist góðu fólki og stemmn-
ingin er alltaf góð“, segir Gunnhildur að
lokum. SL