Jólablað - 01.12.1936, Blaðsíða 3

JÓLABLAÐ
3
hann, svo við getum legið þar, ef
við förum í útilegu. í kringum
kofann er allstórt land, þar sett-
um við ungherjarnir niður í vor
sem leið kartöflur, rófufræ, gras-
fræ o. fl. Og svo verður sett þar
niður tré og blóm eins fljótt og
hægt er. Verkamannabörn ættu að
ganga í félagið og hjálpa okkur til
þess að fullgera þetta. í allflestum
löndum heimsins er ungherjalið.
Það eru til gulir, brúnir, svartir
og hvítir ungherjar, en allir hafa
þeir rauðar hyrnur, sem eru merki
þess, að þeir séu í hinni alþjóð-
legu barnahreyfingu verkalýðsins.
Hér á landi er ungherjalið i
Heykjavík, á ísafirði, Vestmanna-
eyjum og Akureyri. Ungherjalið-
unum fjölgar óðum. Verkamanna-
börn eru farin að skilja það, að
þar eiga þau heima, en ekki í hin-
um borgaralegu æskulýðsfélögum.
Verkamannabörn! Gangið í ung-
herjalið A. S. V.
Verið viðbúin.
JJngherji.
Páfagaukurinn
í réttarsalnum.
Gamansaga.
Páfagaukurinn er einn af þeim
fáu fuglum, sem geta lært orð og
jafnvel heilar setningar í manna-
máli. Það sem þeir læra hafa þeir
svo á takteinum, þegar vel liggur
á þeim, en lítið hugsa þeir um
samkvæmnina í umræðunum.
Eftirfylgjandi smásaga gerðist
í dómsal einum í Chicago ekki alls
fyrir löngu:
Dómarinn spyr mann, sem á-
kærður var fyrir að hafa stolið
páfagauk, er hann hafði með sér
í litlu fuglabúri.
„Er það satt, að þú hafir stolið
páfagauknum þeim arna?“
„Nei, ég er saklaus af því,“ svar-
aði ákærði. En í sama vetfangi
gall páfagaukurinn við:
„Nei, þegiðu nú lagsi!“
Allir viðstaddir fóru að hlæja.
En slíkt átti miður vel við á
þessum stað, svo dómarinn reyndi
að koma kyrrð á í réttarsalnum.
„Ég vil hafa kyrrð!“ hrópaði
hann.
Varla hafði hann sleppt orðinu,
er páfagaukurinn setti á sig merk-
issvip og kallaði upp.
„Rekið leppalúðana út!“
Nú skellihlógu allir; þeir gátu
ekki stillt sig lengur. Dómarinn
engdist sundur og saman eins og
ormur í mauraþúfu og vissi ekki
hvað hann átti til bragðs að taka.
„Þessi ótætis páfagaukur ætlar að
gera alla vitlausa!“ hrópaði hann
í einhverju fáti.
„Þú er fífl! Farðu í klaustur!“
gall við frá litla búrinu. Við þetta
æstist hláturinn.
Nú var dómaranum nóg boðið.
Hann stóð upp úr sæti sínu og
hótaði öllum fangelsi, ef þeir
bættu ekki þessum hlátri. En slíkt
hafði ekki mikil áhrif. Allir velt-
ust um og ætluðu að missa and-
ann af hlátri.
„Út með þá! Þeir eru vitlausir!“
hrópaði gauksi og hoppaði upp á
slána í búrinu.
Nú mátti segja að allt væri
gengið af göflunum. Hláturinn,
ópin og köllin fóru nú hreint með
þolinmæði dómarans. „Út með allt
þetta páfagaukshyski úr réttar-
salnum!“ kallaði dómarinn hásum
rómi.
Lögreguþjónarnir hlýddu tafar-
laust boði hans og ráku hláturs-
fíflin út úr salnum.
En páfagaukurinn var ekki iðju-
laus meðan á athöfninni stóð. —
Hann réði sér ekki fyrir kæti,
hoppaði og dansaði og hrópaði í sí-
fellu:
„Fallega gert, drengir! Fallega
gert! Tóm vitleysa!“
Þegar búið var að rýma til i
réttarsalnum, byrjaði yfirheyrslan
að nýju.
Dómarinn spurði nú kæranda.
hvaða sannanir hann hefði fyrir
því, að ákærði hefði stolið páfa-
gauknum.
„Ég sá hann með mínum eigin
augum hlaupa burt með búrið
með páfagauknum í,“ svaraði kær-
andi, „og þegar ég kallaði í hann
og spurði hann, hvert hann ætlaði
með það, þóttist hann hafa keypt
það.“
„Þetta er haugalygi,“ kallaði
páfagaukurinn utan úr horni.
„Haltu þér saman, kvikindið
þitt!“ kallaði dómarinn.
„Haltu þér saman! Haltu þér
saman, kvikindið þitt!“ át páfa-
gaukurinn eftir dómaranum og
hló svo hátt að heyrðist út á
stræti. Allt ómaði af hlátri þeirra,
er út höfðu verið reknir og urðu
nú að gera sér að góðu að standa
á hleri í forstofunni.
„Hafið þér nokkurt vitni að því,
að þessi maður hafi stolið fuglin-
um?“ spurði dómarinn.
„Já, þjónninn á veitingahúsinu
sá þegar hann stal honum.“
Nú var þjónninn sóttur, og bar
hann vitni í málinu. Páfagaukur-
inn lagði eyrun við og hlustaði á
framburð hans með mestu athygli.
En er þjónninn hafði lokið máli
sínu, ýskraði í gauksa: „Hann er
blindfullur.“
„Þegiðu nú, kjaftaskúmurinn
þinn,“ kallaði dómarinn í bræði
sinni. „Ætlar þú kannske að gera
vitnið ómerkt.“
Málalokin urðu þau, að ákærði
var dæmdur í nokkurra daga
fangelsisvist, en hinn retti eigandi
fékk páfagaukinn sinn aftur og
flýtti sér með hann út úr dóms-
salnum. Gauksi var hinn kátasti;
hann velti vöngum og skellihló
svo að undir tók í húsunum og
kallaði til þeirra, sem framhjá
gengu, um leið og hann kinnkaði
kolli til þeirra:
„Þetta var bara skemmtun fyrir
fólkið! Ha, ha, ha!