Kirkjublaðið - 29.10.1951, Qupperneq 4

Leitið Drottins meðan hann
er að finna, kallið á hann á
meðan hann er nálægur.
(Jesaja 55. 6)
Verið ekki hugsjúkir um
neitt, heldur gjörið í öllum
hlutum óskir yðar kunnar
Guði með bæn og beiðni á-
samt þaikkargjörð.
(Fil. 4. 6)
Minningar
um séra Ófeig Vigfússon
Dr. Schjelderup
Frh. af 1. síðu.
andi. — En eigi að síður er í
þessu aðhald, sem ég tel kirkj-
unni hollt og prestunum nauð-
synlegt. —
Hvernig lízt yður svo á land
og þjóð?
— Ég hlakkaði mjög til þess-
arar ferðar, og gerði mér mikl-
ar. — og stundum sagði ég við
sjálfan mig, of miklar vonir um
sögueyna og frændur vora þar.
En nú, þegar ég er að fara, verð
ég að segja, að þær vonir hafa
í engu brugðist heldur ræzt á
glæsilegri hátt, en ég gat gert
mér í hugarlund. Ég vissi, að
ísland átti sína frægu fortíð
og glæsilegu fornbókmenntir.
En mig óraði ekki fyrir því, að
hin fámenna íslenzka þjóð stæði
á jafn háu menningarstigi and-
lega og verklega og raun ber
vitni. Og hinni íslenzku gest-
risni og alúð mun ég aldrei
gleyma. Ég hverf héðan fullur
aðdáunar á fegurð og tign
landsins, með innilegum hlýhug
til þjóðarinnar og þakklæti fyrir
ógleymanlegar viðtökur. —
Schjelderup biskup lagði af
stað heimleiðis hinn 23. þ. m.
Kvöldið áður en hann fór, sat
hann aðalfund „Bræðralags“
er haldinn var á heimili Ás-
mundar Guðmundssonar pró-
fessors. Þar flutti biskupinn
erindi afburðasnjallt, sem öllum
mun verða minnisstætt, er á
hlýddu.
Séra Magnús
í Ólafsvík skrifar
Séra Magnús Guðmundsson
prestur í Ólafsvík dvelur nú
í Danmörku bæði sér til heilsu-
bótar og til þess að kynna sér
kirkjulegt starf og ekki sízt
störf presta þar við ýms sjúkra-
hús og heilsuhæli.
I nýlega komnu bréfi frá
séra Magnúsi segir hann meðal
annars frá biskupsvígslu er
hann var viðstaddur, og fór
fram í Kaupmannahöfn sunnu-
daginn 23. september. Vígði þar
dr. Fuglsang Damgaard Sjá-
lands biskup C. Baun prófast
til biskups í Viborgar biskups-
dæmi. Viðstaddir vígsluna voru
flestir biskupar Dana og auk
þeirra erkibiskup Finnlands dr.
Salomies og dr. A. Nygren
biskup í Lundi í Svíþjóð. Fannst
séra Magnúsi mikið til um at-
höfn þessa, er fram fór með
miklum virðuleik. Eftir guðs-
þjónustuna gafst honum tæki-
færi til þess að heilsa hinum
nýja biskupi og færa honum
árnaðaróskir fyrir hönd ís-
lenzku kirkjunnar.
Eftirfarandi minningarorð
um séra Ófeig prófast Vigfús-
son í Fellsmúla hafa Kirkju-
blaðinu nýlega verið send. Enda
þótt bráðum séu liðin fimm ár
frá láti séra Ófeigs, þykir blað-
inu eigi að síður rétt að birta
þessa grein, sem ber svo Ijósan
vott um hlýhug höfundar til
sóknarprests síns og læriföður.
Prestsstarfið verður aldrei
réttilega metið eftir messu-
fjölda eingöngu eða tölu hinna
svonefndu aukaverka. Það er
venjulega fyrst og fremst fólgið
í hinu, hversu þeim tekst að
vekja gróanda í mannssálunum
sjálfum og fá hin beztu blómin
til að gróa „í brjóstum sem að
geta fundið til“.
Að kvöldi hins 21. jan. 1947,
barzt mér til eyrna gegnum út-
varpið, andlátsfregn hins mæta
manns, séra Ófeigs Vigfússon-
ar, fyrrum prests að Guttorms-
haga og síðar prests og prófasts
að Fellsmúla á Landi. Friður
sé með hinni bljúgu barnssál
hans
Svo fór ég að rifja upp kær-
ar minningar um séra Ófeig.
Minnist ég þá fyrst barnafræð-
arans, sem með föðurlegri ástúð
„útskýrði ritningarnar“ svo vel,
að bróðurelska Krists og kær-
leiki Föðursins, stóðu öllum lif-
andi fyrir sálarsjónum.
Þetta gerði hann með sinni
meðfæddu hjartans auðmýkt og
lítillæti, með blúgri barnssál.
Ég minnist einnig prestsins
í kirkjunni. Sama auðmjúka
sálin, þakklát og bænheit.
Aldrei vart neins kala eða
kulda, hvorki utan kirkju né
innan. Lotning fyrir öllu, sem
háleitt er. Lotning fyrir starf-
inu. Lotning fyrir guðshúsinu,
kirkjunni, jafnt fyrir því þó
hún væri hrörleg og köld. Hún
var þó „Guðshús“.
Og umgengnin utan kirkju?
Sama lítillætið og auðmýktin,
jafnvel svo, að sumum þótti við
of, einkum á fyrstu prestskap-
arárum hans.
En virðing hans óx með ár-
um og aldri. Og síðara hluta
ævinnar, einkum eftir að hann
kom að Fellsmúla, var hann
virtur og metinn að verðleikum.
Séra Ófeigur var kominn af
fátækum foreldrum (en ríkri
föðurætt). Fátæktin merkti því
hann sínu marki á yngri árum.
En sveitabændum hefur lengi
komið betur, að prestar þeirra
væru vel efnum búnir og bú-
menn góðir.
Það var séra Ófeigur ekki
álitinn vera, meðan hann bjó
í Guttormshaga. Því litu sum
af sóknarbörnum hans hann
smáum augum. Ekki bætti það
um, að á þeirri tíð, er séra
Ófeigur varð prestur í Gutt-
ormshaga, var það enn venja,
að prestar tækju að nokkru
leyti laun sín sjálfir beint frá
söfnuðinum. En pyngjan er
löngum viðkvæmur punktur,
þess er gjalda skal.
Þegar séra Ófeigur kom að
Guttormshaga, var þar gamall
og hröi-legur bær og stóð neðst
í túninu, undir hárri brekku,
svo að útsýn var lítið frá bæn-
um, en prýðilegt útsýn var ofar
á túninu
Prestur réðist í að rífa gamla
bæinn og byggja lítið timbur-
hús, efst á túninu. Þar var víð-
sýni.
Fyrir þetta var presti legið
á hálsi. „Ráðleysi!" sagði fólk-
ið. „Miklu veðrasamara þarna,
og vatnsbólið niður hjá gamla
bænum, en þarna ekkert vatn“.
Nú myndi engum detta í hug
að byggja þar, sem gamli bær-
inn stóð.
En séra Ófeigur var ekki einn
og óstuddur í lfsbaráttunni.
Kona hans, frú Ólafía Ólafs-
dóttir, dáin 28. nóv. 1939, var
forkur dugleg og myndarleg í
öllum verkum og bústjórn. Þess
bar heimili þeirra hjóna vott,
bæði úti og inni, og þá ekki
síður klæðnaður þeirra prests-
hjóna og sona þeirra. Slíkt var
dæmafátt.
Um frú Ólafíu mætti segja
líkt og sagt var um aðra merka
prestskonu:
„Prestskonan mörg
var prýði sveitar
elskuð og virt
af öllum lýði;
hússtörf hún kenndi
og hannyrðir
og siðfágun sveitakonum".
Og einig átti þetta við um frú
Ólafíu:
„Hispurslaus, hreinlynd
og holl í ráðum
samhent elskuðum
eiginmanni.
Stýrði hún garði
með stakri prýði
og gat sér granna
og gesta lof“D.
D Erindin voru ort eftir prófasts-
frú Önnu Pétursdóttur á Hálsi í
Fnjóskadal (dáin 1936), konu séra
Asmundar Gíslasonar.
Blessuð sé minning þeirra
mætu hjóna.
Þetta, sem hér er sagt, er
skyndimynd, sem bar mér fyrir
sjónir, er ég heyrði lát séra
Ófeigs. Vona ég, að þó fátæk-
Gjafir til Stranda-
kirkju
Strandarkirkju í Selvogi hafa
nýlega verið færðar tvær mjög
veglegar gjafir.
Önnur þeirra er frá mæðgum
tveim vestur í Ameríku, frú
Ingibjörgu Jónsdóttur Guð-
mundsson og Önnu Bjarnadótt-
ur, sem heima eiga í borginni
Tujunga í Californiu, en gjöf-
ina afhenti Sigurður Baldvins-
son, póstmeistari í Reykjavík,
ásamt hlýjum kveðjum og árn-
aðaróskum frá þessum konum,
er kveðast færa kirkj unni þessa
gjöf í einlægri lotningu fyrir
þeim krafti, til hjálpar og bæn-
heyrzlu, er þessari afskekktu
kirkju fylgir, og þær hafa haft
um langan veg spurnir af. Gjöf ■
in er einkar fagurt kristslíkn-
eski á krossi, og kristsmynd úr
máluðu gibsi.
Hin gjöfin er frá Landsmiðj-
unni í Reykjavík og afhent af
forstjóra hennar, Ólafi Sigurðs-
syni. Er það kassi úr forláta
viði, ætlaður til þess, að vera
komið fyrir í anddyri kirkjunn-
ar og taka við því fé, er gestir
þeir, er kirkjuna skoða, vildu
færa henni.
Á loki kassans er róðrarbát-
ur úr málmi, mjög haglega
gjörður, og allur er gripur þessi
hin vandaðasta smíð. Er þegar
búið að koma honum fyrir í
kirkjunni, en hinar gjafirnar
eru enn varðveittar í biskups-
skrifstofunni.
Fyrir hönd kirkjunnar flytur
biskup gefendunum alúðar
þakkir.
Héraðsfundur Mýra-
prófastsdæmis
Héraðsfundur Mýraprófasts-
dæmis var haldinn í Borgarnesi
hinn 12. oktober. s.l.
Meðal þeirra mála, sem rædd
voru á fundinum, var presta-
kallaskipunin og var samþykkt
svohljóðandi tillaga:
„Héraðsfundur Mýraprófasts
dæmis, haldin í Borgarnesi 12.
október 1951 lýsir sig eindregið
mótfallinn fækkun presta í sveit
um og vill í því sambandi sér-
staklega taka fram, að hann
staklega taka fram, að hann
leggur einróma og ákveðið gegn
því að Staðarhraunsprestakall
verði lagt niður“.
legt sé, sé það ekki fjarri hinu
sanna. Bið svo þann, er lesa
kynni, vel að virða.
16. 2. 1947.
Guðlaugur E. Einarsson
Hafnarfirði.