Vörn - 10.11.1940, Blaðsíða 3

V Ö R N
3
„Starfsskrá AIþýðuflokksins.“
oíslenzk 4 ára áætlun 1935—
1939.«
Þar stendur:
(Bls. 7.) ,Starfsskrá Alþýðu-
flokksins-------er: “
(Bls. 13.) „32. Að vinna að
því, að öllum verði gefin jöfn
aðstaða til að keppa um stöður
við hverskonar opinberar stofn-
anir, og að eingöngu verði
valið í stöðurnar eftir hæfileik-
um umsækjendanna.“
Já, þetta er fögur regla. Eftir
þessu verð ég þá að fara, ef
ég ekki á að brjóta á móti
stefnumálum ílokksins.
Eg slæ því þessvegna föstu,
að ef ég komi til með að velja
í umrædda stöðu, að fara ná-
kvæmlega eftir fyrirmælum
Starfsskrár Alþýðuflokksins og
hvorki að taka tillit til póli-
tískra skoðana eða mágsemda,
heldur aðeins til hæfileika um-
sækjendanna.
Til þess að beita engum ó-
rétti, finn ég það og skvldu
mína, sem opinbers starfs-
manns, að meta hæfileika um-
sækjendanna og leggja það mat
til grundvallar við ákvörðun
mína og atkvæðagreiðslu.
Akvörðun.
Ég fer að ritja umsækjend-
urna upp í huganum og bera
þá saman og meta. Ég kemst
ekki hjá því að viðurkenna,
að enda þótt þetta sé allt ágæt-
isfólk og sumt prýðilegt, þá eru
meðal umsækjendanna 3 menn,
sem ég tel hafa mesta hæfileika
il að bera í stöðuna, þeir Bald-
vin Þórðarson, Jón Grímsson
og Harald Aspelund, en báðir
þeir síðarnefndu eru taldir vera
Sjálfstæðismenn.
Ég fer enn að bera saman,
meta og virða og lóð mitt fell-
ur að lokum á Harald Aspe-
lund, sem hæfasta manninn.
Samkvæmt þessu ber mér
því að greiða honum atkvæði
vegna hæfileika hans, þrátt fvrir
það að hann er mágur minn.
í þessu efni var þó eitt ský
á lofti. Aspelund er ekki tal-
inn alger bindindismaður, þótt
ég ekki hafi orðið þess var, nú
í lengri tíma, að hann hefði
áfengi um hönd.
En ég er Góðtemplar og get
því ekki forsvarað að trúa
manni, sem ekki er alger
bindindismaður fyrir ábvrgð-
arstöðu. Átti ég tal um þetta
við H. A. og kvað hann sér
meðvitandi þá ábyrgð, er hann
tæki á sig með stöðunni, ef til
kæmi, og hefði hann hugsað
sér að gjörast alger bindindis-
maður. Þessa ákvörðun kvaðst
hann reyðubúinn að staðfesta
með því að ganga í Góðtempl-
arregluna ef ég óskaði þess.
Næsta dag (föstud. 1. nóv.)
hittu mig 2 af leiðtogum Al-
þýðuflokksins, hvor í sínu lagi.
Þeir spurðu hvort ég gæti ekki
fallist á að sitja heima? For-
maður Samlagsins treysti sér
ekki að fresta fundinum lengur
og hefði boðað hann þetta
kvöld.
Eg neitaði þeim tilmælum
ákveðið. Úr því sem komið var
fannst mér ég hafa rétt og raun-
ar líka borgaralega skyldu til
að mæta á fundinum, ef ég
væri ekki á neinn hátt forfall-
aður, og ■ greiða þar atkvæði
eftir eigin sannfæringu.
Ofbeldi.
Ég fékk samt engin boð um
fundinn, sem halda átti kl. 572
e. h., en þar sem ég taldi mér
með þessu mjög svo misboðið
og réttur minn freklega fyrir
borð borinn, mætti ég á fund-
inum.
Sat ég svo á fundi þessum
langt fram á kvöld og á öðrum
fundi mest allan sunnudaginn.
Ég verð að segja það, að
ég sé nú ekki eftir því að hafa
setið þessa fundi, því að af
þeim hefi ég farið margs fróð-
ari en ég áður var.
Eg hefi sannfærst um, að sá
maður, sem skipar formanns-
stöðu í Samlaginu, er, að mín-
um dómi, algjörlega óhæfur til
að gegna því embætti, sem hanm
er skipaður í, vegna ofbeldis-
hneigðar og skorts á drengskap
í þessu máli, og ég held, að
það hljóti aðeins að vera af
pólitískri blindu tryggingarráðs
eða þess ráðherra, er þessi mál
heyra undir, ef hann er látinm
sitja í formannssæti eftir það
bersýnilega brot á öllu lýðræði
og fundarreglum er hann hefir
framið og því augljósa ofbeldi
er hann hefir í frammi haft,
en ofbeldi er, eins og áður er
getið, andstætt stefnuskrá Al-
þýðuflokksins.
Pólitískar stöðuveitingar.
Mér virðist að það sé orðin
föst regla hér í bæ, — og lík-
lega er það svipað annarstaðar
á landinu, — að opinberar
stöður séu veittar einungis eftir
pólitískum skoðunum, en alls
ekki eftir bæfileikum um-
sækjenda.
Þessi ósiður er orðinn svo
rótgróinn í hugum manna að
menn furða sig á ef annað
kemur fyri r.
Einn vinur minn sagði við
mig s. 1. föstudag, eftir að ég
hafði tekið ákvörðun mína, í
þessu sambandi, að hann tryði
því íj..... ekki að ég ætlaði
að fara að ganga svo á móti
flokknum, að troða pólitískum
andstæðingi í þessa stöðu.
Annar flokksbróðir sagði —
eftir að hann hafði haidið yfir
mér mjög svo hjartnæma ræðu,
— að ég væri með þessu fram-
ferði að svíkja allt og alla.
Sá þriðji hefir sagt, undir
votta, að ég sé »margfaldur
svikari og lygari«.
Ég þykist vita að nokkrir
fleii’i flokksmenn hafi fellt svip-