Alþýðublaðið - 19.11.1925, Blaðsíða 3

*"KS**m9«MÍB
V erkamenul Verkakomr! Verzlíö Vií Kaipfólagiil
lœkkun. Kauplð er of lágt. og
það er þó alveg óaanugjarnt, að
þfflir, sem erfiðustu verkia vinna
og áhættuaömustu, verði verat
úti um k&upgjald. Þelr menn
ættu að hata hæata kaup, sem
goldið væri i landinu. Að því
ber að keppá og vinna.
ggg—afe I.,!
Rittregn.
Q-uðm. FriðjóMson:
Héðan og handan.
Rrík, 1926.
G. Fr. mua vera (rjóssmaatur
allra islenzkra smásagnahöfunda.
A nokkrum árum hefir hann
látið írá sér fara yfir 50 slikar
sögur. Og búast má við, að hann
auki enn við töluna. En annað
mál er hvort það skull teljast
gleðiefni.
Eins og allir vita, sem kuan-
□glr sru skáldikap G. Fr , sækir
hann söguefni sin næstum »in-
göngu í svaitalifið. Sjaldnast er
þó um andlæga og óhlutdræga
sveltalUslýsingu að ræða. Sög-
urnar eru flestar eða allar litað-
ar af akoðnnum skáldsins, i-
haldsteml hans við forna háttu
og óbeit hans á cýrri menniogu
i öllum myndum. Þ.«tta upplag
hans hlaut að sklpa honum sætl
meðat islenzkra ihaldtmanna,
enda mun nú mega telja hann
hffllzta rithöfund þelrra. A það
hefir og verið bent, að honnm
muni drjúgum hafa stigið t|l
höíuði vsltlngar Og vegsemdlr
þær, er hann hefir undan íarlð
átt að fagna hj broddborgnrum
Rsykjavíkur á feiðum aínum.
Sbr. >heima hjá Thor J*nsen«.
En þó má J að kaliast kaíd-
hæðnl örlsgann■■■, ^ð G. Fr., hlnn
þröngsýni bónd , sem árnm sSm-
an hefir haft raupstaðarlffið á
hornum sér, r kuli nú ganga
fram fyrir skjöli u þeirra manna,
er »ð mestu h» a mótað íslenzkt
kaupstaðarlíf, eias og það er, og
þó elnkum lal arl hiiðar þess.
Kaupmenska jg útgerð ern
honum heigir dómar. Hln gamla
óbsit hans á hæjarlifinu kemur
nú nlður á ver?ialýðnum einum.
En víst er uci það, að engin
sveltastúikan, ttm G. Fr. iýsir,
hefir jafngralni tga glatað sak-
laysi afnu i sfii arsplliingunni og
rithötundurlnn G. Fr. í berð-
sto'um reykvfs?:ra mangara og
eddborgara.
Ég minnlst þ tss, að f vinsam-
legum ritdómi um G. Fr. í tfma-
ritl einu fyrir mskkrum árum var
einkum að því iundlð hve óspar
hann væri á söguetni sfn. Hann
iétl sig ekkl muna um að só-
lunda 3—4 söerufflfnum f elna
smásögu. Þetta þótti þó jafnframt
bera vott um þá loflegn stað-
reyod, að G Fr. hetði af nógn
að t&ka. Ef þetta hefir verið rétt
athugað, hefir þessi eyðaiusemi
þegar komið G Fr, í koll, Þes*-
ar slðustu söj?ur hans og reyndar
flelri bera þess Ijósan vott, að
hann er þegar þrotinn að frum-
legum yrkiiefrum. Fyrst og
fremst eru sögurnar ákaflcga
voigaiitiar. í öðiu lagi dylst eng-
um, sem les sögur G. Fr., að
hann er íarlnn að yrkja sig upp,
— >ait af f þynnra að þynna
þynkuna allra hinna< smátagn-
anna. Sömu atvlkin endurtaka
aig, et tii vili f örlítiú breyttum
búningi. Væri bægt að birta nóg
dasmi tll söcmunar, en hér er
hvorki timi né tækifærl til þess.
(Frh.) Z.
Rlutleysinginn.
Ritstjóri >Tímans« bregst skyldu
smni í siöasta tölublaÖi. Ritar
hann þar um >binn hlutlausa
sáttasomjaras. Hvílík firra! Veit
ritstjórinn ekki, aö útgeríarmenn
siga >hlutloysingjann< meö húö
og hamsi? Jú! það veit hann eins
og hver annar heilskygn maður.
Bar honum Þess vegna aö segja
sannleikann. En um leið og þetta
cr vítt, skal honum þakkaö, hve
réttlátlega og hispurslaust hann
ritar um þá svívirðing auðvaldsins
á slðasta þingi að vilja koma á
fót herjum til að berja á verka
mönnum í kaupdeilum og kúga
þá til að vílrja frá vilja sínum.
Sú smán íhaldsins er aldrei ofvítt.
Oit er, að rofar til í svartbyljum!
Fregn er komin úr Hafnarfirði,
102 gegn 2. Lsngi lifi Hafnfirð-
ingarl Þeir vissu, hvaðan vindur-
inn blés. Beim er Ijóst hlutleysi
hlutleysingjsns! Nei; tvisvar tveir
eru fjórir, piltar! Sá, sem ekki er
Sdgar Rice Burroughs: Vilti Tarsan.
„Helduröu, að riddaralið gæti komist i dalinn?“
„Nei,“ svaraði Tompson. „Landið er alt þakið þessum
giljum eða gjám. Qg fótgöngulið myndi verða langan
tima að komast þangað. Ég sá heldur ekkert vatn fyrr
en að minsta kosti tvær dagleiðir i burtu.“
í þessu kom Smut yflrhershöfðingi inn. Campell stóð
upp móti honum, og Tompson heilsaði á hermanaa
visu.
„Ég fór fram hjá,“ sagði Smut, „og datt i hug að
stanza og masa svolitið. En hvernig , gengur annars
leitin aö Smith-Oldwick ? Ég sé, að Tompson er hér.
Hann var i leitinni.“
„Já. Hann kom slðastur,* mælti Campell. „Hann fann
flugu 01dwicks,“ og hanu sagði sögu Tompsons. Forlngj-
arnir tóku landabréf og merktu á þvi eftir tilvisan
Tompsons, hvar borgin myndi vera.
„Þetta er eyðimörk,“ sagði Smut, „en við getum ekki
hætt leitinni fyrr en öll von er úti. Við sendum fámenna
sveit af stað með nægar birgðir matar 0g vatns i bif-
reiðum. Settu góðan mann fyrir liðið, og láttu reisa
foröabúr þar, sem lengst má koma bifreið! Skiftu þar
liðinu, og láttu helming þess halda áfram! Ég hygg, aö
þú getir sett forðann dagleið frá borginní. Þá er vanda-
laust, þótt vatn skorti, að komast til borgarinnar, og i
dalnum hlýtur vatn að vera. Láttu tvær flugvólar
fylgja til þess að visa leiðina og njósna og bera boð á
Kaupfð Tai>zaxi-sö0UFnai>I