Alþýðublaðið - 24.11.1925, Blaðsíða 3

Verkamenu! Verkakonnrl Verzlið Við KaupiélagiDi
peningarnir ekki, ojf failið er unt
að hindra. AHar aðrær teitingar-
tilraunir híjóta að h«fa stórkost
lega hœttulogar genglsaveiflur í
för mað sér.
En tH þess að gengishækkunln
verði þjóðlnnl að gagnl og *ér-
staklega alþýðastéttinni, sem &
rétt á að hagnast á hanni, þar
sam hún tapaðl nær eingöngu á
gengishækkuninni, verðnr alt
vorðlag að lækka að sama skapi
nem kcónan hækkar, þ. e. a. s.
alt vöruverðíag. Par með er
ekki sagt, að kaup alþýðu eigi
að lækka að sama skapi. Því or
dýrtíðin, að kaupið er ot lágt
Þó að vöroverðttölur séu háar,
þá leiðir ekki af þvf neina dýr-
t(ð, et kauptölur eru tlltölulega
eins háar. En þsð er hið góða
við ger.gisbækknnina, að með
henni getar vöruverð íalllð, þótt
ksupgjald haidiftt óbreytt. unz
dýrtfð er borfin, en þá lyrst er
sanngjarnt að krefjaat þess, að
hvort tveggja iækki saman,
kaup og ve ð
Nú er þvf tækhæri tll að vinna
bug á dýrtíðinni, og alþýða
getur sjilf trfcmkvænot það, ef
húa er samtitka og eicörð, með
því að helmta hiífðarlaust, að
verð á vörum, húsaleigá og
skattar lækki ( hluttal.i við
hækkun krónhnosr. Þeim kröf-
um verður að beina t!I stjórnar-
Innar og hlutaðeigandi œlnstakl-
Inga, og jaframt verður að hafa
vakandi áuga á því, að atvinnu
rekondur neytl ekki áhrita sinna
tii að stöðva hækkunina «ða
knýja fram lækkun. Að ví»u
tapa þeir etthvað á því, et dýr-
t(ð mlnkar, en þeir þola það
prýðilega nú, og ef þeir geta
ekki rakið atvirmufyrirtækla án
þess að kvelja alþýðu með dýr-
tíð, þá er aít til það ráð að
taká fydrtækin af þeim og fá
þeu i hendur öðram mönnum,
sem hafa vit o*r vl j* til þess að
láta framlelðsiustarfseml þjóðar-
ionar verða henni til blessunar
og hagsbóta.
Þrístirnið <g miskliðin,
(S v a r.)
Út af grein, sem birtist í >Vmi<
18. þ. m. og er mefkt prern
stjörnum, ianga; mig aö gera fá-
einar athugasem lir.
þá tek óg fy st afi&l- misskiln-
ingtnn, og þaö e> þessi traustsyflr-
lýsing. sem sj iroenn h&fl sýnt
Sigurj. Á. Ólafi lyni mefi því aö
kjósa hann fori tann Sjóœannafé-
lagsins »degi e tir aö hún (þ. e.
atkvæöagreiðslar) fór fram — meft
fleiri atkvæftum an nokkurn annan
starfsroann félag áns<.
Vift þessa st ftbæflngu er þaft
aft athuga. aft kosning stjórnar
Sjómannaféiagsin* fer fram leyni-
lega (skriflega) á undan aftalfundi, |
og heflr hver meftlimur rótt til aö *
kjósa, hvort sem hann er á sjó
eða á landi, en atkvæftin eru
talin á aftalfundi
Eosning stjórnar Sjómannafólags
ins var því til lykta leidd, áftur j
en sjómenn feldu tillöguna, sem
Sigurj. Á Ólafsson samþykti og
mælti meft aö sjómenn samþyktu
einnig.
Ég ætla engan dóm á þaft aft
Jeggja, hvort atkvæftum Sigurj. A.
Ólafssonar beffti fjölgaft efta fækkaft,
ef kosningar hefftu farift fram eftir
atkvæftagreiftsluna.
Þá talar »Þrístirniö< um þann
stórsóma, s«m báftir málsaftiljar
geri þjóftlnni meft því aft hafa
ekki gert þetta mál aft æningamáli.
En mér er spurn: Hvaft er átak-
anlegri æsing en þaö aft leyfa sér
aft mæla því bót, aft smásálarlegur
nirfllsháttur og d ottnunargirni
nokkurra manna stofni fjárhag
heillar þjóftar í vofta.
Pað skai aft vísu vifturkent, að
togaraeigendur hafa þó nú sýnt
sjómönnum þá yflrborös-kurteisi
aft reyra ekki til þess meö valdi
aft láta togarana fara út. En hvaö
veldur ?
En um þaft get ég yeriö »þrí-
stirninu< samroála, að það sé
furftulegt, aft þessi raiskliö skuli
ekki vera þegar jöfnuft, því aö ekki
er svo raikið, sem á milli ber, aö
góöæri togaraútgeröarinnar muni
um þær fáu krónur, úr því aft
aflasæld, gott fiskverð og légt
kaup sjóœanna er búift aö koma
svo fót.um undir togarafólögin, að
þau hafa efni á því að láta tog-
arana iiggja bundna við land, svo
mánuðum skiftir.
19. nóv. 1925.
Ouðjön Benedikttson.
Ég bað »Visi< að flytja grein
þeasa, en hann neitafti mór um
það án þess að tilgreina ástæbu,
Kdgsr Bice Burroughs: Viltl Tarznn.
Hann hélt rakleítt eftir götunni, en hélt lér þó vi&
húsin. Hugði hann það óhætt, þvi að fleiri gerðu það.
Enginn, sem hann mætti, gaf honum gætur. Hann var
þvi nær kominn á götuenda, er hann sá nokkra her-
menn, klædda eins og hann, koma á móti sér. Apamaður-
inn sá, að þeir myndu mætast A götuskiftunum og i
Ijósbirtunni, ef hann héldi áfram. Hann var i fyrstu að
hugsa um að halda áfram, þvi að hann hafði ekkert á
móti skærum, en þá datt honum Berta i hug, sem
liklega var hjálparvana fangi i klóm þessara manna,
og hann breytti um áform.
Þegar hann átti fá fet til mannanna, kraup hann niöur
og fór að laga skóþvengi sína. Leit hann ekki upp, er
tnennirnir fóru fram hjá, enda gáfu þeir honum engan
gaum, og hann hélt óhindrað áfram, þegar þeir voru
komnir að baki hans.
Göturnar voru nú ákaflega krókóttar og dimmar.
Þegar hann nálgaðist einn krókinn, sá hann skugga
ljóns bera fyrir. Kona fór fram hjá ljóninu, og leit það
ekki við henni. Barn hljóp á eftir stúlkunni svo nærri
ljóninu, að það varð að vikja sér við, svo að barnið
kæmist hjá þvi. Tarzan glotti og flutti sig yfir götuna,
svo að ljónið yrði áveðra við hann. Hann var svo skógar-
vanur, að hann vissi, að þótt villa mætti dýri sýn, yrðu
nasir þess eigi táldregnar, — að ljónið myndi fljött
verða þess vart, ef það fyndi þef hans, að hann var
ekki borgarbúi Ljónið myndi þvi telja hann fjanda
sinn, og það vildi hann ekki eiga á hættu. Þetta heppn*
aðist prýóilega; Ijónið fór hjá honum og leit varla á
llinjri,