Vífill - 01.07.1941, Blaðsíða 3

1

V
-3-
svo búið mátti ekki standa. Ég varð
að koma sálinni á sinn stað. Sg
byrjaði nú að smeygja mér niður í
þe.ssa hrjðtandi og lifandi flík,sem
lá í rúminu mínu. það gekk allt
bærilega, þar til eftir var hausinn
og heroarnar, þá stðð allt fast,
hvernig sem eg hamaðisn og skók mig
allan. Ég var satt að segja alveg
;knminn að því að gefast upp þegar
allt £ einu, á jpessari hörmulegh
líka hvað ág var fjári létturá mér,
gat hoppað og dansað, lasleikinn
virtist algerlega horfinn. Mér kom
nú í hug að það væri skrambi gaman
að vita hvort þessir kónar, sem
^arna voru á ferli, sæu mig. Ég valdi
mér þann fyrsta sem varð á vegi mín-
um og gekk beint á móti^honpm.^þetta
var meðalmaður á vöxt, á skóhlífum,
svona bara blátt áfram og með gler’ -
augh. það virtist vera svolítill
hrollur í honum, eins og stundum kem-þjáningarstund, birtist' yndisleg
ur í mann, Jjegar maður verður að farakvenvera, sem virtist vera úr na-
á fætUT-Upp Úr notalegU rúmi Um kvæmleera sama efrrí no* c<á1 •arl íkanri
miðja nótt. Maðurinn virtist vera
annars'hugar og alls ekki^taka eftir
mér, iþótt ég gengi beint á móti hon-
um og gæti með naumindm vikið mér
undan, til að forðast árekstur. Mér
þótti Jietta satt að seg,ja dálítið
hjárænulega undarlegt* að mannkertið
skyldi ekki sjá mig. kg sneri á eft-
ir honum, þreif í öxl hans af öllu
afli og öskraði í eyrað á honum eins
kvæmlega sama efni og Srálarlíkami
minn. Eg myndaði mig til að færa mig
úr skrokknum aftur, því nú lá mér
allt í einu ekki minnstu vitund á,
Mig langaði til að tala við "dömuna".
En þá gekk veran til mín,' tók með
annari hendinni um höfuðið og hihni
um öxlina á sálinni og þrýsti henni
inn í skrokkinn á mér, svo nú stóð
ekkert út úr. Eg var' kominn £_samt
lag, og þá hvarf stúlkan eins og hún
Eftir þetta hef ég aldrei farið
á sálarflalck.
+++•

hátt og ég mögulega gat. En þetta barhafði komið, en ég vaknaði við mar
bara engan árangur.Drgðlinn hélt ferðtröð og ólgandi hjarbslátt
sinni áfram, eins og ég væri hægur ~
aftanblær, eða bara alls ekki til.
Ég sleppti manninum þe^ar ég sá að
öll mín fyrirhöfn var arangurslaus,
ehda sá ég nú móta fyrir öðrum manni
sem nálgaðist í myrkrinu, Ég ásetti
mér strax að gera þessum nýja manni
Ijóst, að ég væri lifandi vera, og
að ég gerði þá kröfu til meðborgara
minna, að þeir tækju eftir mér.^Ég
hleypti mér nú öllum £ harðan kút,
Afmælisljóð
til Hauks 25 ára.
Hér er á blaði brot úv kvæð-í .
^ saman úr litlum efnum'
feÍL^ÍLrZ1f -kausinn °L^^LbeiriHa r£mað er það bæði
á manninn. Eg hef aldrei upplifað
neitt jafn ósv£fið. Ég fór beinl£n-
is £ gegnum manninn miðjan, án þess
að það dytti af honum svo mikið sem
ein einasta buxnatala. Mér fór nú
satt að segja ekki að verða um sel.
/stand mitt var allt annað enskemmti-
legt+ Hérna stóð ég með einhvern
og illa haldið á reglum gefnum.
Um Hauk er þessi basla-bragur
búinn tii í veirsluhaldxð,
Hauks er þetta dyrðardagur,
Dróttir leysa tertug^aldið*
Haukur er af hcáum ættuíö,
þráð út úr hausnum á mér, og þó vissí kirkjuvöldum,
lg að Ig var steinsofandí í 10 kíl6-' wiknngto af.verndaivættm,
metra fjarlægð. Hvernig átti ég nú
að komast heim um miðóa nótt? Eng
ihn b£ll og Dóri löngu sofnaður.
byrjaði að hlaupa.^Ég var orðinn ,
hálf'smeikur um að ég m^ndi ekki vakn^ ar
framar, eg éf flýtti mér ekki heim,
Ég tókst a loft, og svo var ég allt
£ einu kominn heim,^inn á mitt gólf
£‘ stofunni sem ég bý á. Eg sá sjálf-
an mig steinsofandi upp £ rúmi, og
þó stoð ég glaðvakandi á gólfinu. Ég
hafði vist með einhverjum hætti dott--
ið £ tvennt, sálin losnað frá l£kam-
anum og lent á flakki. - Ég sá að við fles^a seour, sprund og negi
yisku og frægð á liðnurn öldum.
Gera þær litt um Fauk að huga,
en honum er það liuill bagi,
ýmsar góðar disir duga
/o það er all': i lagi.
þegar vorar greppur gengur
greitt af stað með ílösku £ bandi„
kollur, "timus", tóöld og stengur.
Hann tjaldar niðri £ Haukalandi.
Mörgum þykir gott að gista
gestgjafann á sólskincdegi.
Kaffi veitir hann frá þv£ fyrsta.
r