Góðan daginn - 18.10.1944, Side 1

GOÐAN DAGINN
IJtgefandi og ábyrgðarmaður: HANNES JÓNASSON
in. árgangur Miðvikudaginn 18. okt. 1944 10. tölublað.
Á MSTNÖTTÖM
Sumarið er horfið og svifið út í bláinn,
sölnuð eru blómin og litlu grænu stráin,
er grundir þöktu og móa og geira í f jallahlíðum,
þau glúpna föl og visin og kvíða vetrarlokum.
Já, sumarið er á enda. Öll sumur taka enda.
Þetta sumar, sem nú er að kveðja, mun lengi í
minnum haft, sem eitt hið sólríkasta og blíð-
asta er þekkst hefir. En sumar þetta mun
einnig verða í minnum haft fyrir margra annara
hluta sakir. Á þessu sumri fengum við Islending-
ar fullt frelsi eftir að hafa verið kúgaðir af
danskinum í aldaraðir og kongurinn fékk spark.
Lýðveldi var stofnað og forseti var kosinn, þótt
ekki gengi sú athöfn skrykkjalaust, og nú er-
um við svo stoltir af afreksverkum þessum, að
enginn fyrirmyndarhani á mykjuhaug getur
verið roggnari með sig en við erum nú, og heldur
ekki gæti hann galað hærra en við höfum gert.
Að vísu hefir ekki ennþá tekist að mynda
þingræðisstjórn, en sú framkvæmd mun nú
vera í aðsigi og er talið að þrír stjórnmála-
flokkar muni loks lepja sig saman. Er von-
andi, að sú samvinna fari ekki eins og hjá
hundunum þremur forðum, sem kerlingin setti
skálina sína fyrir, er hún eitt sinn hafði ekki
lyst á kvöldmhtnum. Græðgin var svo mikil í
grautinn, hjá hundunum, að þeir settu um skál-
ina áður en þeir höfðu étið nokkuð af grautnum.
Kom þá húsbóndinn og rak hundana út.
Á liðnu sumri hefur verkfallaalda gengið yfir
landið. Þessi eru hin helstu og blessunarríkustu:
Iðjuverkfall. Þá varð þjóðin viðbitslaus. Varð
af því mikill þjóðarhagnaður, er allir átu þurrt
í langan tíma.
Steinolíuverkfall. Sú tízka er orðin hér á
landi, að ekki er hægt að kveikja upp eld nema
hafa steinolíu við hendina. Þar sem ekki voru
rafvélar varð því ekki kveiktur upp eldur, þar
af leiðandi var ekkert soðið og heldur ekkert
etið. Spöruðust við þetta nokkrar milljónir.
Kommúnistar eru sagðir h,afa staðið fyrir
þessum verkföllum, en þeir eru búmenn miklir,
sem kunnugt er og sáu þarna leik á borði til
þjóðarsparnaðar.
Prentaraverkfall. Stórhapp fyrir þjóðina.
Nú hefir hún frið um nokkurt skeið fyrir rógi
og svívirðingum þeim, sem blöðin eru vönust
að flytja. Þó verður að harma það, að verkfall
þetta nær ekki til blaðanna í Siglufirði. Þau
hefðu mátt gjarnan hvíla sig um stundarsakir,
auðvitað þó að undanskildu blaðinu Góðan
daginn.
Þá má ekki ganga framhjá því, sem gerzt
hefir á sumrinu hér Siglufirði, og verður þó fátt
eitt talið. Rauðka er að komast undir þak, hefir
verið gengið ötullega þar að verki og betur en
búast mátti við, þar sem sumir helztu forkólfar
þess fyrirtækis fylgdu ekki málinu vegna þess,
að þeim þætti Rauðkubygging heillavænleg fyrir
bæinn, heldur voru þeir með því sér til álitsauka
og persónulegs fylgis, huggandi sig við það, að
ekkert lán fengist til framkvæmdanna. En lán-
ið fékkst, Rauðka kemst upp, og verður annað-
hvort blessunar- eða bölvunarbiti fyrir bæjar-
félagið, sennilega hið fyrra.
Skeiðsfossvirkjuninni skaut vel áfram á sumr-
inu, nógir voru peningarnir, ekki hefur þurft
annað en „skreppa“ suður til Reykjavíkur og
taka lán þegar á hefur legið. Þetta er svo ein-
falt og óbrotið sem hugsast getur, bara að
skrifa nafnið sitt á blað!
Þess má geta, að á þessu sumri byrjaði Tynes
að skrifa endurminningar sínar í Siglfirðing,
sem nokkurskonar meðgjöf með pólitíkinni í
blaðinu. I
Ójá. Margs er að minnast frá sumrinu. En
nú er það liðið. Gestirnir, sem hér dvöldu í sum-
ar, eru farnir. Nú fellur lífið aftur í sinn gamla,
siglfirzka vetrarfarveg. Böllin, þetta lífsins bals-
am siglfirzkra kvenna, eru orðin dauf og bragð-
laus, eða svo mun hinni ungu, lífsglöðu og líf-
þyrstu dömu hafa fundizt, er nýlega viðhafði
nokkurn veginn nákvæmlega þau orð, er felast
í eftirfarandi vísu, þegar hún kom af balli:
(Framhald á 2. síðu)