Heimili og skóli - 01.12.1969, Blaðsíða 19

f
Nir við sendom
drekmn i loft
EFTIR DOROTHY STEWART
..Ilvernig líður þér, mamma?“ Sonur
minn hafði hringt til mín gegnum landsím-
ann. „Jú, jú, ágætlega!“ Eg hafði heyrt allt,
sem hann sagSi. En orSin þyrluSust sam-
hengislaus og þokukennd í undirvitund
minni: Karin.... litla dóttir hans....
barnabarniS mitt.... varS undir bíl — og
fórst.
,,Þú ættir ekki aS vera ein nú, mamma.
GeturSu ekki fengiS einhvern af nágrönn-
um þínum til aS koma til þín?“
„Hvers vegna ætti ég aS gera þaS?“
spurSi ég. Mig langaSi ekkert til aS sitj a og
hlusta á allar þessar góSviljuSu athuga-
semdir og uppörfanir. „Þú skalt ekki hafa
áhyggjur af mér,“ sagSi ég. „Komdu bara,
þegar þú getur.“
„ViS komum strax eftir greftrunina.“
Rödd hans virtist vera eitthvaS svo veik og
fjarlæg. Veslings drengurinn. . . . ! Greftr-
unin. Eg lagSi símtóliS á og leit á hendur
mínar. Þær titruSu ekki. Þær voru styrkar
og rólegar. — Þú ert nógu sterk, sagSi ég
viS sjálfa mig. Þú getur afboriS þetta.
Já, svona var þaS. Karin okkar var dá-
in! Ég hugsaSi um þessa staSreynd, en ég
trúSi henni varla. Karin, sem aldrei lét sér
nægja aS ganga, heldur hljóp, hoppaði og
HEIMILI OG SKÓLI 135