Úrval - 01.11.1978, Qupperneq 67

ÉG VILDIÉG VÆRI TENGDA MÓÐIR
65
hripað fáeinar linur á póstkort, svo
sem: ,,Það var gaman að hitta ykkur
aftur, og satt að segja sakna ég
kæfunnarþinnar, mamma.”
Lengi hélt ég, að ég væri ein um að
vera svona stemmd. En svo talaði ég
við vinkonu mína, Sylvíu, sem er víða
dáð fyrir madonnuprófilinn sinn og
lága hláturinn. Hún spilar líka vel á
pianó og bakar sitt eigið klíðkex.
Þess vegna var það beinlínis áfall að
hitta Sylviu i fullkomnu uppnámi á
nýársdag, þar sem hún sat óróleg og
dreypti á óblönduðu gini. ,, Hvað er
að, Sylvía?” hrópaði ég og greip um
báðar hendur hennar. ,,Það eru
krakkarnir mínir,” hálfhrópaði hún á
móti. „Égþoliþáekki lengur.”
I jólafríinu höfðu fjögur uppkomin
börn hennar komið heim ásamt
einum ,,föstum” vini og einum
skólafélaga og ketti skólafélagans að
auki. Jacob eyðilagði bestu steikara-
pönnuna hennar klukkan tvö um
nótt og fleygði brunaleifunum af
pönnunni í gestaklósettið, sem stlfl-
aðist af öllu saman svoleiðis að það
rann út úr þvi. Michael skildi eftir
hrúgu af tómum bjórdósum innan
við búrdyrnar, svo hreingerninga-
konan missti bæði gólfvasann og þol-
inmæðina. Og svo - þegar allir eru nú
komnir af stað burtu aftur, og Sylvla
ætlar að fara að njóta hins dýrðlega
friðar eftir allan fellibylinn, hringir
Maríanna til hennar og segir henni að
blllinn hafi bilað á tilteknum stað og
biður hana að hafa uppi á viðgerðar-
manni og senda sér. Þar að auki
kemur í ljós, að það vantar eitt sófa-
borð í íbúðina (sem Níels hafði lofast
til að laga), besta dósaopnarann, sið-
ustu sítrónu í heimi og - það allra
versta - krossgátuna úr sunnudags-
blaðinu.
Ég hefði náttúrlega bara átt að láta
hana tala. En ég stóð bara þarna og
leitaði að þögn eins og aðrir leita að
orðum. ,,Þú meinar þetta ekki i
alvöru, Sylvía,” sagði ég eins og
læknir, sem reynir að róa sjúkling.
,,Þetta segir Hans líka,” þrum-
aði hún. „Hann segir að við eig-
um góð börn og við séum mjög
lánsöm, hvað ég sé eiginlega að
tuða!” Að Hans, sem er prófessor i
klassiskum málum, skyldi leggja sig
niður við að nota jafn skelfilegt oið og
,,að tuða” færði mér sanninn um, að
honum hefði verið talsvert niðri fyrir.
Kannski hefur krossgátuleysið farið
svona með hann.
„Veistu það, að einu sinni gaf
Frank Sinatra mömmu sinni hús:”
spurði hún. ,,En þú átt mjög gott
hús,” svaraði ég. ,,Það veit ég vel,”
svaraði hún, dapurlega. ,,Og An-
derson, hérna við hliðina, sonur hans
gaf honum vélsög.” ”En elsku Sylvia
min,” sagði ég. ,,Hans dytti niður
dauður ef einhver rétti honum vél-
sög. Ég skil þig alls ekki. Hvers óskar
þúþéreiginelga:”
Allt i einu leit hún á mig stórum
augum, sem skutu gneisum. ,,Það
skal ég segja þér, „svaraði hún.” Ég
vildi óska, að eitthvert barnanna
minna gæti, þó ekki væri nema í eitt