Úrval - 01.11.1978, Qupperneq 100

98
ÚRVAL
en fór þess í stað aftur til félaga
minna. Á meðan hafði fjölgað
nokkuð í hópnum. Og nú fómm við
að heyra tmmbuskelli og járnaglamur
úr áttinni frá Via San Francesco, og
þessi gunndynur bjó okkur undir hin
alvarlegu hernaðarátök, sem nú vom
óumflýjanleg. Loks kom flokkur
gömstráka í tvöfaldri fylkingu inn á
Torgið og nam staðar hjá flaggstöng,
sem komið hafði verið upp fyrir
framan húsið heima, í sambandi við
einhver almenn hátíðahöld. Um-
hverfis flaggstöngina var ennþá grjót-
urð og hnausar frá uppgreftrinum.
Satt best að segja féll okkur allur
ketill í eld, við störðum á hættuna án
nokkurrar varnaráætlunar, aðeins
með vissuna um að löglega vernd
fengjum við enga.
Mér þótti sú ofbeldishótun, sem
yfir okkur vofði, svo fáránleg, að mér
fannst óhugsandi að þessir drengir
réðust á okkur. Við höfðum ekkert
gert þeim og svfvirðingarnar, sem á
okkur dundu, færðu mér sannin um,
að aðstæðurnar væm mjög alvarlegar;
ég ráðlagði Fillí og Giacomo að fara
heim. Því var ekki sinnt.
Án nokkurrar raunvemlegrar
ástæðu, án nokkurs ákveðins tilgangs,
tók ég mig út úr hópnum og hélt til
móts við óvígan óvinaherinn,
vopnaðan trérifflum og tinsverðum.
Þetta var ennþá meiri fífldirfska fyrir
það, að á svölunum heima hjá mér
var hópur fólks. Ég ætlaði mér að
ræða við foringja ofstækismannanna
og koma vitinu fyrir hann. En þegar
þeir sáu mig nálgast, létu þeir af
bombaldanum, síðan, þegar ég kom
nær, brast flótti í liðið, aðeins þrír eða
fjórir stærstu strákarnir héldu velli og
tóku að henda í mig grjóti og mold.
Ég leit snöggt til hliðar, upp á svalirn-
ar, þar sem fjölskylda mín stóð, en
fékk um leið stein á gagnaugað, og
þótt ég missti ekki meðvitund alger-
lega, sortnaði mér fyrir augum, ég
fékk suðu fyrir eymn og féll við.
Löngu síðar sá ég sama gerast í
frægu atriði úrILombardi. Þegar mér
var lyft upp, var afi öðmm megin,
hinum megin hin ágæta Fillí, sem
grét örvæntingartámm og hélt vasa-
klútnum sínum að gagnauganu á
mér, en þar vall nokkuð mikið blóð
úr sári. Þau studdu mig heim,
þangað sem menn biðu í ofvæni að
sjá hversu farið hefði.
Það var búið um sárið. Eftir svo
sem tvær stundir fann ég ekki lengur
til, mér var svo gott sem batnað. En
ég hafði framið agabrot gegn fjöl-
skylduvaldinu og hlaut tveggja daga
dóm upp á vatn og brauð í herbergi
mínu fyrir að óhlýðnast afa, sem
hafði sagt mér að fara heim.
Mér féll dómurinn að vissu marki
illa; á móti kom að nokkm að ég
losnaði við að fara í skólann til jafn-
lengdar. En ég var fangi, og Aldo
bróðir minn og Carlo frændi minn,
sem með djöfullegu glotti hlýddu á
dómsuppkvaðninguna komu við og
við til að stríða mér, klómðu í hurð-
ina og fóm með rímaðar hendingar,
sem þeir settu saman mér tii háð-