Edda - 01.03.1945, Side 2

2
E u D Á
Vopn guðanna, heitir nýtt ádeilu-
leikrit, sem út kom á s. 1. ári, eftir
Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.
Leikritið er 150 blaðsíður að stærð,
og prentað á vandaðan pappír. Verð-
ið er kr. 22,oo ób., kr. 30,oo í skinn-
líki og kr. 42,oo í skinnbandi. Það
er prentað í Prentverki Odds Björns-
sonar, en útgefandi er Þorsteinn M.
Jónsson, Akureyri.
„Skáldið sýnir í þessu leikriti hin
eilífu átök milli frelsis og kúgunar.
Þar er grimmur einræðishöfðingi,
nokkurs konar Hitler eða Stalin.
Hann hefir lagt undir sig fjölmörg
lönd, með vægðarlausri grimmd.
Hann álítur hersveitir sínar ósigrandi
og óstöðvandi. Hvergi er skeytt um
rett eða tilveru einstaklingsins, jafn-
vel einkasonur og tilvonandi erfingi
einvaldans er alinn upp í nokkurs
konar fangelsi. En í þessari myrkva-
stofu brjótast fram andleg öfl, máttur
siðmenningarinnar. Og að lokuin
hrynur veldi harðstjórans og hann
fellur óhelgur á sínum verkum. Ljós-
ið hefir sigrað myrkrið og frelsis-
hugsjónin kúgunina.
Þetta er hressandi skáldverk. Og
það verður enn dýrmætara af því,
að mikið af bókaflóði og skáldverka-
gerð yfirstandandi tíma, er gersam-
lega annars eðlis“.
ins málm það, sem þjóðin hugsar,
trúir og þráir.
Davíð Stefáiisson er fæddur í Fagraskógi við
Eyjafjörð 21. jan. 1895. For. hans voru Stefán
bóndi jjar, hreppstj. og alþm. Stefánsson prests
á Hálsi Arnasonar og kona hans Ragnheiður
Davíðsdóttir prófasts á Hofi Guðmundssonar.
Gagnfræðingur Akureyrarskóla 1911. Tók heilsu-
brest um hríð og varð þá að hætta námi. En
haustið 1916 hóf hann það að nýju í Mennta-
skólanum í Rvík. Stúdent þar 1919. Lauk heim-
spekiprófi (cand. phil.) við háskólann 1920.
Bókavörður Amtsbókasafnsins á Akureyri 1925
og síðan. Hefir margsinnis verið erlendis eg far-
ið víða, t. d. um Italíu og Rússland. Okvæntur.
Sao;nakverið.
Biskupsdóttirin í Dýrafirði.
(Eftirfarandi þáttur er færður í letur árið 1860 af Sigmundi Mattkíassyni Long,
ættuðum af Fijótsdalshéraði, eftir frásögn Þuríðar Magnúsdóttur, sem þá var hon-
um samvista á Ulfsstöðum í Loðmundarfirði, en lengét hafði hún húií í Hvann-
stóði í Borgarfirði austar. Var hún vel fróð og réttorð kona. Eitt af biúmtiin hennar
var Sæhjörn Egilsson á Hrafnkelsstöðum í Fljótsdal, merkur maður. — Handritið
er dagsett 1. febr. 1894, en prentað í I. árg. vestur-íslenzka tímaritsins Syrpa,
1912).
PPHAF þessarrar sögu er það, að vestur í Dýra-
firði var einu sinni haldið til vers, sem vanalegt
er á vetrum. Þar eru tveir menn nafngreindir
af innstu bæjunum. Hét annar Jón en hinn Sig-
urður og voru góðkunningjar. Þeir voru bláfá-
tækir, en vel að sér, einkum Sigurður. Var hann mesti námsmað-
ur og vandaður að öllu dagfari. Þess er getið, að þegar róðrar
byrjuðu, þá höfðu hlutarmenn náttstað á næstu bæjum, nema Sig-
urður. Hann hvarf í fyrsta sinni, þegar búið var að setja skip-
ið, en þegar hinir komu í fjöruna morguninn eftir, var Sigurð-
ur þar. Þeir spurðu hann ákaft hvar hann hefði verið, en hann
kvað það litlu skipta. Sama gekk á hverju kveldi eftir það.
Hversu vel senr þeir höfðu gætur á honum, þá misstu þeir hann,
en aldrei komu þeir svo snemma í fjöruna að morgni, að Sigurð-
ur væri þar ekki fyrir. Þeir spurðu hann oft, hvar ha*n væri á
nóttunni, en hann svaraði því einu, að sér liði eins vel og þeim.
Þeir sögðu við Jón, að fyrst þeir væru vinir, þá skyldi hann
spyrja Sigurð um þetta, og myndi hann eflaust s«gja honum það.
„Svo skalt þú segja okkur aftur.“
Eftir það, þegar þeir voru einir sér, Sigurður og Jón, þá fer
Jón að spyrja hvar hann sé á nóttunni, og biður hann jafnvel að
lofa sér að vera eina nótt þar sem hann sé. Sigurður tekur því
fálega. Þó kemur loks að því eitt kveld, þegar verið er að setja
skipið, að Sigurður segir við Jón, að hann skuli vera nærri sér
á meðan verið sé að gera að aflanum, ef hann vilji fara með.
Jón gerir það, og þegar allt er búið, fer eins og vant er, að þeir
hafa augun á Sigurði, sem mest þeir mega, en fyrir það að Jón
er fast hjá honum, þá bregður hann hendinni yfir höfuð hans
og gengur suður eftir sandi, því lendingin var í krók norðan
megin við fjarðacbotn. Þegar Jón sér það, flýtir hann sér á eft-
ir honum. Sigurður gengur þegjandi á undan, en Jón á eftir
nokkra stund, þar til þeir koma hinum megin í krókinn og þar
út með háum kletti, þar til Sigurður stanzar, tekur upp hjá sér
sprota og slær á klettinn. Oðar opnast dyr á berginu og ungur
kvenmaður, fríður og góðmannlegur, kemur til dyra. Sigurður
heilsar henni blíðlega og tekur hún því. Jón hyggur, að betur
muni á fara, að hann heilsi henni líka og tók hún kveðju hans
þægilega. Síðan gengur Sigurður inn fyrir dyrnar, en liún tekur
annarri hendi í hurðina, eins og hún ætli að láta hana aftur, en
Framhald.
Brynleifur Tobiasson.