Vestfirðingur - 21.09.1960, Blaðsíða 2

2
VESTFIRÐINGUR
tJtgcfandi: Fulltrúaráð Alþýðubandalagsins í Vestfjarðakjördæmi.
Ritstjóri og dbyrgóarmáóur: Halldór ólafsson.
BlaHnefnd: Hannibal Valdimarsson, Skúli Guðjónsson, Játvarður
Jökuli Júlíusson, Guðsteinn Þengilsson, Ásgeir Svanbergsson.
Verð árgangsins kr. 70,00. — Gjalddagi 1. júlí.
Verð í lausasölu 2 krónur.
Prentstofan Isrún h.f.
Sigur í fyrsta áfanga
]\Jeð Þingvallafundi hernámsand-
stæðinga 9.—10. september s.l.
verða greinileg þáttaskil í barátt-
unni fyrir brottför hersins' og
ævarandi hlutleysi íslands.
^llir, sem þennan fjölmenna fund
sátu, eru áreiðanlega sammála
um það, að það hafi verið orð að
sönnu, er Guðni Jónsson, prófessor,
sagði í ræðu sinni við setningu
fundarins, að þegar hafi unnizt
sigur í fyrsta áfanga.
J>ess munu áreiðanlega fá eða eng-
in dæmi, að jafn mikill einhug-
ur hafi ríkt á svo fjölmennum
fundi sem þessum, þar sem saman
voru komnir rúmlega hálft þriðja
hundrað fuUtrúar úr öllum héruð-
um landsins, fólk úr öllum stéttum
og stjómmálaflokkum.
]Vfeð þessu er þó aUs ekki sagt að
fundarmenn hafi sagt já og
amen við öllu, sem fyrir þá var
lagt af þeim sem undirbjuggu
Ávarp til Islendinga...
fundinn, en þeir höfðu, eins og
sjálfsagt var, gert drög að álykt-
unum og tUlögum, sem fyrir fund-
inum lágu. Öll dagskrármál voru
rækilega brotin til mergjar bæði.í
umræðum á fundinum sjálfum og
í nefndum. Fulltrúar sögðu hik-
laust sínar skoðanir, og voru alls
ekki ætíð á sama máli. En um eitt
voru þeir allir á einu máli og það
var um það höfuðverkefni i'undar-
ins, að skipuleggja sem bezt og
vinna sem ötulast að brottför hins
erlenda herliðs af íslenzkri grund
og ævarandi hlutleysi Islands. Öll
störf fundarins miðuðust við það,
að þessi mikilvægu verkefni yrðu
bæði fljótt og vel af hendi leyst.
Með því er visulega mikið í fang
færst, en bæði Þingvallafundurinn
sjálfur og ekki sízt útifundurinn,
sem hernámsandstæðingar héldu í
Reykjavík að honum loknum, sýna
bezt að engu þarf að kvíða, ef vel
og ötullega er unnið. Sigur hefur
þegar unnist í fyrsta áfanga, en
þeim sigri þarf að fylgja fast eftir.
Framhaid af 1. síðu.
Hæg er leið...
þetta sjúklega öfgafull ummæli?
Eru þau fjarri öllum staðreynd-
um? Var kaupið ekki lækkað með
lagaboði? Var ekki traðkað á
helgum samningsrétti verkalýðs-
félaganna með því að ákveða ann-
að og lægra kaup en hið umsamda?
Er líklegt, að verkalýðsfélögin og
launastéttimar yfirleitt, muni fyr-
irgefa Alþýðuflokknum þessa
fruntalegu árás á samningafrels-
ið? —- Eða á maður að láta sér
detta í hug, að fólkinu í verkalýðs-
félögunum sé sama um það, þó að
nýgerð samningsákvæði um kaup,
séu lækkuð með lagaboði, og öllum
stoðum þannig kippt undan tilveru
þeirra og starfi? — Nei, ekki læt
ég mér detta það í hug. — Eða
hvað haldið þið, að Finnur Jóns-
son, faðir Birgis hefði sagt, ef rík-
isvaldið hefði ógilt nýgerð kaup-
gjaldsákvæði í samningum Verka-
lýðsfélagsins Baldurs, þegar hann
var formaður þess félags? Haldið
þið, að hann hefði leyft sér þann
óskunda að kalla slíkt kjaraskerð-
ingu, árás á lífskjörin, eða jafnvel
kauprán og oíbeldi? Ég læt mér
fyllilega detta það í hug. — En
nú fordæmir sonurinn allt slíkt tal
sem öfgafulla og marklausa stjórn-
arandstöðu, fjarlæga öllum stað-
reyndum.
í þessari umræddu grein færist
Birgir svo það í fang að sanna með
tölum hagfræðings, að kaupmáttur
launa hafi ekki verið hærri í ann-
an tíma, en á árinu 1959, þ. e. ár-
inu, sem vísitöluskerðingin var
framkvæmd. Með öðrum orðum:
Hann telur sig sanna, að kaup-
máttur launa hafi aukist við 27
stiga niðurskurð vísitölunnar! —
Hver trúir slíku? Væntanlega eng-
inn. Enda er hér reynt að ljúga
með tölum.
Hverju var það að þakka, að
meðaltal kaupmáttar á árinu 1959
hrapaði ekki niður úr öllu valdi
við vísitöluskerðinguna? Orsökin
er sú, að fyrri hluta ársins, rétt
eftir að vinstri stjórnin skilaði af
sér var kaupmáttur launa hærri
en nokkru sinni áður eða 109,3
í janúar 1959, en hrapaði þegar í
næsta mánuði niður í 97,4 og
var síðan árið út 97—99. 1 des-
ember 1958 var kaupmáttur launa
103,7. Miðað er við 100 1945.
Sannleikurinn er því sá, að það
er háa kaupið í ársbyrjun, sem
heldur meðaltali ársins 1959 þetta
uppi. Karlmannskaupið var kr.
23,86 á klst. í byrjun árs 1959, en
var með vísitölulækkuninni skorið
niður í kr- 20,67 ,eins og það er
enn. Og kvennakaupið var í árs-
byrjun 1959 komið í kr. 18,62, en
var fært niður í kr. 16,14, sem
verkakonur hafa orðið að sætfa sig
við síðan. — Karlmannskaupið
lækkaði þannig um kr. 3,19 á klst.,
og kvennakaupið um kr, 2,48.
Framhald af 1. síðu.
Og svo kemur þingmaður Al-
þýðuflokksins á Vestfjörðum, son-
ur Finns Jónssonar, og segir okk-
ur, að það hafi verið sannað með
hagfræðilegum tölum, að þessi
stjórnaraðgerð hafi aukið kaup-
mátt launanna.
Ef hann trúir þessu sjálfur, að
27 stiga niðurskurður vísitölunn-
ar, sem lækkaði karlmannskaup
um kr. 3,19 á klukkustund, hafi
aukið kaupmátt launanna, því
heldur hann og stjórnarliðið þá
ekki áfram á þessari breiðu og
hægu leið og lækka kaupið aftur
um kr. 3,19 — til þéss að auka
kaupmátt launanna. Það eru eig-
inlega svik við verkalýðinn og
launþegana, samkvæmt þeirra eig-
in kenningu, að gera það ekki.
Önnur. tilraun Birgis Finnssonar
til að sannfæra menn um, að kaup-
lækkun alþýðuflokksstjórnarinnar
hafi orðið til kjarabót felst í því
að benda á, að brúttótekjur ísfirð-
inga til skatts hafi reynzt hærri,
en árið á undan.
Rétt mun það vera. En hver er
orsökin? Er það kauplækkunin,
sem skerti árstekjur hvers verka-
manns um 7656,00 krónur miðað
við 8 stunda vinnudag? Eða er
þetta aðallega að þakka þeirri
aukningu fiskiflotans og annari
aukningu atvinnutækja, sem
vinstri stjórnin stuðlaði að og bar
ávexti á árinu 1959? — Eða væri
kannske ekki eins líklegt, að
stækkun landhelginnar hafi orðið
ísfirðingum einhver tekjubót strax
á árinu 1959?
Þeir, sem vilja fallast á skýr-
ingu Birgis Finnssonar, að kaup-
Iækkunin hafi hækkað skattskyld-
ar tekjur ísfirðinga, mega fyrir
mér lifa áfram í þeirri sælu trú,
en á hana fellst ég a. m. k. ekki.
Og svo mikið er víst, að ekki
hafði Finnur Jónsson uppgötvað
þá ,,snjöllu“ aðferð til að bæta
lífskjör alþýðustéttanna að lækka
bara kaupið, skera niður dýrtíðar-
uppbætur á kaup, framkvæma
gengislækkun og hleypa dýrtíðar-
flóðöldu yfir fólkið, og halda þó
jafnframt kaupi og fiskverði ó-
breyttu. En þetta hefur sonurinn
uppgötvað! Og stjórnarstefnu,
sem þessum aðferðum beitir til
kjarabóta fyrir verkafólkið, fylgir
hann. Og hana reynir hann að
verja með falsrökum og blekking-
um, því öðruvísi verður henni ekk-
ert til varnar fundið.
Ég minnist þess frá því fyrsta
að ég fór að hafa afskipti af verka-
lýðsmálum, að atvinnurekendur
héldu því fram, að kaupgjaldbar-
átta verkalýðssamtakanna væri
ekki uppbyggjandi — ekki til
stuðnings við nein framfaramál —
væri aðeins niðurrifsstefna.
Þ.að er fyrst í seinni tíð, að ég
sé þessa stefnu túlkaða í blöðuna
lítilli þjóð sem oss íslendingum, eins og vopnabúnaði er nú háttað. Og
sérfróðir menn fullyrða, að styrjöld með vetnisvopnum geti jafnvel
hafizt fyrir einskæra slysni eða misskilning.
ÞINGVALLAFUNDURINN 1960 - skipaður kjörnum fulltr. herstöðva-
andstæðinga úr ölhun héruðum landsins, fólki úr öllum stéttum og
flokkum — brýnir fyrir íslenzku þjóðinni að gera sér ljóst, að sjálf
tilvera hennar og menning er í veði, ef herstöðvasamningnum við Banda-
ríkin verður ekki sagt upp hið bráðasta. Vér brýnum fyrir henni að
gera sér ljóst, að liún er ekki lengur óhult í landi sínu, við friðsöm
störf sín til sjávar og sveita, heldur er land hennar orðið hernaðarað-
ili í átökum stórvelda og skotspónn I fremstu víglínu, ef til styrjaldar
dregur. Vér bendum á að þung ábyrgð hvílir á þeim mönnum, sem beita
sér gegn því, að þessari ógnþrungnu hætti sé bægt frá þjóðinni.
VÉR SKORUM á Alþingi og ríkisstjórn íslands að segja upp „her-
verndarsamningnum“ svonefnda við Bandaríkin þegar í stað og leyfa
ekki framar herstöðvar á Íslandi.
VÉR SKORUM á alla Islendinga að sameinast um kröfuna um
brottför hersins og ævarandi hlutleysi Islands.
VÉR, íslenzkir karlar og konur, úr öllurn stéttum, úr öllum flokk-
um, strengjum þess heit á helgasta sögustað Islands, Þingvelli, að beita
til þess kröftum vorum og áhrifum, hver í sínu byggðarlagi, að sú krafa
nái fram að ganga sem allra fyrst.