Helsingjar - 01.07.1943, Blaðsíða 42

24
Helsingjar
óttur, en athyglin hvarflar frá einu
til annars. —
Innan stundar hefur maður svo
lagt höfuð sitt til hvíldar í rúminu,
sem á að verða heimili manns í
næstu vikur, — mánuði?.... eða
ár?.... Hver veit?.... Eða ef til
vill síðasta hvílurúmið. . . .
Augun hvarfla umhverfis í þessum
stóra, kuldalega „biðsal“. Og allt í
einu verður maður þess var, að mað-
urinn i næsta rúmi sefur ekki eins og
í fyrstu virtist. Nú heyrast frá hon-
um hálfkæfðar þjáningarstunur og
erfiður, hryglukenndur andardráttur.
Andlit hans er tært og herjað, augun
lokuð og stórir svitadropar á enninu
.... Nei, það var ekki svefn. . . .
Maður les sannleikann í þögulu
augnaráði þessara ókunnugu manna
umhverfis. . . . Ef til vill verður hann
ekki hér á morgun.
Svefninn kemur seint þessa nótt.
Fyrir utan stóru, tjaldlausu glugg-
ana, vakir björt og hljóðlát nóttin og
dregur gráleita daggarslæðu yfir
þyrsta jörðina. . . . Og vorhimininn,
sem blasir við gegnum rúðurnar, er
óendanlega djúpur og blár. . . . enda-
laus, bládjúp eilífð. . . .
Oðru hvoru heyrir þú létt og hratt
fótatak eftir göngunum, — heyrir
hurðir opnast og lokast. Allt er ann-
arlegt og framandi. Svo opnast
hurðin á þinni stofu hljóðlega. Hvít-
klædd vökukona kemur inn og geng-
ur að rúmi þínu, hagræðir koddanum
þínum, og setzt svo í stól við hlið
hins deyjandi manns, þerrar svitann
af enni hans og hagræðir koddum. . .
Þú ert kominn í biðsal dauð-
ans....
En svo rís nýr dagur og hin nýja
veröld breytir aftur um svip. Bjöllu-
hringingar, — ys og kliður utan frá
ganginum, glaðlegar þjónustustúlkur
og hvítklæddar hjúkrunarkonur
streyma þar fram og aftur.
Geigvænlegur dulardrungi nætur-
innar sópast burtu. Sólin glampar á
gluggarúðunum og mennirnir rísa á
fætur úr rúmunum umhverfis mann,
léttir á svip og byrja að skrafa sam-
an, — glettnislega og óþvingað.
---------Nei, hér er enginn bið-
salur dauðans lengur. Jafnvel ná-
vist hins deyjandi manns megnar
ekki að afturkalla hinn helþunga öm-
urleik næturinnar.
Hann liggur þarna hreyfingarlaus,
í meðvitundarlitlu, þögulu óráði, ■—-
óendanlega fjarlægur og óviðkom-
andi þessum nýja degi, sem kemur
með hlátrum og skrafi, ys og þys inn
í tilveruna.
Menn klæða sig, borða morgun-
verð og rölta út og inn. Nokkrir
sem ekki hafa fótaferð, eða bara stutta
stund úr degi liggja eftir í rúm-
unum. En glaðværð hins bjarta sól-
skinsdags ríkir engu síður þeirra á
milli. Gamanyrði fljúga á milli rúm-
anna, köll og hlátrar heyrast fram á
ganginn þegar dyrnar opnast.
Og aftur smýgur inn í hug manns
eitthvað sem líkist óljósri undrun.
❖ ❖
En svo líða dagar, vikur og mán-
uðir. Og mér var fyrir löngu orðið
ljóst, að bækurnar um „biðsal dauð-
ans“ höfðu mótað rangar og óeðlileg-
ar myndir af þessum vistarverum í
hug minn. — Og þó voru þær að
vissu leiti sannar — en sannleik
þeirra var aðeins að finna í lokuð-
um hug einstaklinganna á einveru-
stundum, — vandlega falinn bak við
öll hin óteljandi geðbrigði hins dag-
lega lífs, -—■ — allt fram á síðustu
augnablik.
Því eitt var það, sem manni verð-
ur fljótlega ljóst, að allir hér hafa
lært, eða munu verða að læra;--------
eitt er það, sem öllum hér á þessum
stöðum verður sameiginlegt. Það er,