Eldey - 01.03.1948, Blaðsíða 4

ELDEY
Alþjóða
liarnalij álpin.
Á vegum Sameinuðu þjóð-
anna eru nú hafin samskot um
allan heim, til þess að hjálpa
börnum þeim, sem líða skort og
alls konar þjáningar af völdum
styrjaldarinnar. ísland er þátt-
takandi í þessari alþjóða hjálp
og er það vel. Við getum vart
gert- okkur í hugarlund allar þær
þjáningar, sem hinir yngstu borg-
arar styrjaldarlandanna eiga við
að búa. Skortur þeirra er alger;
þau vantar mat, föt og húsnæði,
fyrir utan alla aðra aðhlynn-
ingu, sem við hér teljum nauð-
syn, svo sem að hafa matinn góð-
an, fötin falleg og húsin þægi-
leg og hlý. Hver hjálp, sem þess-
um alslausa æskulýð berst, er mik
ils virði, því að hún getur bætt
úr sárasta skortinum í bili og
orðið spor í áttina til sjálfsbjarg-
ar. Engin þjóð hefur ríkari á-
stæðu til að gefa í þessu skyni
en við íslendingar, því að á með-
an öðrum var búinn skortur og
þjáningar lifðum við í vaxandi
velgengni. Ennþá höfum við
bjarta tíma frarft undan, svo að
við þurfum ekki að kvíða. Allt
sem við erum að æðrast yfir og
teljum örðugleika, eru aðeins
barnaleikir í samanburði við þá
botnlausu neyð, sem ríkir hjá
öðrum þjóðum. Við erum ham-
ingjusöm að geta tekið þátt í
þessari alþjóða barnahjálp —
hamingjusöm að fá tækifæri til
þess, og hamingjusöm að hafa
svo mikið til að miðla af.
Margfalt þakklæti og friður
góðrar samvizku fellur í hlut
þeirra, sem gefa til að lina þján-
ingar hungraðra og klæðlausra
barna. Þeir sem ekki finna
ástæðu til að rétta hjálparhönd
til þessara okkar minnstu bræðra
og systra, ættu að hugleiða hvað
meistarinn sagði forðum: „Það,
sem þér viljið láta gera yður,
það skuluð þér og öðrum gera.“
Við þekkjum börn, sem gráta
af því, að þeim þykir maturinn
ekki nógu góður, fötin ekki nógu
falleg, eða af því að þau komast
ekki á bíó eða vantar aura fyrir
sælgæti. Reynið að hugsa þá
hugsun til enda, ef ykkar eigin
börn grétu af því, að þau hefðu
ekkert til að borða og ekkert til
að skýla sér með — ef ykkar eigin
börn væru að snapa í öskutunn-
unum, stela og betla til að geta
lifað — til að verða ekki hungur-
morða. Er nokkuð ömurlegra, en
lítið barn, sem grætur af sulti,
og ráðlaus móðir, sem hvorki get-
ur selt sjálfa sig né annað til að
friða hið saklausa barn?
Verum nú samtaka, gefum
mikið og fljótt. Mikillar hjálpar
er þörf, og við getum gefið, get-
um hjálpað þúsundum ungra og
elskulegra barna, sem eru að
svelta í hel.
Gunnar Þorsteinsson
er nýlega kominn heim eftir
tveggja ára námsdvöl í Svíþjóð.
Gunnar stundaði nám við Stock-
Iiolms Tekniska Institut, sem er
rnjög fjölþættur og mikill skóli.
Gunnar lagði stund á byggingar-
fræði, teikningu og aðrar greinar
skyldar sérgrein hans, og lauk
hann prófi í desember s. 1. með
miklum ágætum eins og hans
var von og vísa.
Við bjóðum Gunnar velkom-
inn heim og velkominn til starfa
fyrir þetta byggðarlag, sem þarf
svo mjög á þekkingu, framtaks-
semi og atorku að haldaj
DAGLEGA
eitthvað nýtt
í MATINN.
Matardeildin
Sími 140.
HÉK og ÞAl
í Rússlandi fór nýlega fram
innköllun eða skipti á pening-
um. Þar fengu menn 1 rúblu
nýja fyrir hverjar 10 gamlar.
Á íslandi fór nýlega fram inn-
köllun eða skipti á peningum.
Hér fengu menn 10 krónur nýj-
ar, fyrir hverjar 10 krónur
gamlar.
★
I Englandi er það umræðu-
efni og áhugamál húsmæðranna,
hve mikið af skömmtunarmiðum
þær hafi ekki þurft að nota yfir
skömmtunartímabilið. Hér er
það almennt umræðuefni og
áhugamál húsmæðranna, hve
miklu af skömmtunarvörum
þeinr hafi tekist að „svindla" út
yfir þennan eða hinn mánuðinn.
★
í Rússlandi er engin hætta á
að ferðamenn (þeir sem komast
í land) týni myndavélum sínum.
því þær eru teknar af þeim og
innsiglaðar. í flestum tilfellum
er þeim skilað aftur, þegar hæfi-
lega langt er komið frá landi.
Tökum RAFGEYMA
í hleðslu.
'Rafgeymasýra og
eimað vatn
oftast fyrirliggjandi.
Vatnsnes h.í.
Saga
uiKi moro.
Það var á kaldri og dimmri
vetrarnóttu í einu af úthverfum
borgarinnar, sem þetta hrylli-
lega morð var framið.
Það var búið að svifta borgina
sínu gamla og úrelta- frelsi, en
fólkið skildi ekki hve góðir
•sterku mennirnir voru við það.
Uppreisnir og ólga var í landinu
og hættur á hverju horni. Alstað-
ar voru verðir og lögreglumenn
til þess að hafa vit fyrir þessu
vanþakkláta fólki. Einn þessara
manna gekk um K-stræti, það
er þröng og skuggaleg gata í
úthverfi borgarinnar. Snjórinn
marraði undan járnvörðum hæl-
um hans og vökul augu fylgdu
hverri hinni minnstu hreyfingu
í K-stræti. Það gat vel verið að
einhver hætta væri á ferðinni
fyrir hið nýja frelsi, sem þetta
vanþakkláta fólk ekki skildi, en
því var fyrir beztu að taka þégj-
4 andi og hljóðalaust við.
Það var einmitt þetta kvöld
og í þessu stræti, sem hún var
myrt á hinn hryllilegasta hátt,
frá börnum sínum ósjálfbjarga,
sem misst höfðu föður sinn og
áttu því engan að, nema hana.
Engin vissi hvaðan hún var, eða
hvað hún hét. Hún sást sjaldan
úti og forðaðist alla menn, hún
reyndi að vera eins lítið fyrir
þeim eins og hún gat. Klukkan
var orðin eitt. Hún skalf af
kulda og hnipraði sig saman á
hálmfletinu sínu. Henni var
hugsað til liðinna daga, þegar
hann var hjá henni, ennþá fann
hún ylinn frá honum. Hún
mundi svo vel þegar hann kom
með matföng í litla heimilið
þeirra/ hve allt var þá Ijúft og
gott. Hún var rétt sofnuð frá
þessum hugleiðingum, þegar
hún hrökk upp við eitthvert
hljóð. — Hún hlustaði skelfd en
heyrði ekkert meira. — Þetta var
bara brak í gömlum viðum eða
marrið í snjónum. Hún leit til
barnanna sinna, sem lágu hlið
við hlið og nutu ylsins hvert af
öðru. Henni fannst þau svo sak-
laus, svo falleg og góð. — Fyrir
þau varð hún að gera allt, því nú
áttu þau engan að nema hana.
— Þótt kalt væri úti, reis hún úr
fleti sínu og gekk til dyra. Úti
var logn, köld stjörnubjört nótt.
Götuljósin frá horninu náði
varla til dyranna hennar. Hún
skyggndist um og sá mann standa.
á götunni skammt frá og snúa
að henni bakinu. Svolítinn spöl
út á götuna, hún varð að vera
dugleg — hún var ekki hálfnuð
yfir götuna þegar maðurinn snéri
sér við — hann sá hvar hún var
og kom hlaupandi í áttina til
hennar. Nú var um lífið að tefla
— bara að vera nógu fljót að
leita sér skjóls í næsta húsi. —
Maðurinn var stór og sterkur,
hann hljóp hraðar en hún, sló
til hennar með kylfunni sinni
hann hitti hana ekki og reiddi
aftur til höggs og sló hana í bak-
ið. Hún féll við höggið og sárs-
aukinn læstist um litla líkam-
ann, hún reyndi að standa á
fætur og hlaupa — hlaupa bara
eitthvað burtu. Hún skjögraði
og datt aftur, hana verkjaði svo í
bakið að hún gat ekki hreyft
sig. Ángistarfullum augum starði
hún á þennan stóra og sterka
mann með kylfuna. Ætlaði hann
að drepa hana? Nei, hann mátti
það ekki, þá var úti um litlu
ósjálfbjarga börnin hennar sem
áttu ekkert nema hana, bara að
hún gæti sagt honum það — bara
að þessi stóri maður skildi hana,
þá gæti hann ekki verið svo
harðbrjósta að svifta litlu sak-
lausu börnin hennar því eina,
sem þau áttu. — Maðurinn reiddi
kylfuna á ný. „Eitt högg ennþá,
þá er hún dauð.“ Og höggið
hitti höfuð hennar og molaði
það sundur. Blóðið litaði snjó-
inn. Svolítil I rauður blettur
sýndi hvar hún dó. —
Maðurinn hélt áfram göngu
sinni. Snjórinn marraði undan
járnhælum hans. Um leið og
hann festi kylfuna við belti sitt
sagði hann við sjálfan sig: „Það
eru ógeðsleg kvikindi þessar rott-
ur.“ I. G.
b