Ármann - 01.09.1973, Blaðsíða 4

ÁRMANN - LYFTINGADEILD
• - y u á b * é * . . *
Forsíðumyndin er af Birni Ingvarssyni
Guðmundur Sigurðsson
U] ........'.... .................
S
V
TFRYLENE
Polvi\tn '&xa Fibrt
.... ...............Í.A~V. <vú.< , .
GEFJUNAR FOT
Nýju Gefjunarfötin eru komin á markaðinn.
GEFJUN AUSTURSTRÆTi
langt, að menn þeir er stund
lögðu á íþróttina, voru taldir hálf
skrýtnir. Ekki bætti það úr skák,
að lóð þau og stangir, sem þeir
notuðu, voru harla fmmstæð,
enda heimasmíðuð. Að dómi
þeirra er lítt þekktu til mála,
var þetta hrein sóun á góðu
vinnuafli; þessum kraftidíótum
væri sæmra að grafa skurði eða
vinna álíka „hugþekk" störf.
Fyistu skiefin
Þeir menn sem teljast verða
brautryðjendur íslenzkra Iyftinga
eru hiklaust Björn Ingvarsson,
Svavar Carlsen og Eiríkur Carl-
sen. Hafði Björn tekið í arf af
bróður sínum heimatilbúin Iyft-
ingatæki, sem hann svo lagfærði
og endurbætti. Bræðurnir Svavar
og Eiríkur voru öllu frumstæð-
ari í upphafi, því þeir notuðu
steypta steina á járnstöng, og
þótti gott.
Eftir að hafa æft saman í
nokkur ár, komu þeir að máli
við unga áhugamenn hjá Í.R.,
um stofnun lyftingadeildar á
vegum félagsins. Varð það að
endiingu að hafnar vora æfingar
á vegum félagsins og voru þess-
ir menn aðalleiðbeinendurnir.
Formaður deildarinnar var Finn-
ur Karlsson og sá hann um að
halda fyrsta opinbera mótið í
Iyftingum, sem haldið var hér
á landi. Var það Í.R .-meistara-
mótið, sem fram fór í Tjarnarbæ,
vorið 1962.
Þiaufsegja við
eifiðai aðstæðui
En fljótt skiptast veður í lofti.
Vegna skilningsleysis þáverandi
forráðamanna Í.R. varð hrein-
lega að leggja deildina niður oig
fóru allflestir meðlimanna yfir
í Ármann. Meðal þeirra var
Björn Ingvarsson og tveir bráð-
efnilegir, ungir Iyftingamenn, er
höfðu verið sigursælir á meist-
aramótinu, þeir Óskar Sigurpáls-
son og Guðmtmdur Sigurðsson.
Má segja að þessir atburðir hafi
næstum gengið af íþrótinni
dauðri. Guðmundur hélt út á
land til náms, en af einhverri
þrautseigju hélt Óskar áfram æf-
ingum einn síns liðs.
Nú sem áður höfðu þeir frjáls-
íþróttamenn er lögðu stund á
kastgreinarnar, notað lyftinga-
tæki sér til aðstoðar við þjálfun-
ina. En að sjálfsögðu voru þeirra
æfingar miðaðar við þær íþrótta-
greinar, sem þeir lögðu stund á.
Var lítil samstaða með þeim og
Óskari, sem eingöngu æfði þrí-
þraut, hina viðurkenndu keppn-
isíþrótt í lyftingum.
Fljótlega eftir að Í.R. hafði
stofnað sína lyftingadeild, fylgdi
K.R. á eftir með stofnun deildar
innan sinna vébanda. Var þar
mestmegnis lögð stund á svo-
nefndar kraftlyftingar, sem enn-
þá hafa ekki hlotið alþjóðavið-
urkenningu sem keppnisgrein,
eins og þríþrautin. Þó era víða
haldnar félagskeppnir í þessari
íþrótt og standa Bandaríkjamenn
framarlega í greininni.
Skoitui á leynslu
Eftir að meiri gróska fór að
færast í lyftingarnar, upp úr
1965, æfðu Iyftingamenn jöfn-
um höndum vestur í K.R.-heim-
ili eða hjá Ármanni. Þegar dró
að Ólympíuleikunum í Mexíkó
árið 1968 var Óskar orðinn svo
góður, að ekki þótti stætt á því,
að senda hann ekki til Ieiks. Fór
hann því til keppni á Norður-
Iandameistaramót og í hina svo-
kölluðu Balkan-Cup keppni, til
þess að öðlast reynslu á stórmót-
um. Því miður féll hann úr á
Ólympíuleikunum, og var það
sökum skorts á nefndri reynslu.
Sá hamagangur sem orsakaðist
af ferðum Óskars, því allar voru
ferðirnar farnar í hinum mesta
flýti, með litlum fyrirvara, varð
Iyftingaíþróttinni mikil lyfti-
stöng. Formaður Ármanns,
Gunnar Eggertsson ,hafði átt
mikinn þátt í ferðum Óskars á
þessi erlendu íþróttamót ,og var
hann íþróttinni mjög hliðhollur.
Fljótlega upp úr þessu var geng-
izt fyrir stofnun lyftinganefndar
á vegum Í.S.Í., er skyldi vinna
að framgangi lyftinga. Með því
má segja að grandvöllurinn að
áframhaldandi starfi hafði verið
lagður, því Í.S.Í. hafði samþykkt
íþróttina.
Dómaiai — Fyisía
fslandsmótió
Á þessum árum tók Guð-
mundur miklum framförum og
varð hann einnig fulltrúi Íslands
á erlendum vettvangi, t. d. á
Framhald á 7. síðu
nytsama íþrótt, því væru menn
í lélegri flokkunum mátti ganga
út frá því gefnu að þeir hættu
ekki að styrkja sig fyrr en þeir
gátu talizt menn með mönnum.
En um leið og menn fóra að
stunda lyftingar sem íþróttagrein,
fór að bera á mikilli hæversku
manna, hvað viðvék sýningu á
eigin kröftum. Gekk það svo
ÞROUN
LYRINGA
Á ÍSLANDI
(ÞRÍÞRAUT)
Um gjörvallan heim, þar sem
íþróttir eru stundaðar, eru lyft-
ingar fyrir löngu orðin viður-
kennd íþróttagrein. Hér á landi
hefur aftur á móti verið löng
bið á löggildingu þeirra. Er það
furðulegt, í Iandi þar sem úir og
grúir af aíls konar grjóthellum
og björgum, sem kennd eru við
fræga kraftamenn, sem þeim
hafa lyft, hve seint lyftingar
náðu fótfestu. Við nánast hverja
verstöð voru hér fyrr á árum
steinar miklir, misjafnir að stærð
og þyngd, sem báru nöfn eins og
Amlóði, Kvensterkur, Hálfsterk-
ur, Sterkur og þar fram eftir göt-
unum. Þótti það mikil skemmt-
un manna á meðal, að lyfta þess-
um grjóthnullungum og hljóta
nafngiftir af þeim. Var jafnvel
talað um þessar aflraunir sem