Alþýðublaðið - 06.02.1920, Blaðsíða 4

4
A.LÞÝÐUBLAÐIÐ
Xoli konnnpr.
Eftir Upton Sinclair.
(Frh.).
Haliur ákvað að fara fyrst um
sinn varlega og sagði, að hann
héldi, að ástandið væri ekki verra
hér en annarsstaðar. Aitaf kvæðu
kveinstafirnir við, hvar sem mað-
ur ynni.
„Já“, ssgði ókunni maðurinn,
„en það litur svo út sem ástandið
sé hvað verst í námuhéruðunum.
Líkleg* er það því að kenna,
hve afsíðis þau liggja, og að fé-
lögin eiga alla hluti, að því er
bezt verður séð".
„Hvar hefir þú verið áður?"
spurði Hallur og vonaði að veiða
hann með þessu.
En hinn svaraði blátt áfram
og viðstöðulaust; hann hafði ber-
sýnilega verið áður í fimm eða
sex héruðum. Hann hafði greitt
eins dals gjaid í Mateo, fyrir að-
gang að baði, en þar hafði aldrei
séðst vatnsdropi eftir að hínir
þrír fyrstu höfðu baðað sig. Aliir
höfðu sameiginlegt baðker, en
það var fremur óvistiegt. í Pine
Greek — hjartað í Halli stansaði,
er hann heyrði nafnið — í Pine
Greek hafði hann búið í sama
húsi og verkstjóri hans, en svo
var húsþakið götótt, að alt sem
hann átti eyðilagðist. Verkstjórinn
vildi ekkert aðhafast. í East Ridge
hafði hann og tveir aðrir leigt
tveggja-herbergja húskofa. Þeir
fæddu sig sjáifir, þó að þeir
þyrftu að greiða, í búð félagsins,
einn dal og sextíu skildinga fyrir
kartöflupoka og ellefa skildinga
íyrir pund af sykri. Þeir héldu
þessu áfram, þangað til þeir sáu
það, að þeir fengu ekki lengur
hreint vatn, heldur guidu þeir
einn dal mánaðarlega fyrir vatn,
sem dælt var upp úr námunum,
sem fullar voru af mannaaur og
múldýral
Hallur varð að leggja hömlur
á sig, að láta sem sér stæði á
sama. Hann hristi höfuðið og
sagði, að þetta væri slæmt, verka-
mennirnir væru að vísu eltir, en
hann vissi bara ekki hvað hægt
væri að gera.
Þeir löbbuðu til baka; ókunni
maðurinn hafði bersýniiega iátið
gabba sig, og Hallur fann til hins
sama með sjálfum sér, og maður,
sem lesið hefir fyrsta kaflann í
leynilögreglusögu. Var ungi mað-
urinn morðínginn eða söguhetjan?
Það þurfti að lesa bókina á enda
tii þess, að botna í þvf.
XXV.
Hallur gsf þessum nýja kunn-
ingja sínum gætur, og sá að hann
talaði við aðra. Það leið heldur
ekki á löngu þangað til hann tók
Mike gamla tali. Og auðvitað gat
hann ekki staðist neina kvatningu,
þó hún væri frá sjálfum skrattan-
um, þegar um nöldur og skammir
var að ræða. Nú ákvað Hallur
að hefjast handa.
Hann spurði Jerry vin sinn til
ráða. Hann var jafnaðannaður og
hlaut að þekkja eitthvert merki,
sem hægt væri að reyna ókunna
manninn með. Jerry tók hann tali
um miðjan daginn, en kom aftur
jafn nærri og áður. Atinað hvort
var maðutiím hvatningsmaður, og
var hér kominn til þess að „koma
einhverju af stað", eða hann var
einn njósnari félagsins. Að eins
eitt ráð var til, til þess að fregna
hið sanna — einhver varð að tala
við hann hre’nskiloislega og sjá
síðan hverju fram yndi, og hvort
hann lenti f klandri.
Hallur ákvað, eftir skamma
umhugsun, að fórna sér. Það
vakti í honum æfintýralöngunina,
sem námuþrælkunin var nærri
búin að drepa. Og það var þó
betra að hann hætti sér en hinir,
eins og t. d. hún litla frú David,
sem þegar var búin að veita ó-
kunna manninum áheyra heima
hjá sér, og hafði trúað honum
fyrir því, að maður sinn hefði
verið féiagi í hinu ailra byltinga-
gjarnasta félagi sem til var í
námunni, en það var Suðurwales-
félagið.
Sunnudaginn næstan eftir stakk
Hallur upp á því við ókunna
manninn, að þeir gengju skamma
göngu. Hann virtist ekki hafa
neina löngun til þess, fyr en
Hallur sagði að hann vildi tala
við hann. Þeir lögðu af stað, og
Hallur hóf máls: „Eg hefi hugsað
um það, sem þú sagðir um dag-
inn, og eg held líka, að ekki
væri úr vegi, að hrista dálítið
upp í þvf gruggúga ástandi, sem
ríkir hér í Norðurdal".
Pakkarorð.
Hjartaniega þökkurn við öllum
þeim, sem hafa rétt okkur hjálp-
arhönd, bæði með peningagjöfutn
og annari hjálp, í veikindum okk-
ar. Sérstaklega þökkum við Birni
Jónssyni múrara (yrir sína drengi-
legu frainkoniu við okkur, bæði
með peningagjöfum og fyrir það.
að hann hefir gengist fyrir sam-
skotum handa okkur. Við þökk-
um öllum þeim mösnum, sem
vinna við byggingu á húsi Sam-
bands ísienzkra samvimsufélaga.
fyrir þær gjafir, sem þeir hafa
fært okkur. Ennfremur þökkum
við forstjórum sambandsins fyríi'
þá höfðinglegu gjöf, sem þeir létu
færa okkur, sem var að upphæð
200 kr. Einnig þökkum við Kristni
Sigurðssyni múrara fyrir alla þá
hjálp, sem hann hefir veitt okkur.
Og að síðustu þökkum við bæði
frændutn okkar og kunningjuttt,
og biðjum algóðan guð á himn-
um að launa þeim, er þeim mest
á líggur.
Suðurklöpp, 4/2 1920.
Ásmundur Guðmundsson.
Jónina M. Jónsdóttir.
Þetta og hitt.
Enskar skipshaínir.
Enska sjómannasambandið hefir
samþykt, að tala þilfarsmanna á
skipum skuli vera svo sem bér
segir: Á skipum frá undir 700
smál. 9 menn; á skipum frá 700
upp í 2500 smál. 12 menn; &
skipum frá 2500 til 5000 smál.
15 menn; frá 5 til 10 þús. smál-
skip 24 menn; frá 10 til 15 þfis>
smál. 30 menn, og frá 20 til
þús. smál. 36 til 54 menn.
Fríhöfn í Reval. Eistur hafa
í hyggju að byggja fríhöfn í B0'
val, er taki skip alt að 10 þús'
smálesta. Höfnina í Reval leggur
mjög sjaldan, svo álitið er að fr1'
höfn þar komi að meiri notuo1
þar, en í Petrograd eða Libau.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Ólafur Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg.