Alþýðublaðið - 10.06.1926, Blaðsíða 3

AL&ÝÐUBL'AÐID
8
Suðurlandsskólamálið.
Frá sýslufundi Árnesinga i
fyrra dag.
Pegar að því var komið nú um
mánaðamótin síðustu, að tekið
skyldi til starfa við að reisa skól-
ann á Laugarvatni, fékk sýslu-
maðurinn í Árnessýslu tilkynn-
ingu stjórnarinnar, þá er skýrt var
frá hér í blaðinu í gær. Kom
hún málinu í opna skjöldu. Að
meðtöldum jarðarkaupum yrði
stofnkostnaður skólans á Laugar-
vatni 150 þús. kr. Þar af er ríkis-
sjóðsstyrkurinn tveir fimtu hiut-
ar, þ. e. 60 þús. kr. Hluti sýsl-
unnar væri þá 90 þús. kr. Nú
hefir Landsbankinn verið beðinn
um 50 þús. kr. lán. Þaö vildi
hann því að eins veita, að skóla-
húsið væri sett að veði. Þar eð
landsstjórnin neitar þá að greiða
ríkissjóðsstyrkinn, er sú leið ófær.
Þegar á sýslufundinn kom, lögðu
fulltrúar þriggja hreppanna,
Hreppamanna- og Stokkseyrar-
hrepps, þeir Ágúst Helgason í
iBirtingaholti, Páll Stefánsson á
Ásólfsstöðum og Júníus Pálsson
í Seli, til, að reynt væri að bjarga
málinu við með því að ákveða að
reisa skólann á Hveraheiði í
Hrunamannahreppi. Jörðin Högna-
staðir, sem þá yrði skólasetur,
er reiknuð á 5 þús. og 500 kr.
Húsið sjálft á hvorum staðnum
sem er, áætlar húsameistari ríkis-
ins 100 þús. kr., en með leiðsl-
um og áhöldum 120 þús. kr.
Þannig yrði stofnkostnaður skól-
ans á Hveraheiði samkv. áætlun-
inni 125 þús. og 500 kr. Þar af
væri sýsluhlutinn rúml. 75 þús.
kr. Af þeirri upphæð voru til í
handbæru fé og loforðum, sem
vissa var fyrir á fundinum að
yrðu greidd; en nokkur hluti
þeirra (hækkanir tillaga) var
bundinn því skilyrði, að skólinn
yrði á Hveraheiði Þetta er (að
með töldu gjafarloforði Hruna-
mannahrepps á Högnastöðum fyr-
ir skólajörð) 39 þús. kr. Auk þess
samskotaloforð, sem fundurinn
hafði ekki fulla tryggingu fyrir
að greiddust, 15 þús. kr.*) eða
alls 54 þús. kr. Vantaði þá rúm-
lega 21 þús. kr. Nú vildu þeir
þrír fulltrúar, sem nefndir voru,
bíða við um stund og reyna að
fá Landsbankann til að lána þá
upphæð gegn ábyrgð sýslunnar,
en án veðs í húsinu; en bank-
inn hefir ekki áður verið beðinn
um lægra lán en 50 þús. kr.
Þessum tillögum vildi meiri hluti
sýslunefndarinnar ekki ganga að,
og samþykti hann (14 atkv.) að
fresta heldur byggingunni að svo
stöddu.
*) Gjafaloforðin í fyrri liðnum voru
frá „Hreppunum“, Biskupstungum,
einstökum mönnum og ungmennafé-
laginu „Skarphéðni". Hitt voru loforð
úr öðrum hreppum sýslunnar, sem
bein trygging fyrir lá ekki fyrir fund-
inum.
Fimtu og sjöttu leikar
Hamborgarsveitarinnar.
Þeir voru að öllu jafnokar
hinna. Sjötti leikurinn fór fram
í dómkirkjunni, og mun hann
vegna efnisins hafa fallið mönn-
um fulteinsvel. Moth leikmeistari
lék adagio fyrir hnéfiðlu eftir
Max Bruch dásamlega vel, og olli
staðurinn — kirkjan — því að
ekki litlu leyti, hve áhrifamikið
það reyndist. Sama er að segja
um sorgargöngulagið úr þriðju
symphoniu Beethovens. Til að Lag
hafi tilætluð áhrif þarf alt að
vera á eina bókina lært, slátt-
ur, staður og stund. Vér íslend-
ingar erum öðrum þjóðum frem-
ur stútdrekkandi. Á skemtiferð
sagði einn kunningi minn við
mig: „Aldrei drekka rínarvín af
stút“, ég var að bera flösku að
vörunúm, og svo dró hann upp
grænt rómverjaglas, sem Þjóð-
verjar kalla. Þao var satt; vínið
smakkaðist betur úr því. Eins er
um lög. Nú eru eftir fjórir Ham-
borgar-hljómleikar, og ættu Reyk-
víkingar nú að neyta fyrir ó-
komnu hungri, því að þess verð-
ur langt að bíða, að annar eins
hljóðfærasláttur heyrist hér.
br.
Leiðrétting.
Prentvillupúka*uin þóknaðist að
hafa hausavíxl á fyrirsögnum
tveggja iý'rstu skeytanna í blaðinu
í gær.
Einar skálaglam: Húsið við Norðurá.
Jóni gamla fór að verða um og ó, þegar
hann sá, hve rólegur Þorsteinn var; ef til
vill væri hann ekkert við imoxðið riðinn.
Auðvitað gæti rósemin verið uppgerð ein,
og það var að minsta kosti víst, að Þorsteinn
vissi ekki, að Jón hefði séð neitt af því,
sem fram fór um kvöldið.
Þeir gengu í hægðum sínum að veiðihús-
inu — sveitamenn ganga alt af í hægðum
sínum —, og þegar þangað kom, var Gunn-
Jaugur Elentínusson að prófa í óðaönn og
áminna um sannsögli.
Þeir Jón og Þorsteinn stóðu samsiða í
mannhópnum. Jón hafði ekki augun af Þor-
steini, en hann sýndist ekki kippa sér upp
við neitt.
Alt í einu fóru þeir sýslumaður og læknir-
inn að athuga hnífinn, sem majórinn hafði
verið myrtur með.
Það var stór sjálfskeiðíngux með járnhlýr-
um og breiðu og löngu blaði með bakka og
egg'-
Jóni gamla hnykti við, þegar hann sá
sveðjuna. Hann þekti hana. Svo leit hann
á Þorstein-
Þorsteinn varð dreyrrauður, þegar hann
sá vopnið, og ósjálfrátt greip hann báðum
höndum til vasanna og leitaði. Svo varð hann
föiur eins og nár. Haon dró upp heridurnar
tómar og leit út undan sér á Jón.
Augu þeirra mættust; það var angist í
augum Þorsteins. Jóni gamla hafði ekki mis-
sýnst; — sveðjuna átti Þorsteinn.
Þorsteinn var eins og utan við sig upp
frá þessum degi. Hann gekk um eins og
sinnulaus, og jafnvel Gúðrún gat ekki togað
orð úr honum.
Guðrún vissi ekki, hvemig hún átti að
skilja þetta. Henni fanst augnaráð hans,