Alþýðublaðið - 14.08.1926, Blaðsíða 3

14. ágást 1926.
ALÞÝt/UBLAtiIu
3
Og það er blátt áfram ótrúlegt,
hvað þeim hefir tekist það fast
að geru „Morgunbladið“ ao
„grín“-blaði.
af pví að blaðamenskan er ekki
þeirra hylla.-
Og með pessu komci peir bœði
flokksmönnum sínum og and-
stœðingum í bobba,
— flokksmönnum sínum með því
að halda illa á málum þeirra, —
andstæðingunum með því að tala
á þann veg, að sjö vitringar geti
ekki svarað.
Það eru svo alvöruþrungin mál,
sem aliir flokkar hér í landi beita
sér fyrir, að öllum flokkum ríður
jafnt á því, að blöð andstæðing-
anna séu vel úr garði gerð sem
þeirra eigin.
Það er í f>águ alpjóðar, að öll
'blöðin séu rituð af skerpu og
skilningi, þvi að
blöðin eru málaflutningsmenn
flokkannci fgrir hœstarétti pjóð-
arinnar.
Það er alkunna, að málaflutn-'
ingsmanni er ekki lakari grikkur
gerður en sá, að mál sé illa flutt
á móti honum. En ekki skulu rit-
stjófar ,,Mgbl.“ telja petta tekju-
megin um ritstjórn sína. Þeim
megin kæmi það eitt, ef þeim
með dugnaði hefði tekist að reka
blaðið fjárhagslega Ýel, sem vita-
skuld væri gott, en varla getur
verið aðalatriðið fyrir stjórnmála-
blaði.
Ég ætla nú að renna augum
yfir greinina „Samtöl“ í gærdags-
'blaði „Mgbl.“ og athuga í henni
'blaðamenskugallana og sýna, að
hún er samsett eftir þeim lögmál-
um, sem Hóraz gamli (til skiln-
ingsauka þeim, sem þurfa, skal
.þess getið, að hann var rómverskt
skáld, á sínum tíma álika frægur
Og Tizian málari; ég á við hinn
'kenda, en ekki hinn ókenda) lýs-
S'r í „skáldskaparlistinni", þar sem
hann segir, að ef málari vilji setja
mannshöfuð á hrossháls og síðan
setja á þetta alls konar fjaðrir
og skeýta við limum úr öllum
áttum o. s. frv. o. s. frv.
Það er fyrst, að „Mgbl.“ er
æfareitt yfir því, að dönsku ráð-
herrarnir hafi talað við Alþbl.,
sem er reyndar óskiljanlegt. Tal-
aði ekki Stauning við „Mgbl.“ án
þess, að því yrði flökurt? Það
er líka reitt yfir því, að Stauning
skuli hafa talað eins og jafnaðar-
maður. Er það allóskynsamlegt,
þ;ví 8ð hverni'g gat blaðið
bíiist við öðru af jafnaðarmanni ?
En blaðið fer illa með þá reiði;
allir sjá, að það er kolblátt í
framan. Blaðið getur ekkert út á
viðtölin sett. Það nær sér því í
mig til að hafa eitthvað. Ja, mín
vegna gjarnan; mér er alveg
sarpa. — Sjáum nú til. „Mgbi.“
vissi, að Stauning var jafnaðar-
maður; það gat því ekki búist
við, að hann myndi mæla „Mgbl.“
í vil. Það eitt var því þága
„Mgbl.“, að Stauning segði ekki
neitt. I stað þess gengur „Mgbl.“
fyrir Stauning óðar en hann er
kominn á land og fer að tala
við hann. Alþbl. hefir ekki, með-
an ég þekki til, haft það fyrir
sið að vaða í hvern útlending,
sem hingað kemur, til að ná af
honum viðtali, og ætlaði ekki að
ónáða Stauning eða að fara að
gera sér mat úr hinum útlenda
flokksmanni, en það gat ekki set-
ið hjá, þegar „Mgbl.“ ætlaði að
fara að telja hann sér til tekna.
Að Alþbl. ekki varð blæsma, þeg-
ar Stauning kom, veldur reiði
„Mgbl.“ Það segir eftir mér, að
Alþbl. hafi ekki ætlað að virða
Stáuning viðtals. Auðvitað hefi
ég ekki sagt þetta, heldur hitt,
að Alþbl. hafi ætlað að hlífa hon-
um við samtali. Eða heldur
„Mgbl.“, að það sé einhver þjóð-
hátíð fyrir mann að hafa utan í
þér hersingju á'f misjafnlega
greindum blaðamönnum? „Mgbl.“
segir, að ég hafi ekki látið segja
mér tvisvar að fara á fund Ras-
mussens ráðherra. Nei, auðvitað
ekki. Ég vinn tafarlaust, er mér
er sagt fyrir verkum, sem ég hefi
ráðið mig til. En gera ritstjórar
„Morgunblaðsins" það ekki líka?
Eða eru þeir kargir þjónar? Hafi
þeir þarna maldað í móinn, þá
hafa þeir þó aldrei þessu vant
hitt það rétta, en auðvitað ekki
getað komið fram vilja sínum.
Það var vitleysa af „Mgbl.“ að
tala við Stauning. Blöð eiga aldr-
ei að leita v'éfrétta hjá andstæð-
ingum sínum; það fer illa. Grein-
in í »,Mgbl.“ hefði því átt að vera
hugvekja um blaðamanna-barna-
skap eða slíkt. Alt efni grein-
arinnar er því fram hjá.
Svo er greinin um uppistöð-
una nokkuð mislit — álíka og
bröndóttur köttur — en ekki Ijós-
glæta í henni, ekki einu sinni
Ijós í rófunni.
1 upphafi greinarinnar velur
„Mgbl.“ mér ýms ókvæðisorÖ,
lætur svo í veðri vaka, sem það
sé ilt fyrir Alþýðuflokkinn og Al-
þýðublaðið, að ég vinni þeim.
Það er að vísu satt, að starf
mitt þar er mikið minna en
skyldi, og að flokkurinn þarf á
duglegri og hæfari mönnum að
halda en mér, þó hann hafi
nokkra. En er „Mgbl.“ það hlýtt
til Alþýðuflokksins og Alþýðu-
blaðsins, að það óski, að þau hafi
góðum mönnum á að skipa? Ekki
hefir það verið sjáanlegt á skrifum
blaðsins um leiðtoga flokksins;
á þá hefir það verið illgirnislega
rangeygt, sem ekki virðist geta
sprottið af öðru en að þeir hafi
reynst sæmilegir foringjar. Og
ekki getur það af tóni greinar-
innar dulist, að „Mgbl.“ hefði i
hjarta sínu glaðst, ef ég væri
bæði Alþýðuflokknum og blað-
inu jafnóþarfur maður og„Mgbl.“
lætur í veðri vaka, og hefði það
þá með vanalegri lægni gusað
yfir mig jafnmiklu og jafnilla
orðuðu lofi og skammirnar í
greininni nú,
„Morgunbl.“ virðist \'era alveg
steinhissa á, að ég í viðtali mínu
við Stauning segi frá því, að han
hafi sagt, að alt, sem „Mgbl.“
hefði eftir honum, væri rétt. Stau-
ning sagði þetta. En „Mgbl.“ virð-
ist það sú endemis-glópska, að
Alþbl. segi frá þvi, að eitthvað,
sem andstæðingarnir hafi hermt,
sé satt. Hvernig vindur þessu
við? Hefir „Mgbl.“ það ekki fyrir
sið að játa það satt, sem and-
stæðingarnir satt segja? Nei, alls
ekki, og það er léleg blaða-
menska. Þykir „Mgbi.“ það sá fá-
dæma aulaháttur, að það með
barnalegri kæti telur hentugt fyr-
ir þá sök að hafa mig meðal and-
stæðinga sinna? En um leið og
ritstj. „Mgbl.“ þarna koma upp
um siðalögmál blaðamensku
sinnar, bætá þeir ofan á nýjum
amlóðahætti. Þeir sleppa því, sem
var mergurinn málsins, að Stau-
ning sagði, að öllum tóninum í
orðum sínum hefci „Mgbl.“ breytt
svo, að pau fengu annan blœ en
til var œtlast. En af því að
„Mgbl.“ hefir verið svo grannvit-
urt að sleppa þessu úr, gefur