Alþýðublaðið - 09.10.1926, Blaðsíða 5

ALEÝÐUBLAÐIÐ
B
Til Hafnarfjarðar
og Vífilsstaða
er bezt að aka með
Suick'bifreiðuni
frá SteiaidérL
Sæti til Hafnarfjarðar
kostar að eins
eina brónu.
fer héðan á þriðjudag 12.
okt. kl. 6 síðdegis um
Seyðisfjörð og Reyðarfjörð
til Leith og Kaupm.hafnar.
Farseðlar sækist á mánu-
dag.
„Lagarfossu
fer héðan um miðjan okt.
tii Bretlands (Aberdeen
og Hull), Hamborgar, Leith
og heirn aftur.
nú tafið fyrir a, m. k. petta árið
að stofnaður yrði. Kallar það hann
þegnskylduskóla og á það nafn að
tókna eitthvað, sem fólkinu beri aö
óttast(!). „Mgbl.“ hefir enn sanui
hug til alþýðumentunar og áður er
kunnugt um það.
Alþýðublaðið
er sex síður í dag.
Fornbréf eða „fjólusafn“.
„Mgbl." er samt við sig. Nú vill
það láta hætta að gefa út „Forn-
bréfasafnið", en prenta í þess stað
„eitthvað, sem nær liggur nútíð-
inni". Vaentanlega ætlast „Mgbl.“
til þess, að Bókmentaféiagið fari í
þess stað að gefa út úrvalssafn
af „fjóluin" blaðsins , síðan „rit-
stjórarnir“ tóku við. Auðvitað er
ekki hægt að rita alþýðurit, nema
undirstöðuritin séu fyrst gefin út,
en ekki er von, að slíkir yfirborðs-
menn sem „Mgbl.“-ritararnir skilii
það. N.
*Herluf Clausen
Síml 39.
Þvottastell
Kaffistell 6 manna
Kolakörfur
Matardiskar
Bollapör postulín.
Matarskeiðar
Borðhnifar
Glerpvottabretti
Vatnsglös
tJrvals-vörur,
Verxlun
Upton Sinclair: Smiður er ég nefndur.
um, og í Ijós keniur, að alt, sern sýnt hefir
verið, er draumur. Ég mundi eftir „Draumi
á Jónsmessunótt" og líka eftir „Horfir um
öxl“. Þetta er gamalt, tnjög gamalt lista-
manna-bragð! En þetta var í fyrsta skifti,
sem mér hafði verið sýnt inn í drauma geð-
veiks manns. Já, þetta var einkennilegt og
eftirtektarvert, — því var ekki hægt að neita,
—- herfiiegt að vísu, en þrungið af lííi og
aðdáanlega vei leikið. Þetta hefði verið nautn
fyrir Edgar Alian Poe! Ég gekk út að dyrum
leikhússins, meðan ég var að hugsa um þetta,
og ýtti á sveiflhurðina, — og að eyrum mér
barst hávaði, sem hefði getað komið beina
ieið úr hæli dr. Caligaris: „Hó, hó! Svei,
svei! Þýzkar myndir! Borga Húnunum pen-
inga yðar! Skammist yðar! Láta yðar eigin
þjóð svelta og senda peningana til óvin-
anna.“
Ég nam alveg staðar og sagði í hálfum
liJjóðum við sjálfan mig: „Hamingjan góða!“
Allan þennan tíma — klukkustund eða
meira —, sem ég hafði svifið á vængjum
ímyndunaraflsins, höfðu þessir vesalings
bjálfar verið að öskra og æpa fyrir utan
leikhúsið, hrinda fólki í burtu og um leið
æsa sjálfa sig upp í fjúkandi reiði! Eitt
augnablik datt mér i hug að fara út og'
felja um fyrir þeim; þetta væri rangt hjá
þeim, að myndin ætti nokkuð skylt við ó-
friðinn, nokkuð í henni væri fjandsamlegt
Ameríku. En ég áttaði mig á, að þeir gætu
ekki tekið sönsum. Fyrir mig var ekkert
annað að gera en að halda á burt og lofa
þeim að hamast.
En ég komst bráðlega að raun um, að
þetta ætlaði ekki að verða eins auðvelt og
ég hafði hugsað. Beint fram undan dyrunum
stóð þessi stóri náungi, sem hafði þrifið í
handlegginn á mér, og þegar ég færði-t nær
honum, þá sá ég, að hann hafði auga ineð
mér. Hann benti fingri íraman í mig, og
rödd hans var eins og þokulúður: „Þetta
er svikari! Segist hafa verið í hernum, og
nú styður hann Húnana!"
Ég reyndi að láta hann afskiftalausan, en
hann þreif í handlegginn á mér, og nú um-
kringdu mig fleiri. „Svei! Svei!“ öskruðu
þeir í eyra mér, og þegar ég reyndi að kom-
ast í gegn um þyrpinguna, þá tóku þeir að
hrinda mér. „Ég skal gera andlitið á þér að
köku, böivaður Húninn!" — samíeld röð
af slíkum kveðjum, og ég hafði verið í hern-
um og tekið þátt í bardaga!
Ég hefi aldrei lagt mig eins í línra til þ ss
að komast hjá vandræðum. Ég reyndi að
komast burt, en stóri náunginn stakk fæti
milli fótleggjanna á mér, setti á mig bragð,
hratt mér til og velti mér um koll á götuna.
Þá varð ég vitaskuld að reyna að berja
frá mér. En ég mátti mín einskis. Ég hafði