Føringatíðindi - 06.12.1894, Blaðsíða 3

má vera nakað rotið uppi í einhvorstaðnis,
tá ið tað íðulig'a og samt er at hoyra, at
Foroyskir unglingar — sum kannske hava
lisið í eini 6—8 — io ár — geva uppat við
lestrinum og verða fyri lítlum og ongum.
Nógvar prestar og góðar prestar haldi
eg ongan vanda vera við at fáa, bara vit
fáa skúlar — bæði hægri og lægri — hvar
bórninum fyrst av ðllum verður lagt uppá
hjarta at vera skikkilig, og harnæst at
vera góðir Foringar, tí tað tná vera av
góðari grund og av kærleika til sítt land
og fólk, at prestarnir skula heftast her.
Tað gongur í tað heila tikið ov lítil
góðska til Fðrjar og Fðringar gjðg'num
allan okkara skúlalærdóm. Ella við ððrum
orðurn sagt: Fðrjar og Fðroyjafólk, tað
er í skúlinum líkasum skotið burtur frá
barnaeygunum og barnasálini.
At krístinlívið í Fðrjum skal verða
innibyrgt, tí vit kunna tvey tungumál væl,
ella um okkara prestar bara skulu prædika
uppá Fðoyskt, er nakað »svass«. Tí hvðr
ein einasti prestur kann fyri tann skvld
halda seg kunnugan við kristinlívið úti í
verðini, og hvðr ein einasti Fðringur kann
fyri tann skyld lesa útlendskar gudsbðkur.
At so nógv skulđi verið fyri at fingið
samlað eina Fðroyska sálmabók, vildi eg
helđur ikki trú. At útleggja Danskar og
aðrar útlendskar sálmar, er gjðrligt, og‘ —
Fóringar eru eitt syngjandi fólk. Teir,
sum hava yrkt so vðkur kvæðir, at tey eru
tiltikin um ríkir og lond, skuldi tað íkkí
tá eisini verið væntandi, at teír đugdu at
syngja sínurn gudi og skapara lov?
Fáast Fðringar tíl at halda saman, og
fæst hvðr at leggja til eftir sínum evnum,
so veit eg, at vit vínna »praktiskar vanske-
ligheitur«. J, Patursson,
Doyva vit samvitskuna hjá tí upp-
vaksandi slektuni, mugu vit eisini bera
fylgjurnar og fáa aftur at tí synđabyrðu,
vit draga uppá okkum. alt sum oftast bæðí
harm og skaða til frukt av okkara atburði.
Tó at nýggj lóg um halgjubrot er út-
komin, sýnast heíludagarnir at verða bruktir
uppá líti kristuligan máta og tað av teimum,
sum vit kundu vænta vilđu givið tí upp-
veksandi slegtini eitt gott fyridðmi. — Tá
ið eg síggji teir fðra varur av ella á guvu-
skipini um heiludagar, harmar tað meg
ikki so míkið fyri keypmansins skyld sum
fyri ðll tey, sum taka forargilsi av hesum,
óg mest av tí, eg haldi slíkt doyvur sam-
rútskuna hjá teimum ungu. Samaleiðis er
tað við djóraveiðu um sunnuđagar. Ein og
hvðr kann vita hvussu lívið er hjá teimum
neyðara harunum nú í tíðini síðan byrsa er
komin í hvðrja smáttu. Hvar tær so venđa
sær verður tað buldrað og skotið eftir
teimum. At verða av við lívið er besti
luturin hjá teimum. Ofta hendur tað, at
tær verða lamskotnar av óvitum ella dyl-
hðvdum, sum ongantí áttu at fingið byrsu
í hond. Hvussu sárt mann tað ikki vera
hjá ævinidýrinum, sum onga rðkt fáa, at
ganga við hðglum í kroppinum ella við
smyldraðum beinum, sum ofta henđur. Ikki
ein gong heiluđagar fáa tær frið, men
heldur hava tær tá tað ringasta livið.
Heiludagsjagarir eru eitt um alla verðina
tiltikið fólkaslag. Tó at ein slíkur eigur
einki i at vera beinrakin, fær hann ofta
eydnu til at sleingja okkurt hðgl í eitt
djór, sum kann vera einu tvey byrsumál
frá honum. Um veiðan yvir hðvur er lítil.
er hann frálíkur til at brúka nógv lóður.
Tí verður heiludagsskjótingín tvífalt synđug.
Halgjubrotið er sítt verd, men ringari er
tað at plága djórini uppá ein fyri kristin
fólk so ósámuligan máta.
Tit, sum ganga á djóraveiðu og hava
samvitsku: »Haldið av við sunnudags-
skjótingini!« Og tit bðndur i Fðrjum:
»Takið tikkum fyri at lova ongum at skjóta,
sum ikki lata tað vera nóg ntikið at veiða
djórini uppá ein líkligan máta gerandis-
dagar!« Eg havi tað álit á tikkum, at tit
hvðrki lova ððrum eihelđur sjálvir pína ella
myrðja harurnar í tikkara haga um sunnu-
dagar.« Eg veit væl, at heiludagsskjóting
ar hægsti móti uttar.tands, tó haldi eg. at
í hesum eiga vit ikki at taka eftir. Eitt
vil eg enn biðja teir um, sum skjóta harur:
»Ikkí at skjóta ov langt mál.«
Til endan má eg framhalda, at eingin
hevur frætt frá, at nakað fólk hevur fingið
afturstig av tí, at tað ikki hevur viljað
gjðrt sunnudagin til virkudag. Her má
sannast tað gamla orðið: »Tann, ið ikki
etur seg mettan, sleikjur seg helđur ikki
mettan.« Tann, íð ikkí kann vinna sítt
breyð hinar 6 vikudagárnar, trívíst ikki
betur av ti, hann strevast teir dagar, sum
harrin bjóðar okkum at hvíla frá stríði og
starvi. S. P.
Tíðindir úr Forjum. Veðurlagið hevur
verið lýtt, men dúglíga baldranđi yvir
hðvur, so at sjóróður hevur verið lítil. Av
fiski sigst y^vir hðvur at vera nógv til.
Seiðalíkindir hava at kalla ongantíð verið;
tó er víða hvar fingíð vorðið sum væl av
nótaseiði og inest í Suðroy.
— Rekahval funnu Mikinesmenn um
Míkkjalsmessuleitið. Tað var ein nebba-
fiskur, hálvvaksin og hvðljulopin, tó fekkst
væl av lvsi úr honum.
— Tísnáttina, ið var, kom ein stórur
hvalur rekandi á Velbastaðboðar. Tá ið
dagur kom, fóru Vel'bastamenn at sjagga
hann til Kirkjubðar.