Føringatíðindi - 02.09.1897, Blaðsíða 3

Sm áfeløgini.
§ 2 K
Kvørt smáfelag’, tað í Havn tó undan-
tikið, skal hava sín formann, sum limirnir
um Jóansøkuleitið velja firi tað komandi
roknskapsárið. Formenninir firi ødlum.
smáfeløgunum skulu attaná kvørt valg senda
upptaldar listar ivir ákvøðini Føringafelags
formanni til handar, so at hann kann lata
granska á nevndarfunđi frammanundan
Olavsøkufundinum, kvør íð valdur er.
Formaðurin í kvørjum smáfelag, í
Havn nevndarformaðurin, stevnir limirnar
til samankoming um Jóansøku- edla Siftu-
søkuleitið til at velja útsendingar til Olav-
søkufund og teir aðalfundir, sum verða
hildnir til næstu Olavsøku.
Formaðurin firi smáfeløgunum skal føra
bók ivir limirnar, innkrevja limagjald og
senda tað í so góðari tíð til skattmeistarin
firi Føringafelag, at tað er innkomið til
hansara mánað áðrenn roknskapsárið er úti.
§ 22.
Kvør, sum er limur av Føringafelag,
men ikki i nøkrum smáfelagi, skal lata sítt
limagjald til nevndarmannin i tí prestagjaldi,
hann bír.
§ 23.
Við tað sama eitt smáfelag er íbirt,
skal formaðurin boða formanninum í Før-
ingafelag frá, og skaltá kunngerast í felags-
blaðinum limatal, formaður og limagjald.
§ 24.
Henđan lóg geldur frá........
í einari tíð, tá hart stríð er uppi, tá
maður stendir móti manni, tá verður mann
ofta uppøstur, so mann ikki lættliga er
mótitakandi fyri ti, annar maður hevur at
bera fram móti eins egna tanka og hugsan.
Mann kennir ofta líkasum at øll vilja
gera einum órætt, og verður av ti beiskur
i sinni. í sovorðnum tiðum falla ofta orð,
sum betri vóru ófallin og sum ikki høvđu
fallið, tá mann var róligur og hugsaði
grant. Mann spískar pennin, um eg so má
siga, til tað ýtasta, og fellir dómir um fólk
og ting so harðar og óskónandi, ja, dømir
harðliga um eitt og annað, sum mann onga
grund og minni rætt hevur til at døma so-
leiðis, og voldir harvið oftani stóranskaða;
tí orðið, antin tað fer úr munninum ella
flýtir úr penninum, tað hevur so víðar rásir
og stoðgast ikki aftur.
Soleiðis gongur tað teimum flestu, og
soleiðis hevur tað gingið landsmanni okkara
J. Jakobsen.
Eg kann so væl forstanda, at hann við
kærleika fevnir onkarbam sítt broytingina
av skrivingarlaginum og vil henni allan
framburð, eg kann eisini forstanda, at hann
er blivin eitt syndur beiskur í sinni av
hesum málstríði, sum nú hevur verið fyri í
so langa tíð; men fyri tað hevur hann ikki
rætt til at umtala fólkaháskúlar og háskúla-
lærlingar soleiðis sum hann tilletur sær í
nr. 30 av »Dimm.«.
Háskúlarnir hava verið umtalaðir uppá
sama mátan í Dannimark eisini. eg sigi
hava verið. tí um enn mann einkultar
ferðir hoyrir sovorðin orð nú, so verður tað
betegnað sum »Røster fra gamle Dage«.
Háskúlarnir standa nú í almeina um-
dømi sum vegtugir framberarir av fólka-
upplýsing og andslívi, og tað er nakað,
sum hvørt menniskja við dannilsi og sum
livir við í lívinum má havafingið eyguni
opin fyri.
Tað gekk sjón fyri søgn tá háskúlarnir
hildu 25-ára hátíð, tá vóru vinir og mót-
standarar nakað samsintir í, at teir høvdu
gjørt gagn og tað ikki í smáum vís.
Tað sæst eisini av tí, at ríkisstýrið
hevur tikið í sína hond, við lóggeving at
sikra teimum so góð vilkor. at teir uttan
ótta fyri framtíðini kunnu blíva við við
teirra verki fyri fólka upplísing eftir somu
gótum sum hegartil.
Her er ikki staðið til at fara at rokna
upp alt tað gagn, fólkaháskúlarnir hava
gjort í Dannimark, men somikið er vist, at
tað mest kann roknast teimum til æru, at
tann danski bóndastandur nú stendur sum
ein tann fremsti í Evropa bæði í upplýsing
og øllum framburði.
Væl veit eg, at tað kann ikki í minsta
máta skaða teir donsku fólkaháskúlarnar,
om J. J. umtalar háskúlalærlingar vanvirði-
liga í »Dimm.« ; tf f Dannimark hava teir
so góðar fótir at standa á; men eitt annað
er, um sovorðin úttalilsir ikki kunnu gera
skaða her hjá okkum.
Eg meini, at tað hevði verið til ómetu-
ligt gagn fyri okkum, um vit her kundu
fingið ein háskúla líkan við teir đonsku,
og at tað er høvudsvilkorið fyri, at góður
upplýsningur kann festa rótur her á landi,
tí teir skúlar, sum vit hava, røkka ikki til.
Tað halda nok teir flestu góðir menn nú í
tíðini, at tann lærdómur, sum kann vinnast
í barnaskúlunum, hann er ov lítið fyri lívið,
og tá tað er soleiðis i óðrum londum, hvat
skal tað tá ikki vera her hjá okkum, her
sum skúlagongdin er so lftil og skúlarnir
sjálvsagt ikki kunna vera so góðir, sum
teir hava teir i hesum stóru lonđunum; so
kemur tað aftur at, at í tfðini sum liggur
millum unglinga og mannsaldurin, yvir-
gongutíðini, tá treingir tað unga menniskja
meiri enn nakrantíð at verða undir góðari
ávirkan; tað er tann tfðin, tá óll evnir,
bæði kropslig og andalig, bróta seg fram,
og tað hava tey flestu nokk roynt frá sær