Føringatíðindi - 17.02.1898, Blaðsíða 2

í~ødlum lutum, so teir'' mugu verða sjálv-
bjargnir, [má trívast væl og vinna fótafesti
kjá Førjafólki.
Nú ein dagin fór eg oman ettir gøtuni
midlum H. og B. Attaná meg komu tvær
smágentur úr skúlanum so kátar leikanđi
út um bøin. Best sum eg gekk, hoyrdi eg,
at tað grælaði uppi í bønum og, tá íð eg
vendi mær við, sá eg aðra gentuna renna
so smátt, men tigandi út ettír. Hin gentan
var farin ettir høvdinum í eina smala djúpa
veit. F.g dróg hana sum skjótast upp, og
tóktist hon ikki at hava fingið stórt mein,
tó at hon lá so idla firi, at hon brátt mundi
latið lív, um ikki hjálp fekkst. Stutt ettir
lcom eg til hina smágentuna og spurdi
hana, kví hon var farin frá ti gentuni, sum
datt í veituna. »Eg kundi einki hjálpa
henni,« var svarið.
Eina ferð hendi tað seg, at ein smá-
drongur tók út av brimi og slógst út og
inn í blámanum. Har vóru o. u. 20 bødn
til steðar, men einki av teimum rópti
neyðarróp edla tók sær annað firi enn at
higgja at honum, íð farin var.
Tí betur eru mangar aðrar ferðir at
rokna upp, kvar bødn hava verið bæði
kvik og djørv og ráðsnild, men tá íð slíkt
ivirhøvur kann lienda, sum frammanundan
er frágreitt, so má sigast, at srotið er«.
Sirgiligt er, at sama dólskheit, sum
her er mntalað kjá óvitabødnum, tá íð
onnur eru í lívsvanđa, eisini kann finnast
kjá tilkomnum fólki. Sirgiligt er, at slíkt
kann finna stað ímidlum fólk, sum skal
eitast at vera kristnað, og sum tf mátti
haft lært at elska næstan eitt pinkulítið
sindur um ikki »javnt við seg sjálvan«,
sum vit jú ødl hava lært uttanat. Tvífalt
sirgiligt er slíkt í einum landi, kvar tað er
so sterkt firi neyðini, at kvør hugsar um
at hjálpa sínum næsta.
Inskiligt var, um foreldur ivir høvur
meir enn hegartil høvdu lært bøđnini at
hugsa og vera ráðsnar og hartil altíð at
gera við onnur, sum tey vilja at onnur
skulu gera við tey sjálvu.
Inskiligt var, um bødn í skúlunum
kundi lært at kenna sínar borgarapligt og
sina kristinpligt, og lært tær soleiðis, at
tað kundi bera frukt í teirra lívsstarvi. Tað
klagast uppá, at skúlatíðin er ov stutt til
at læra tað, sum neyðugt er. Man ikki
stórur partur av skúlatíðini ganga til at
læra slíkt, sum lítið gagnar í lívsstarvinum ?
Man ikki kjá summum ein partur av skúla-
tíðini verða til fríggjaratos, stástos og
alskins túnatos, og man ikki ov lítið vera
lagt dent uppá at stirkja vit og vilja og
annað, sum kann gera menniskjan frálíkan
frá djórum og heidningum? —e—.
Humbug og blaðlísingar«.
í »Føringat.« nr. 1 í ár skrivar O. A.
nakað um »humbug og blaðlfsingar*. Yvir
høvur plagar tað at gera mær tað sama,
hvat fyri lýsingar íð standa í bløðum, tí,
satt at siga, lesi eg tær ikki. Men tað
hevur nú f nakra tíð verið mær páfallanđi,
sum »Føringat.« hevur verið endaleyst, og
eg hugsi, at skyldin fyri størsta partin má
koma niður yvir hesar óføra longu lýsingar
um »Voltakors«, »Sybilles Livsvækker* og
Harrin viti hvat. Eg trúgvi nú ikki, at
hesi vælsignaðu ráð hjálpa nakað; men tað
kundi verið í sítt verð. A fjórðu síðu kann
ikki væntast betri, men tá íð lýsingar koma
fram á triðju síðu, er tað ov galið. Eg
hugsi, at eg eri ikki tann einasti, sum
heldur, at hesar lýsingar eru avlagi
langar fyri so lítið blað sum »Føringat.«
Kundi tað ikki nú verið nokk av hesum
lýsingum, nú tær hava minkað um blaðið
í so langa tfð? ella kundi tær nú ikki í alt
fall hjálpst, um tær vóru heldur stytri?
So mikið er vist, at koma fleiri so-
vorðnar lýsingar afturat i »Føringat.«, verður
tað skjótt »humbug« alt sum tað er.
S. Jógvansson.
* *
*
Blaðstírarin má skjóta hesa klagu inn
undir nevndina, sum ræður firi blaðnum, og
sum má avgera, um filgjublað skal útgevast,
tá íð lísingar fidla meir enn eina síðu av
blaðnum, edla um tað skal noktast at upp-
taka lfsingar.
»Føringat.« hevur hegar til haft so
mangar blaðhaldara, at tað hevði loyst seg
frálíka væl firi Føringafelag at eiga
blaðið, høvdu adlir latið sítt blaðhaldara-
gjald greidliga frá sær. Sum nú er statt
restar so nógv á av bladhalđaragjaldi, at
lísingarnar hava verið góður stuðul til tess
at felagið kann hava vinning av blaðnum.
Tí tikist tað ikki vera góð ráð at reka
lísingar burtur, sum góðar intøkur eru av
(upp til 100 krónur um árið). Antin tað,
íð líst verður frá, er humbug edla ikki,
síggi hann til, íð hevur hug til at keypa
av teimum frambjóðaðu varunum. Blað-
stírilsið tekur sær einki andsvar uppá í so
máta. Blaðst.
Skipsmannsskapurin.
í bløðunum hevur verið skrivað, og
talað hevur verið nógv nú í næstum um
tann vandan við fiskiskipunum, at tey eru
so gomul og veik í skrokkinum. Tað haldi