Føringatíðindi - 03.03.1898, Blaðsíða 1

FØRINGATÍÐINDI
Nr. 5.
3. MARS 1898.
g. Ár.
„Takk til Harran, ødlum ræður,
landið hevur vart,
skilt væl fólkið, hoyrt tess klagur,
hjálpt, tá alt var svart,
tá íð hann, tann drottin sterki,
signing sína ber
atturat okkara egna verki,
trigg vár framtíð er.u
Attur beginnur várið. og attur búgvast
menn til skips. Tað er inskið kjá okkum
ødlum, at fiskiskapurin so væl kjá skipum
sum kjá bátum má verða góður og at
heilsan má verða góð kjá okkarasjómonnum,
so at teir kunna forvinna væl, til framafiri
okkara land og fólk. Her kjá okkum er
tað jú so. at tá íð fiskiskapurin slar frá,
gongur nógv attur kjá fólki ivir høvur. Tí
er tað vituligt, at menn leggja nógv dent
uppá at søkja sjógvin bæði við bátum og
skipum. Einans fiskiskapurin kann geva
landi og fólki framgongd í stórum. Við
hesum reglum er tó mest hugsað um skipini.
Kvørja ferð tey fara út um várið, liggur
tað beint firi at hugsa um, kvussu lívs-
vilkorini eru kjá okkara skipsmonnum.
Ár undan ári geva skipseigarirnir betri løn-
vilkor, og ettirsum skipini nørast og tað
gongur verri og verri at fáa mannskap til
teirra, blíva skiparirnir meiri og meiri vin-
skipiligir, betri at hava við at gera. Hetta
er alt gott, ógvuliga gott, men enn er ein
síða av skipsmannslivinum, sum nærum
verður gloymd, og tað er tó tann allar
vigtigasta síðan. Kvat verður gjørt firi at
stirkja tað andliga lívi kjá skipsmonnunum ?
Ødl vita vit, at sjómanslívið ikki kann
málast við somu 'stikkini, sum tað meiri
friðaliga lívið uppi á landi, og vilkorini,
skipsmenninir til adlar tíðir koma til at
liva undir, vera verri enn kjá teimum, íð á
landi búgva, men nakað má tó kunna
gerast firi at bøta um tey andligu viður-
skiftini kjá skipsmonnum, bæði meðan teir
ferðast á sjógv og landi. Kvussu livimátin
er umborð, er ikki gott kjá einum land-
krabba at tosa um, men søgur ganga frá,
at nógva staðnis er lívið ringt. Á fleiri
skipum sigast menn ikki at hoyra eitt guds-
orð frá tí, teir koma um borð um várið, til
teir fara heim attur um heystið. Ta tlðina,
skipini liggja í havn, gongur tað neyvan
betri í tann máta. Lítið verður gjørt firi
at halda skipsmenn burtur frá tí, sum ilt
er, og lítið verður gjørt firi at halda teir
til tað, íð gott er; ósiður og iđlir listir
kunnu sigast at fáa fríðar rásir. Ei undur
I, um menn títt og ofta eru nógv forandraðir
frá tí teir fara heimanífrá um várið, til teir
koma attur um heystið. Gud náði tann
kropp, sum eitt heilt summar og longri
ikki fekk annað enn spiltan, sjúkuberandi
mat at liva av; men tolur kroppurin ikki
slíkt, tolur sálin tað minni. Okkara skips-
menn verða ivaleyst — takkaðir veri skips-
eigarinir — so væl kroppsliga føddir, sum
teir kunnu inskja, men sálin fær bara tað
til llvs, sum ger hana sjúka, deyðsjúka.
Skal hetta nú verða gangandi soleiðis?
Skal tað, sum kundi bigt okkara land og
fólk upp bæði í ein og annan máta, verða
tí andliga lívinum kjá Føringum at bana?
Ja, um ikki ein edla annar tekur sær um
reiggj, um ikki menn í flokki filkjast saman
til at arbeiða, so kvíði eg firi, at endin
verður ringur. Væl verði teimum firi, sum
seta pening í skip til gagn firi fólk og
land, men skal hesin peningur koma land-
inum I sanna nittu, so má nakað gerast firi
at lívga um tað andliga 11 vi kjá okkara
skipsmonnum. Lat okkum hugsa um, at
I attur í ár fara ungir menn firi firstu ferð
út at sigla. Á sjóarmálanum stendur móð-
urin við vátum eygum. Móðurhjartað vildi
helst, at sonurin skuldi verði heima, men
út má hann, jarðalívið krevur tað av honum.
Royndir hava víst, at móðurin hevur góða
grund til at gráta. Lat okkum tó royna
at minka um óttan kjá henni við at gera,
kvat vit eru mentir, tí annars fadla hennara
tár tung niður ivir okkara skipsfiskiskap.
Á kvørjum vári hevur nú í longri tíð
verið tosað um at fáa eitt sjómannsheim í
Havn. Einki er komið enn. Kundi ikki
eitt slíkt komið í lag I vár?
Her er arbeiði firi ein og kvønn, sum
kemur saman við skipsmenn. Skulu vit
ikki taka arbeiðið upp? Her er arbeiði
firi kvønn fosturlandsvin.
Eg inski gott oman ivir skipsmenn
okkara og skipsfiskiskapin, inski góða ednu,
góða heilsu og ivir høvur alt gott firi tað
nlggja árið, men eg veit væl, at skulu
inskini ganga í uppfidlilsi, so má arbeiði til.
Ein Føringur.