Føringatíðindi - 19.04.1900, Blaðsíða 3

Om saa Jorđen „djumper“ op og ned,
saa maa man ta’e det med Gemytlighed.
(St. Jákup.)
Eg gekk fram fyri mannin, sum sat á
pallinum og græt, og eg kendi hann,
sGóðan dag, Jóanes,« sigi eg, »hví
gráta tygum so illa, er nakað gingið tygum
ímóti? Tygum eru jú ikki meiri í tí aldrinum,
tá íð móður tyktar.*
»Er tað tygum, Q,« sigir Jóanes grát-
andi, »geri ikki ,nar’ at mær, men eg I^nn
gjarna gráta, tí Rasmus hevði kastað runu
á meg og đálkað meg.«
»Legg ikki í, Jóanes,« sigi eg, »Ras-
mus lænar tygum tvæð til at reinsa tygum
aftur við, um tygum vilja.«
»Nei! nei!« sigirjóanes, »Rasmus skal
minnast á hetta, sanniliga skal eg'forklaga
hann fyri mam . . . fyri presti.«
»Yeri nú ikki fávitskutur,« sigi eg,
»lati meg turka eygur tygara og gráti so
ikki meiri (eg turkaði tárir hanns uppí eina
torvu) —- hugsu um tað, sum St. Jákup
segði: ,Om saa Jorden . . .’. Hetta er jú
føroysk runa, sum Rasmus hevur kastað á
tygum, og hon er úr okkara jørð. Men
sig mær Jóanes, hava tygum einki gjørt
Rasmusi fyrst; hann plagar ikki gjarna at
sipa fyrsta stein.«
Jóanes reisti seg upp av pallinum og
og turkar eygur síni uppí ermuna og svarar:
»Rasmus er eldri og klókari enn eg, og
hann behøvur ikki at kasta við runu, um
eg geri t'að. Hann mátti eisini vita, at eg
havi kastað við runubløkum eftir øðrum
alla tíð mína, og eingin plagar at hevna
seg aftur inn á meg fyri tað. Rasrnus
mátti kent meg so væl, at hann visti, at
eg kasti ikki við runu fyri at đálka nakran,
men bara fyri stuttleika og fyri at sýna,
hvussu væl eg dugi at kasta, eg meini ikki
nakað við tí, eg geri.«
»Hoyr, Jóanes mín,« sigi eg, »legg
einki í hetta, sum farið er, fari nú heim og
vaski tygum. Rasmus gevist mestur at
kasta, tí hann vil ikki fáa tygum aftur at
gráta og hann vil neyvan mana tygum
yvir aftur til Havnar fyri at skraða hitt
blaðið burtur úr Havnar semjingarnevnds
gerðabók, hvar tygum hava merkt tygum
navn i søguni. Eina ferð enn: Gráti ikki,
men sigi uppá føroyskt tað, sum St. Jálcup
segði í donskum: Um so runan djumpar
upp og niður á meg, mín góði Rasmus,
ikki gráti eg; tí runan er úr føroyskum
dýki, og okkara jørð er jú okkara líki.«
Tá íð eg kom heim aftur frá Jóanesi,
setti eg meg at skriva, men eg fekk tað
ikki endað. Um náttina đroymdi eg meg
at lesa í »Fuglaframa«, »at Jóanes eftir
bøn hevur fingið bevilling til atkasfa runu
frá ista apríl igoo at rokna og eingin
annar í Førjum má ganga honum í vegin.«
— Olukkudýrið Rasmus. Q.
Fyri »Smásangir og Sálmar« er eftir
»Fuglaframa« innkomið:
fyri seldar bøkur............... 352 kr.
við uppteljingsfeili............ 100 —
452 kr.
Bókin sigist at hava givið yvirskot, ti
hon kostaði í prentsmiðjuni 435 kr.
»Føringat.«s Q.
Ein dreymur.
Ein maður varð đømdir til deyða fyri
at hava tikið lívið av einum øðrum manni,
sum hann hevði ferðast saman við og búð
saman við.
Maðurin — lat okkum kalla hann
Júdas — segði seg ósekan í tí, hann varð
dømdur fyri; hann vildi vera við, at hin
varð myrðaður meðan hann svav. Men alt
var ímóti honum og dømdur varð hann tí
til deyða.
Tann morgunin, sum hann skuldi skiljast
av við lívið, komu menn inn eftir honum í
fongslið. Hann greiđdi teimum tá frá
einum dreymi, hann hevði haft á tann hátt,
at meðan hann stóð á rættarstaðnum og
dómurin bleiv lisin upp fyri honUm, sá
hann ein mann við hvítum hatti ella húgvu,
gráum koti og buksum. Ein fuglur sang
oman yvir høvdi hans: Hetta er maðurin,
sum drap hin.
Júdas varð førdur til rættarstaðið,
dómurin bleiv upplisin fyri honum og hann
byrjaði at túta av angist. Ein løta gekk,
tá tók hann í at peika á ein gamlan mann,
klæddir í hvítari húgvu og gráum koti, sum
stóð imillum fólkið: Har stendur maðurin,
sum drap hin reisandi.
Hesin gamli maðurin varð so tikin.
Hann byrjaði við at nokta seg sekan, men
at endanum tilstóð hann alt og hann bleiv
so settur.
Júdas bleiv latin leysur og han hvarv.
3 dagar gingu og nú begynti hin grái
maðurin aftur at tosa. Hann greiddi frá,
at hann varð eitt konufólk, var giftur við
Júdasi og at Júdas hevði dripið mannin,
men tað vóru uppløgd ráð teirra millum,
tá íð Júdas fór í fongsil, at gera so, sum
gjørt varð, og Júdas slapp.
, Søgnin er, at konan eisini mátti sleppa,
tí lógin segði ikki hana seka í nøkrum
voldsgerðum. —
Henda søgan er frá Amerika.