Føringatíðindi - 25.10.1900, Blaðsíða 2

innan í sær sjálvum. Áðrenn slíkt sker,
merkir ein ikki sh'kt, tí tað, sum ilt er, er
ikki altíð so gott at skilja. Umframt alt
betta kemur eisini ann uppá, hvussu ein
metir ilt og gott og hvat ein hevur til at
mála við. Tað er ofta og títt, at ein ikki
kemur til at teinkja um ella meta ting,
sum hava fingið hevdsrætt, sum ein kann
siga. Tað, sum fornfedrar hava hildið
uPpá, _tá íð tað er ilt ella minni gott, tað
vilja vit ofta halda uppá sum rættar kempur,
um enn vit so alt ov ofta kasta vrak uppá
ella vanvirða tað góða gamla. Eg skal
taka til t. d. at drekka brennivín til fyll-
skap' um høgtíðir ella t. d. skjóta eitt og
annað kríatúr til stuttleika, pína og plága
hvønnannan við at vísa vanvirðing móti
teimum. sum harrin hevur sett á ein lagri
sess í allar mátar her í verðini enn okkum
sjalvum. Alt hetta helđur ein, sum teinkir
sunt og væl, vera synd og ímóti íí frí-
sinni, sum vit skulu sýna í teinkjumáta og
bragđi. Hetta eru tó mest tankar, sum
vít ikki hava av natúrini, men sum helđur
koma av teimum forholdum, vit eru upp-
vaksin undir, ella tann teinkjumáta, sum
vit hava arvað. Merkiligt er, at teir, sum
tala mest um frisinni, sum oftast eru sek-
aðir í at teinkja ófrítt.
Hví er tað so? Mann ikki feilurin
vera at finna í, at maður altíð er so ov
friðaliga sintar við seg sjálvan ella førur
ov sjálđan ella ongantíð kríggj við seg
sjálvan. . Eg haldi, tað er feilurin, og eg
haldi tí eisini, at frísinni og andligt sjálv-
bjargni ikki kann finnast har, sum maðurin
ikki arbeiðir so, at hann fyrst og fremst
er harri yvir sær sjálvum »í sjálvum sæn.
(Niðurlagt.)
Til A. Jógvansons røðu
um Førjar og føroyskar siðir.
Hesa vanlukku røðu, Sum mangurFør-
ingur hevur tikið sær ilt av, hava vit fingið
sendandi fra røðarinum við bøn atfáahana
upptikna í blaðið.
í Føringafeiagnum har niðri í Kjøbin-
havn er hendan røðan hildin; tó hava vit
hvørki í »Euglaframa« ella á annan hátt
frætt, at felagsfólkið hevur mælt ímóti tí
yvirdrivna Ijóta málingí, har er givin av
Førja siðum. Av teirru grund, og tí at
vit halda røðarin hava framsett sín málning
í bestu meining, hava vit ikki vilja noktað
honum pláss í blaðnum.
Vit hopa^ lesarnir royna at halda røð-
arinum til góðar, at hann, sum er ungur
og fúsur, í sínum harmi yvir okkara gomlu
ósiðir hevur skotið so langt yvir málið, at
hann framsetur tann ónosligasta atburð, íð
okkurt hendinga fólk hevði, meðan abbar
og ommur okkara vóru ung, sum rætt
dømi uppá, hvussu Føringar bera seg at
nú á døgum.
Tí verri fara Føringar av tankaloysu
ov illa við seyðinum. So ringt, sum røð-
arin, A. Jógvanson, avmálar tað, er tað tí
betur ikki yvir nøvur á okkara døgum.
Tey eru nógv, sum bera seg at nettupp
sum A. J. sigur, tað átti at verið.
Ta íð røðarin útmálar ta føroysku ónos-
ligheitina við so ræðuligum litum, sum
hann ger, mugu vit siga hann avlagi
órímuligan. Tað er neyvan nakað fólk,
ið vísir meir framburð i reinførheit og
hampuligheit enn Føringar á okkara døg-
um. . Líka sum moldgólvini verða færri og
færri, so at tey áðrenn langt um líður eru
»en saga blott«, so verða árliga fleir og
fleir flórar gjørdir so, at tað ber til at sópa
teir við meiri nýmótans amboðum. Spakar
eru nú so nógvir i Førjum, at um allir
okkara væltalanđi landsmenn har niðri
tóku sær fyri í ein mánað at arbeiða uppá
at skaffa ein til hvørt hús, sum ongan
| hevur, so hevði ivaleyst verið ein tilhvørt.
| — Tá íð sakin verður granskað til botns
av einum, sum til fulnar hevur skil uppá
natúrfrøði og »hygieinu«, so er hondsóp-
ingin ikki so ræðulig fram fyri hin mátan.
At ein flórur av tí gamla føroyska slagnum
j verður best sópaður við »Ádams hvíslum«,
er ikki at ivast í. Tað, íð heftir við hend-
urnar, inniheldur eitt sápuevni, sum ikki í
i se§r sjálvt er ónosligari enn mangt av tí
j fínastu fabrikssápini; ti kunnu fornar før-
oyskar sópingahendur verða líka reinar
sum hendurnar á teimum, íð sópa við
spaka (og sum ofta harvið fáa ikki sørt
av »pa« uppá fingrarnar). »Men«, sigir
ein ella annar, »har heftir ein ræðuligur
roykur við hendurnar«. Hartil kann svar-
ast: »Hatta er ikki annað, enn hin viðgitni
muskusroykurin, sum er nógv avhilđin í tí
fína Parisarroykilsinum, og fyri einum
hygieiniskum dómi er hann sum Himmi-
ríki aftur ímóti tí fúla luft, íð mangar við
| góðum huga andar inn í seg niðri á »Eyst-
urgatu« millum allar tær fín fínu đamurnar.
Viðvíkjandi grunnøshøvda - ræsingina
hava útlendingar ikki nakað at lata Før-
ingar hoyra. Tað er hjá teimum mest
civiliseraðu sera fint at lata viss sløg av
villum djórum og fuglum hanga leingi og
ræstna, áðrenn tey verða etin. Ostur
verður hjá teim fínu etin fullt so ræstur
J sum grunnøshøvdini, og hann verður etin
ráur og esjandi við óteljandi livandi skap-
j ningum í. Eitt ostaslag verður ístungið við
blámuskotnum breyðmolum, eitt annað
verður lítað við korka, sum er gjørdur við
súrum lanđi o. s. fr. e. Bæði virtir, vín-
bersaft og mangt annað verða notin ókók-