Føringatíðindi - 25.10.1900, Blaðsíða 3

aðar av teim fínu, og teim kemur ikki í
hug at vamlast við tað. — At hundar og
kettar eru vanar at óreinska grunnøshøvda-
rugvar, kenna vit einki til; harafturímóti
vita vit, at rugurin, sum mann vera A. J.s
dagliga breyð har niðri, ikki bert er út-
settur fyri eitt og annað, íð kemur frá
músum og rottum og øðrum størri fýrfóta
đjórum, men tað hendur tí verri, at'hann
eisini fær slíkt frá teim tveybeintu. Bæði
ber og tey góðu súreplini og onnur aldin-
frukt fær ymisligt frá fuglum og smá-
djórum. Ikki mann A. J. vamlast við tað
sum við flskin, hann 1 forðum hevur sætt
verða stoyttur á roykstovugólvið.
Føringar nú á døgum hava lítið fyri
neyðini at læra nosligheit og hampuligheit
frá Hetlendingum yvir høvur. Vit hava
hoyrt um ýin Snáprikk, sum rak til írlands.
Um Irarnir tá vóru meiri civiliseraðir enn
Føringar, so tykist teirra framburður síðan
at hava verið smáligur.
Teir Føringar, íð skammast við føði-
landið fyri okkara siðirs skylđ, eru ikki
verdur at vera Føringar, og móðurlandið
hevur stóra skomm av teimum. Mangur,
íð vamlast við tað, íð hann kallar føroysku
skitligheit, varður seg ikki fyri slíkari út-
lenđskari oreinsku, sum er ringari at
vaska av.
Vit mugu takka A. J. fyri vælmeining
og_ umhugsan fyri at bøta um føroyskar
siðir, og vit hopa, at hann eina ferð kemur
aftur hegar og hjálpir til at útinna hetta,
sum hann heldur vera so hart fyrineyðini;
tí tað er enn sum áður: »her tarvast meir
av verki enn av orðum«. Blaðst.
Eg havi frætt, at ein nýggj prentu-
smiðja skal setast upp í Havn. Tað sigist
at vera eitt partafelag, sum skal fáa hetta
í lag. Enn frætti eg sum snakk, at hetta
felagið skal útgeva eitt blað, sum skal
nevnast »Tingakrossur«. Orðið »Tinga-
krossur* verður nú nógvastaðnis manna
millum brúkt um ein mann ella eitt fólk,
sum altíð gengur uppi í eygunum á fólkii
ella sum ikki sleppst frá. sFærøsk An-
thologi« sigist at týðja orðið annarsleiðis,
men hendan bók sæst ikki í Førjum heldur
enn lundi jólanátt. Bartal.
Grindadráp i Hetlandí.
27. avgust, íð var, sóu fólkini í Hove,
ein bygd vestanfyri Skálavíkina, at ein
bólkur av hvalum stóð og grinđaðist úti á
Whitenes fjørðinum. Alt tilkomið mann-
fólk var burtir og sigldi við sildabátum úr
Leirvikini, uttan 6 avgamlir menn vóru
heima. So fóru teir og 20 konufólk út i
smáum bátum og hildi henni til alt fyri
eitt. Fjøran var sløtt og fjarandi sjógvur.
Tað stóð ikki leingi uppá, fyrr enn grindin
gjørdi landgongd, so at 120 hvalir lóu
eftir, meðan 30 sluppu við alla. Amboðini,
íð brúktist í drápinum, vóru líggjar, torv-
skerar og hvíslir. Á bílætum i eingilskum
bløðum síggjast summir av hvalunum at
Hg'g'ja < fjøruni við høvdinum omaneftir.
Tíðindir ur Fjerjum.
Yvir høvur liva fólk illa av krím. Fyri
uttan tað, sigist kikhosti at ganga í Fugla-
firði, og seinast, vit frætti, skal hann vera
J smittaður til Leirvíkar. Illgruni sigist
eisini at vera um landfarsótt í Fuglafirði.
F ysikus Jastrau, tann nýggju Havna-
doktarin, kom hegar við konu og børnum
við »Lauru« 20. í hesum mánaði.
Jacob Andr. Arge, smiður, hevur
ferðast uttan lands í summar og lært grót-
smíðing og grótbygging á landinum og
ísjónum. Hann kom aftur við »Lauru« 20.
oktbr.
Sum einstakir lesarar hava frætt, er
ætlan at fáa eina hvalaveiðastøð í »Selvík«
við Sørvág. Eina aðra slíka støð er ætlan
at leggja 1 Lobra í Suðuroy. í Suðuroy
er í nakrar fáar dagar til hesa støð teknað
c. 40,000 kr.
Tann 15. í hesum mánaði kom grinda-
boð úr Vestmanna. Tað vísti seg tó ikki
at vera nøkur grind, men bara kvessingar.
Skælingsmenn høvdu sæð. Ein kvessingur
ella »springari« varð skutlaður av Gregorius
Madsen, Kvívík.
»Florence«, skonnert, úr Fuglafirði
breyt rórið á ferð til útlonđini. Slup
»Nordlyset« var so nær við, at skipsmann-
| skapurin sa tilstandin. »Nordlyset« sigldi
so inn á Klakksvík. »Smiril« lá har, og
hann fór so út og sleipaði »Florence« inn
í havn. Harfyri tingaði »Smiril«s skipara
sær 1000 kr.
Sjólátin er Joen Samuelsen úr Klakks-
vík, sum leygardagin 13. oktbr. fór til út-
róðrar saman við bróður sínum. Ódn var í
vindi, mennirnir róðu so undir landi, fyri
at redda seg, men brim var har sum teir
skuldu lenda. Bátur teirra fyltist, og eftir-
sum báðir kunđu svymja, lupu teir út fyri
at svymja á land. Ánnar fekk fótin fastan,
men Jógvan, sum var reiðuliga kønur í
svymjing, sast ikki aftur. Hin orkaði so