Føringatíðindi - 08.11.1900, Blaðsíða 3

Prestastríðið.
Tey allarflestu kenna frá »Dimmatæt-
ting« til tað stríð, sum presturin V. Bech
hevur reist viðvíkjanđi prestum. Føróyskir
prestar hava lagt orð uppi í tí nevnda
stríðnum, í »Dimmalætting« nr. 41 stend-
ur ein grein frá Havnarpresti. Tað kann
nú gera Havnaprestur tað sama, hvat eg
sigi, og tað ger lesarinum ivaleyst eisini
tað sama; men eg føli trongd til at siga
presti takk fyri grein hanns. Tað er mær
ikki ókunnugt, at ein Havnarmaður hevur
trivið í grein prestins, og júst tí biði eg
»Føringat.« húsa nøkrum reglum frá mær.
Tað, sum Havnarmaðurin skrivar, sær
grundagott út •—• sætt við vissum eygum
—, men ein og hvør, sum hevur rættan
uppfatning av tí, prestur skrivaði, hann
kann ivaleyst síggja og fata, at prestur
hevur rætt og hin órætt. Hin maðurin
sýnist at sakna tað rætta uppfatingin av
sakini, og eg má tí — einsýntur sum eg
ívaleyst eisini eri •— halda, at tann mað-
urin helst skuldi latið vera at skriva um
slíkt, ti slíkar sakir skulu sdømast and-
liga« og ikki handfarast av einum og
hvørjum sum onnur stílevnir. A. S.
»Nú má min tómi lummi læa«.
Minnist eg rætt, var skyldmaður mín,
gamliQ., illa avmálaður, tí at hann so ofta
skrivaði langar og ónærisligar greinir í
»Føringat.«. Minnist eg rætt, var A.
Jógvanson í Keypmannahavn ein av teim-
um fyrsti til at finnast at hinum gamla.
Tí varð eg bilsin nú ein dagin, eg fekk
»Føringat.« sendandi og sá, at A. J. hevði
tosað eina so forskrekkiliga langa og
ónosliga grein í »Føringat.«, at sjálvur
blaðst. var nær við at ganga úr sínum sera
góða skinni og hevði sessað seg til at smíðja
»halar« — akkurát sum hin gamli. Eg
finnist nú ikki at A. J., langt frá tí, men
eg vil minna um, hvat gamli Q. skrivaði í
vár ella summar og hvat A. J. skrivaði í
summar. A. J. er merkismaður. Eina ferð
lovaði hann ikki at skriva »nakað« aftur í
»nakað« blað í eitt heilt ár. Ein maður
væntaði hann at fáa ilt av ti, men gakk!
A. J. var klókari enn vit allar tilsaman. Tá
íð hann hevði lovað ikki at skriva í nakað
blað, so vildi hann halda tað, harímóti hevði
hann ikki lovað, at hann ikki vildi tosa
til nakað blað, og tað nýttist honum tí
ikki at halda. Og hvat gjørdi hann fyri
at fáa alt tað út úr sær, sum bardist í
kroppi hanns? Hann tosaði tað í »Før-
ingatíðindi*. Jú, sanniliga, hann er mað-
urin, og um gamli Q. var á beininum, so
vildi hann snæra sær á »forundringsstól-
inum« og sagt við sær sjálvum: »Skamm
í hann, tað sæst tó, at hann er runnin upp
av føroyskum rótum!«.
Men tað var nakað enn, eg vildi. Eg
biði »Føringat.«s blaðst. halda mær til
góðar, at eg skrivi langt. Um tað er ov
langt sum skrivað grein, kann tað upp-
takast sum ein tosað grein ella ein »røða«.
Tað var tað, eg vildi spyrja, um Før-
ingafelag í Keypmannahavn einkið hevur
latið hoyrt frá sær enn um røðuna. Eru
felagslimir í Keypmannahavn allar á ein-
um um, at Føringar eru grísar og teir
sjálvar grísahvølpar, ella hevur eingin verið
í Føringafelaginum, tá í røðan varð hildin?
Um røðarin hevur tosað fyri seg sjálvan,
so haldi eg, hann ikki eigur skomm fyri
greinina, tí so hevur hann kannske tosað
hana til »Føringat.« : svøvni. Ella hevur
hann droymt alla hesa skitligheit um Før-
ingar? Er tað so, so er tað eftir gamlari
søgn frálíkt, tí flest øll hava vit hoyrt, at
tað er gott at dreyma skitt. Skittur be-
týður peningar.
Nú er nokk hesu ferd. 1... q.
Aftur í ár
skulu skiparir lærast upp. Ar undan ári
fer ein fiokkur fyri, annan út í verðina
til at fáa sær skip at føra. Næsta ár
vænti eg mær at frætta, at ein ella annar
góður skipara lýsur í bløðunum, at hann
vil venja skipsmenn upp. Tað er kannske
líka neyðturvuligt fyri tíðina sum hitt.
Hermann.
Deyður er keypmaður á Strondum
Simon Andreasen. Hann var ordans-
maður og álítismaður, væl sæddur av teim-
um, sum kendí hann, og nógv avhilđin á
Strondum og har, sum hann hevði ferðast.
Hann var ein trúgvur haldari av »Føringa-
tíðindi«. Ein strandamaður hevur greitt
fyri mær, at hann ivaleyst verður nógv
saknaður á Strondum. A.
Frá Islandi.
í ódnarvegrinum 20. septbr. var ein
Glasgow-dampari við 2600 íslendsk seyði
á ferð frá Íslandí til Ongland. Á ferðini
doyðu og skolaðu út 2000 seyðar.