Føringatíðindi - 24.12.1900, Blaðsíða 2

Livsgátan.
Undarligt er, sum happ og óliapp
saman er smiðað á mansins ævi.
Kenni eg fríði, gleði og lukku,
neyvan tað grettar at ótti óndur,
boðar frá illum, sum stendur og trúar,
mær yvir høvdið tann næsta tíman.
Um tað ei altíð sjónliga rakti.
Hvør kann mær gita hesa gáti ?
Neyvan er hon einans mær til hanđa
send at loysa — men send er hon øllum.
Kemur tú bróður og systur á foldum,
kemur tú ikki, helst mitt í gleði,
tann óeyđnisóttan, sum hjartar kann storma,
sum gleði vil køva so skjótt, hon føðist.
Aldrinn kann lívið evigt vara,
um hesin óttin lívsnervina filar.
Tak hann burtur, og deyðin fer við,
tí đeyðin er tað, sjálvur.
á ungum aldri, tú minni følur
av hansara áminning — seinri vikjar —
hann oftari aftur og framligur gerst.
Deyðin er tað, sum tína ævi
gleðina blandar við beislcheit sínu.
Tó um ein kemur at, so er søgan,
og aktsamur ár unđan ári ferðast
saman við hesum svarta sveina,
kann hann føla, at kennskapur bøtar
mikið um hendan kenningin myrka.
Uppvaksin saman, livað saman,
hava teir báðir heila lívið.
Ovinur kann ei deyðin kallast,
tí sannheit segði hann heila vegin,
sigir sannheit til skilnarstund.
S.
M i n n i s t t í I!
Til jólar skal tú væl keypa vini tínum
ella børnum tínum eitt ella annað.
Gloym tí ikki, at tann føroyska bíbil-
søgan ella Arsbók Førja bókafelags, sum
hvør einsari fæst fyri i kr. í bókahandlin-
um í Havn, er bæði besta, hentasta og
stuttligasta jólagávar. Tú kanst eisini við
at keypa tær styðja títt føroyska móður-
mál, og tað eigur heldur ikki at gloymast.
Hvat heldur tú?
A einum stórum fundi helt ein kvinna
eina røðu, sum meginparturin var ímóti
kristindóminum. Hon segði millum annað,
at læran um Jesus Kristus einans var ein
søga, ein »fabil«. Ein av teimum, sum
hoyrdi hetta, ein arbeiðsmaður, stóð fram
og spurdi, um hann mátti siga nøkur orð.
Tað varð játtað honum, og hann segði:
»Fyri 30 ár síðani var eg eitt skamm-
leyst menniskja. Eg skikkaði mær so illa,
at eingin vildi kennast við meg. 011 gingi
av vegnum fyri mær. Eg drakk og gjørdi
næstan alt, sum ilt var. Eitt sindur av
skomm var í mær, og eg roynđi at betra
meg; men alt varð verri og verri. Eg var
fleiri ferð í honđinum á politiinum, bleiv
straffaður, men varð ikki mætari av tí. Av-
haldsfeløg fingu meg til at skriva undir,
men eg breyt avhaldsløftið so ofta sum eg
gav tað. Endin varð, at eisini avhalds-
feløgini hilđu, at einki hjálpti við mær.
Eg kom aftur í fongsil, og hann, sum har
passaði meg upp, gjørdi alt, hann var
mentur; men eg gálvaði aftur í eyguni á
honum. Alt var spilt, sum politi, avhalds-
feløg og góð fólk roynđu. So eina ferð
fekk eg at hoyra um Jesus Kristus, og
júst sum ringast stóð til, tók eg móti tí
hond, sum Jesus, frelsarin, rætti mær. Eg
eri nú — tað sigi eg sanniliga ikki fyri
at rósa mær — eitt skikkiligt og nýtt
menniskja og lærari í einum sunnudags-
skúla. Tit vita, .sum her eru, og sum øll
kendu meg, at eg ikki sigi sannheit? —
Sig so, at læran um Kristus er ein søga,
ein »fabil«! Hesin »fabil« hevur tó gjørt
tað, sum einki annað kundi gera. — Siga
tygum enn, at hendan læran er ein »fabil« ?«
spurdi hann kvinnuna.
Hon svaraði ikki aftur.
Sum hesin maðurin segði, so kunna
| vit fleiri siga, um undurverkið í fólkaeygum
ikki altíð sær so stórt út sum her.
(Eftir øðrum.)
Landsbygd.
Ein landsbygđamaður hevur sent bræv
til »Fuglafr.« um, at hann einki vil vita av
fleiri postkassum. Eg eri eisini landsbygda-
maður — sannur landsbygdamaður úr
einari vestanbygd —, men fegin vildi eg
havt fleiri postkassar í Havn, tó at eg
ikki bara fyri tað sendi hesar reglur antin
til »Fuglafr.« ella »Føringat«, sum tilber.
Tað, eg vildi siga, er: hvussu ber tað til,
at ein landsbygdamaður kann finna uppá
at skriva eina grein sum tað í »Fuglafr.«
Mann Jóhannis tríminingerin hava rætt,
tá íð hann segði: »Tað er eingin lands-
bygdamaður, men ein ella fleiri Havnar-
menn«, »Hvussu ber tað til«, segði eg,
»tað stendur jú landsbygdamaður«. »Ja«,
sigur Jóhannis og hyggur niður á meg,
»tað fatar tú ikki, veit eg«. »Nei«, sigi