Fuglaframi - 28.08.1900, Blaðsíða 2

ímillum, og — um vit høvdu náðað, hvat
vit vildu: at vísa teimum blíðskap og
bróðursinni — eisini minnast til okkara.
Amtmaðurin endaði røðu sína við at
siga: Teinkið uppá okkum sum uppá
brøðir. Gloymið okkum ikki! vit vilja ikki
gloyma tykkum!
Mylius-Erichson, bókaskrivari,
sekretær í ferðamannafelagínum. Studentar-
flokkurin var næstan ófegin av øllum tí
stóra blíðskapi, sum honum var sýndur í
Føroyum og av allari tí miklari hjartalig-
heit, sum øll, bæði stór og lág, so gleðiliga
kappaðust um at vísa. Tað var ein slík
festløta í kvøld sum ikki varð so løtt at
gloyma aftur. Her búði eitt trúfast og frískt
fólk, sum tað var hugnaligt at vera lands-
menn við. Talarin tók tað sum eitt prógv
uppá trúskapslyndi og erligan blíðskap, at
tað vóru nógv, sum høvdu borið uppá mál
við hann, áðrenn hann fyrst hevði mælt
eitt orð við tey. Hann føldi íkvøld, at
Føroyingar høvdu notið gloymsku og órætt
avDanum. Her var ikki plássið til atfara
gjøllari um hetta málið, men hann vónaði
og ynskti eftir, at Danir vildi gera órættin
góðan aftur. Tað var sagt, at hendan
ferðin galt bara ísland og at upphalđið í
Føroyum einans var at taka sum ein hvíld
á tí langi sjóferðini; men so var ikki; ferðin
galt líka so væl Føroyar sum ísland.
Hendan dagin í Føroyum vildu teir ikki
gloyma, og komu Føroyingar á øðrum
sinni í ferðalag til Danimarkar, skuldu
Danir ikki krógva seg undan teimum.
Endamálið við hesi ferð var at knýta bandið
fastari millum allar teir, sum vóru undir
danska flagginum. Talarin lættið av við
skál fyri einum sterkum sambandi millum
Føroyingar og Danir.
Fr. Petersen próvstur. Nógv var
annarleiðis í Føroyum enn í Danimark.
Natúrin, tungumálið, siðir og fólkalívið var
hvørt sítt her og í Danimark. Ivaleyst
vildu Danir seta prís uppá at hava sovorðin
lond, sum vist ikki øktu nógv um støddina
á danska ríkini, men sum tó gjørdi tað
ymisligari og altso uppá ein máta økti um
tað. Danimark kundi líknast við eitt træ,
sum hevði Føroyar, Grønland og Island til
greinar.
Røðarin endaði við at ynskja gott fyri
Danum og tungumálið teirra.
Sverre Patursson blaðstýrari.
Føroyingar bóru stóran virðing fyri Danum.
Danir vóru ein fólkaflokkur, sum hevði
verið úti fyri mangum' stórum óhappi; men
enntá høvdu teir reist seg aftur á føtir
fyri hvørt bolt, teir høvdu fingið. Vóru
teir enn fámentir nú, so bar tó Danimark
sítt sjálvráði við fult so miklari rætt og
æru, sum nakað annað ríki. Tað sum er
moralskt rætt og beint fyri ein, tað er tað
fyri øll, fyri smáríkini sum fyri stórríkini,
og fyri ein fólkaflokk sum annan. Og tí
starvast eisini vit við reinari samvitsku fyri
at fáa Føroyingar — tó teir hoyra undir
danska ríkið og bert eru ein lítil flokkur —
til at halda uppá og fremja tað, sum teimum
er framihjá-givið av góðum eygnalutum.
Vit vænta, at Danir. sum sjálvir hava gingið
so nógv ígjøgnum, eina best eru førir fyri
at forstanda hetta arbeiði okkara, og vit
og vit eru vissir í, at teir ikki vilja leggja
okkum treytir í vegin, men heldur styðja
hvat teir kunnu. Vit trúgva, at Danir vilja
vera stoltari av at vera saman við einum
lítlum fólkaflokki, sum verjir og fjálgar um
tað, sum er honum heilagt og sergivið,
heldur enn at vera saman við einum fólka-
flokki, sum jú fyrr og helđur vil lata seg
og alt sítt »civilisera«! Tann nationala
rørslan i Føroyum var ofta misskilt í Dani-
mark; tað komst av tí at Danir vóru so
ókunnugur um okkum. Røðarin var vissur
í, at komu vit at kenna hvønn annan betur,
so vildu vit fáa meiri virðing og betri for-
stáilsi hvør fyri øðrum. Tí var eftir-
ynskjandi, at báðir partar kundu koma
saman onkumtíð uppímillum, soleiðis sum
hesa ferð.
N a n c k e borgmeistari talaði fyri fest-
nevndini og takkaði henni uppá studentar-
floksins vegna fyri alt tað nógva starvið,
hon hevði havt fyri teimum. Hesin støgg-
urin í Føroyum vildi minnast leingi av
øllum flokkinum.
B a u d i t z kamarjunkari talaði fyri
teim føroysku kvinnunum. Tær áttu stóran
partin í, at hendan samkoman var blivin
so festlig og stuttlig.
J. J e n s e n stud. mag. ynskti gott fyri
tí føroyska nationala arbeiðinum. Sum menn,
sum høvdu gjørt nógv fyri at lívga um
føroyskan kultur, nevndi talarin próvst
Hammershaimb og dr. Jakobsen, yvirlærari
Bergh*) og brøðirnir Patursson.
F o g h doktari talaði fyri kvinnunum,
sum høvdu yrkt sangir til veitsluna.
R. Effersø landbúnaðarfrøðingur
bar fram tøkk frá festnevndini til gestirnar
fyri vitjingina.
G r i n d
đoyði 18. august i Vestmanna. Til skifti
komu 107 hvalir. Grindin var sædd frá
húsum á Skælingi.
Dagin eftir funnu bátarnir, sum vóru
Tað mundi vera eitt mistak av talarinum at nevna
yvirlærara Bergh. Hr. Bergh var jú á odda fyri
at royna at k.øva ta rørslu, sum byrjaði her í
landinum 12 árum síðani. Hr. J. Jensen var av
©llum studentarflokkinum ivaleyst tann, sum visti
frægast um føroysk viðurskiftir at siga, men at
hann ikki kendi persónliga allar stak menn, er
fyrigevandi. Um so var vildi hann havt nevnt
annarsleiðis.