Oyggjarnar - 22.08.1905, Blaðsíða 2

netop tað slagi, sum veksur á
bøðinum í Danimarki. Akke-
leiða og blákolla og mong
onnur sløg, sum eg ikki dugi
at nevna.
Niðast á bøðinum við sandin,
millum stør (marehalm), skøru,
kumman, meistarurt (selleri),
gongur ein lífligur og rætt-
skaffiliga bedøvandi roykur frá
blomstrandi sortugræsi, seyða-
smæri og reyðsmæri, av kvítum
og gulum strandblómum.
Tað er langt millum summi
húsini á Sands bygd--------er
tú móður ella beindovin, kann
tú koma tær longsti leiðirnar
við báti, tí millum bygdina er
stórt vatn — hvar mongd av
laksi heldir til — og har flóta
bátarnir við tromina. Á hesum
bátum — eg sá tí verri ongan
hvítan! — stendur hvørki:
FÆ R G E
25 Øre.
ella annað uppmálað.
Sandingar velta ikki røtur.
Eg havi illgruni á, at tað ikki
er ti teimum tarvast ans fyri
tí heilsibót sum er í fruktini,
og so vælsmakkandi sum hon er
afturat fugli, kjøti, grind, salta
og fekst; men fryktin fyri róta-
tjóðum! Vaksa kunnu røtur fult
væl á Sandi. Eg bar eyga við
eitt kál, sum fólkini í Hekstrenni
høvdu, i gei'ði. beint undir vind-
eyganum; tað sá frálika væl út
eftir ársins tíð.
Samaleiðis í Skálavík! har
bøður og veltur er tað grøðu-
miklasta í sæst á landinum, —
tær kornveltir! stórar og mat-
tungar! men ikki eitt kál at sjá.
H
Harri Andrass. — Hvat
mun sær tú millum Rasmus há-
skúlalærara og Michólsen real-
skúlalærara?
Harri Janus. — Rasmus
brúkar knokkin, Michelsen spa-
rir uppá hann.
Harri Andrass. — Enn
Dióni tá?
Harri Janus. — Sum Óli
í Klakksvik, brúkar einans
pennin.
Dávur.
Mikines.
Mikines hevir eftir manna-
søgn verið ílotoy. Ein maður
í Sørvági, sum javnliga róði
út, ræddist illa stórhvalirnar úti
á havið, og av tí, hann ikki
átti bævur at styggja teir burtur
við, hevði hann til tess tarvs
mykju, sum hann kastaði í
sjógvin, tá ið hvalur vóru nær
staddur bátinum. Nú hann sitir
úti á havið og rekur fyri vestan
Vágar, sær hann stóra oyggj
koma undan úr tokuni; allir
draga upp og rógva sum skjó-
tast at oynni. Sørvágsmaðurin,
ið fyrstur hevði borið eyga við
hana, kastaði mykjuna upp á
eitt nes, sum teir komu at, og
steig so á land sjálvur; tá festist
oyggjin av mykjuni, ið blaka
var upp á nesi, og av tí sigist
oyggjin at hava fingið navn
Mykjunes. Aðrir nevna hana
Mikines av tí mikla nesinum
eystast á oynni, sum eitir
Núgvunes.
í øðrum frásøgnum er sagt,
at eina ferðina var ein risi, sum
vildi búgva í Føroyjum, men
tær oyggjar, sum honum likaði
best, vóru ov smáar, og tí
ætlaði hann at leggja fleiri
saman. Fyrst kom han til
Kolturs og legði hana, hvar
hon liggir nú. So fór hann
til Skúgvoyar, at draga hana
áfasta við Koltur. Men Skúgv-
oyingar spurgdu hann, um tað
var álvara, at hann vildi búgva
í teirra oyggj, sum Kálvur lítli
hevði átt. Nú risin spyr hettar,
vil han ikki hava oynna, og
takkar teimum, at teir hava
sagt sær frá hesum, gav burtur
stórar gávur, og fór so haðani.
Fyri norðan lanði fann hann
tá eina stóra oyggj, sum honum
tøkti góð hjá sær at búgva á;
hann førdi hana tí suður eftir
havinum, men tá hann kom fyri
vestan ábeitt Vágar, var hann
ikki mentir at fáa hana longur.
Hann lá um eina viku og kýttist
at fáa oynna suður til Kolturs,
men ikki bar til hjá honum at
flytta hana, hon vikaðist ikki
úr staði. Illir í huga mælti
hann tá: »fjør mitt, fjør mitt,
hevði eg fingið oynna upp fyri,
fekk eg væl hesa undir kav;«
tí ongum øðrum unnaði hann
oynna Mikines at búgva á enn
sær sjálvum.
Enn á døgum sigist man
stunđum at hava sætt eina
oyggj fyri norðan Vágar; høg
fjøll eru sjónnlig á henni, djúpur
dalur og hvitir fossar; helst er
tað Sørvágsmenn. sum hava
sætt hana grant, ofta tá ið teir
hava verið burtur i haga og
røkta seyð har, hvar norður-
havið er haft i eygsjón. Ei er
tí at undrast i, um Mikinesmenn
eru i døpurhuga, tá ið tíðindi
berast út til teirra, at onkur
aftur hevir sætt hesa oynna;
— hvør veit, um risin livir ikki
enn og kann søkka Mikines í
kav fyri at fáa oynna fyri
norðan flutta suður og festa,
har hann ætlar henni at standa.
Ráð fyri krími.
Valla uppí ein tespón av
kamfen skal loysast upp i
sjóðandi heitum vatni, so mikið
sum fer í ein tekopp. Eimurin
andast tá inn gjøgnum næsar-
gluggarnar, meðan munnurin
verður hildin fast aftur.
Hetta lagi lættur ofta brád-
liga, sjálvt um ein hevur hervu-
ligt krím.