Oyggjarnar - 20.05.1908, Blaðsíða 3

Oyggjarnar - 20.05.1908, Blaðsíða 3
hina gomlu: »Alt tók hann deyðin frá mær. Alt! Alt!« Urið dikkar á kaminhylluni; vindurin leikar um húsið. Tað særda hjartað grætur: »Henni ránaði deyðin alt — mær rán- aði lívið alt.« (Eftir denskum.) Eru tað sannur framburðs- menn? »Tað var sum sjálvur fanin« var mín fyrsta hugsan, tá eg sá hattar inhbjóðilsi frá teimum vælsignaði blíðu norðmonn- inum, framsett uppá útlændskt mál av oddamonninum í Havnar framburðs- felag, og eg brendi tá alt í einum á ein av teirra næstingum. »Eg dugi ikki at týða tær tað ørvisi«, sigur hann, enn at vit allir mugu fara í langa brøkur og seta høgan hat upp á høvdi, tá vit fara eystur at vitja.« Nej — nú veit eg ikki longur, hvat ið foroyskur framburðir er. Tað sær devils óhugnaligt út, at teir, ið vit fegin 1 vilja rópa okkara undangongumenn, skriva um vára almannaviðurskiftir uppá ikki-feroyskt mál, men verri er at síggja teir taka undir eitt n o r s k t skriva innbjóðilsi til Feringar uppá útlændskt mál! Sannur framburðsmenn eru einans teir, ið nýta sítt móðurmál í skrift og tali. Tað átti teir at minnt meg á og ikki eg teir. Eg má siga sum unglingin fúsi: »Nú er einkið eftir at lesa í teimum politisku bløðinum uttan frá Kirkjubø- bóndanum, síðan Rasmus Eífersøe, Simun úr Konoy og háskúlamenninir hildu upp at at skriva«. D. P. Y m i s t. Lftli Poul: Læt okkum nú bæði tvey spæla, at vit eru gift tilsaman. L f 11 a E 1 i n : Nej — mamma hevur sagt, at vit ikki mugu illsemjast sunnudag. „Telefon“-mál. Ein føroyskur keypmaður, ið síðsta heyst fekk tíðinđa- tráðin settan inn um krambúð- ina hjá sær, byrjaði sum skjót- ast við at »royna« hann. Tað stendur til at tosa við ein mann á Borðoynni, men fellur ikki væl í lag. Keypmaðurin spyr og ha’ar og spyr, men fatar einki uttan óljóð og støk orð gjøgnum tráðin. Konufólkini og »telefon«-menninir, ið inni eru, standa tipt av látri. Teir biða hann siga navn sítt og snakka føroysk, so fekk hann noltk aftursvar. Tá batti. Maðurin var bilsin við at føroysk mál kundi skiljast í »telefonini« ! Niels v æ 1 s i g n- a ð u r spurgdi ein mann, um teir ikki noyddist at tosa danskt í hesa tele- fonina. Besta bót fyri hárvøkstir. Skrava skælið av hjálpirótum og flísa tær ógvuliga tunnt. Set út á, í glerað ílæti, eitt mál hjálperót og valla 2 mál av køldum vatni; tá ið tað hevur smáttkóka 2—3 tímar, er løgurin avsílaður og 1 flfs av ósaltaðum smøri væl umrørd úti í -— áðrenn løgurin er kald- ur. Hav tættan prop á fløsk- unum. Tað ger hárið betur »livanđi«, at eitt sindur av góðum f r a n s k u m ella spiri- tus vini er latið út í hettar hár- vatnið. Hvat er sundagsyrki, og hvat er gerandis? Gentan, ið ikki var ætla at vera til. Eg eiga eina mostur, sum eg tíðin plagi at vitja, gifta innu f Eysturoy; ikki tí Jóhanna mostur og eg altíð sita so væl um sátt, men húsið er stórt, og bara ein gomul arbeiðskona og 17-ára gamalur drongur er til hjálp. 011 5 børnini eru út gift. Mostir dámar væl at rósa sær; eitt, hon ger seg nógv til av er, at hon heldur seg halda sunnudagin betur, enn nakar har í bygdini — líkaskjótt betur enn nakar f oynni. Tað sanna er, at eingin forsyndar seg so illa ein halgju- dag sum hon. Tað nyttar mær einki, at eg havi verið í kirkju sunnudag, tá ið eg kan seta meg við søgubók ella bregda eitt band seinri á degi; eg fái tá aldrinn syndabót fyri halgjubrot! Sjálv fær hon ikki stundir at ganga í kirkju, til tess hon letur alt húsið mestur røkta seg sjálvt og dregur saman og goymur til sunnudag, so har verðir eitt skil, hvar ikki er livandi undir taki, fyrr enn at kvølđið. Gerðandis heittist hon at taka sær av mati og đrekka; tað gongur eftir tf gamla før- oyska siðunum: sum lættast sleppst frá og best ber til. Hon situr á øllum dagsstundum við stokkum ella ulltæðing nokk so ambráð mitt í sfnum vesal- igasta hússetri; tá ið legging- artíð er komin, fer hon at breiða seingina aftir hjá Mikali mann- inum; uppreiðingin og annað hvønndagsyrki f kamarinum bíðar til sunnudag; tvær ferðir um vikuna kembir hon sær, annars »glattar« hon sítt tjúkka hár framman til, og fjælir rest- una undir turklæði; anlitstváð- ing nýtir hon ikki gerandis, tó plagar hon við hvørt at dyppa ein dukkulappa í lunka vatn og strúka sær mitt um enni, men sunnudag tekur hon lappan niður at hálsinum; kroppstvá trúgvi eg ikki hon veit um at siga sfðan hon lá í blæðu. Mikal heldur uppá, at krambúðin skal verða tváða og rudda hvønn morgum; til tess gongur honum tilhándis ein einkja, ið býr dyr um dyr

x

Oyggjarnar

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Oyggjarnar
https://timarit.is/publication/16

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.