Várskot - 01.07.1904, Síða 3
11 —
»Leita, eftir hvorjum ? Hvat bagir?«
»Eftir Ólavi í Gomlustovu; hann
liggur á fjollunum.«
»Er hann lagstur fyri?«
»Ja.«
»Jú, eg skal koma. Neyðardrongur!
Hetta er ónosligt veður í kvold. Veit
hin gamla, móðir hans, nakað?«
»Nei, eg eri beint nú komin heim,
eg var inni hjá henni, men vildi einki
siga.«
»Tað er eisini tað beinasta enn. —
Pætur!« sigur Jóanes og vendir sær
inn til sln sjálvs, »fúk avstað og ger
boð um bygdina og bið teir endiliga
vera skjótar. Tú Haraldur kom innum
meðan og fá tær nakað heitt at drekka;
tú ert illa tuskaður. Tað er ikki
tespuligt á fjollunum í kvold. Hvar
liggur Ólavur? Tú mást koma við
okkum sjálvur. Eg skal skjótt verða
liðugur.*
»Tað er eyðvitað, at eg komi við.
Hann legðist undir fjallinum hinumegin
Stóravatn. — Hetta hevir verið mær
ein tung ferð.«
Tað vardi einans eina stutta lotu,
so vóru boð komin um alla bygdina.
Menn vóru um at fara og leggjast;
men aðrenn hálvtalað varð orð, var
hvor maður til reiðar at fara avstað.
Tigandi men í skundi gjordu teir seg
til, og brátt vóru allir ferðarbúrtir.
Teir flestu hovdu verið í útiarbeiði um
dagin og voru aftur komnir illa tuskaðir
og skitnir; teir hovdu nú líka latið seg
úr og hongt húðarskógvarnar burtur;
nú blivu teir niður aftur tiknir av nagla-
num. Hundurin, ið lá og strekti og
duvaði sær í hálvsvovni frammanfyri
fýrstaðin, hevði varhuga av, at nakað
serligt var á ferð; hann lyfti fyrst
hovdinum og glóddi rundan um seg,
so var hann á fótum alt í einum og snod-
daði og tevjaði rundan um húsbóndan.
Eitt av konufólkunum ballaði eit syndur
av mati saman í eitt pappír og stakk tað
í kotalumman, meðan eitt annað konu-
fólk leitaði lyktina framm og fekk sett
ljós í hana og tendrað. So varð fjall-
stavurin tikin í aðra hondina og Lyktin
í aðra, hundurin elti í hælinum, og
so fóru teir avstað, maður av húsi.
Okkurt um 30—40 menn í tali komu
teir saman.
Millum alt fólkið, ið komið var
saman í túninum, aðrenn teir fóru avstað;
sást eisini ein ung, prúð ljósleit genta.
Klútaleys og hattlevs var hon, so vin-
durin fekk hennar ljósa hár at flagra.
Hon stóð still og tigandi kvirr, men
bleik, og tárini runnu, eitt fyri og annað
eftir, niður undir kvorkranar á henni.
Haraldur bar eyga við hana og fór
stillisliga yvir til hana og mælti nokur
orð spakuliga við hana. Aðrar gentur,
ið stóðu hjá, hugdu luttakandi og eym-
kandi at henni, men eingin segði nakað.
Menninir fylgdust allir at niðan úr
bygdini og niðan á, — ein fjold av
ljósum fór blaktrandi og glampandi
framm gjognum myrkrið, við hvort
vóru oll tætt saman, við hvort skyltust
tey nakað sundur. Tað sá út, sum
var tað ein grimmur dreki við logandi
eygum og goysandi gløðandi neistar
úr groninum, sum skundisliga fór
skríðandi niðan frá bygđini, brekku
eftir brekku. — Táið menninir vóru
komnir niðan á, skyltu teir seg sundur
so at teir komu at ganga á einum
rað, soleiðis at hvór sá til annan og
visti av hvórjum ððrurn, og nú var
farið at leita fyri álvara. So undarlig