Várskot - 01.11.1904, Blaðsíða 2

1
úti á Knúdshøđda (tað er ein ógveliga
langur tangi, sum rennur oman suður
í Smálandshavið) vaks eina ferð eitt
træ í einari grein á einum øðrum
træi. Folk var bilsið. tí hettar var
ikki sætt fyrr; og fra allari sunnari
helftini av Sjellandi ferðaðist fólk út
at síggja hettar træið, sum ongan
róttrevilin átti í Jørðini, men havði
snýkt sær til eitt støði høgt í einum
øðrum træi — Tíðindini frættist um
landið. Lærdir menn úr Køpinhavn
fóru út at ávgera, hvat hettar træið
mundi heita. Mistilteinur var tað,
søgdu teir. Hvaðani hann var komin,
var ikki gott at siga. Teir hugsaðu
at einhvør ferðafuglur havði borið eitt
fræ við sær úr Einglandi, lagt tað fra
sær her, og tað var so farið at vaksa.
Teir settu gerði útan um træið, ið
fingið havði hendan sjáldsama gestin.
Hann mátti ikki doyggja burtur í
órøkt' Nógd av fólkji kom hvørt ár
at hyggja at trænum. Vit hava báir
sætt tað.
Tá íð træið var 6—7 ár gamalt,
tá følnaði tað.«
. . . . Tá íð vít høvdu lagt at landi
í Orhødda (norðasta Falstur), var tað
tætt við kirkjutið. Eg skundaði mær
at gjalda skytsin, (hann var đýrari
enn í Føroyum) og setti meg so á
hjólhestin fyri at koma nóg tíðliga í
kirkju hjá hinum kendaFøroyaprestinum,
Falk Rønne í Vaaelse. Veðurin var
4—5 fjórðingar langur.
Tá íð eg havði riðið eina góða løtu,
spurdi eg ein mann, sum eg møtti,
um eg var á beinum veg til Vaaelse
»Nej, tigum skulu halda beint tvørtur
ímóti.« sagði hann. Eg vendi við,
men orðaði við hann, at eg helt meg
vera so vissan í, at eg var á beinari leið.
»Nei sum eg segi tigum, beint
tvørtur ímóti, skulu tigum ríða so koma
tigum til Gaabense,« sagði hann. »Eg
skal ikki fara til Gaabense, men til
Vaaelse« sagdi eg. »So eru tigum á
beinari leið,« svaraði hann. Og eg
vendi við aftur.
Eg var í kirkju og hoyrdí orð, íð
styrkti sálina.
Fylgdist so við prestinum heim í
prestagarðin og fekk góðan blídna.
Tað styrkti kroppin-
Tvørtir um Guldborgsund kom eg
til Lollands. — Flatt sum pannukakan
er landið, knappt ein heyggur er at
síggja. Plógvið hevur eisini verið á
hvørjum petti, hvar trøðini ikki for-
ðaðu tí.
Eg var inn í dirnar hjá einum
bónda og spurdi um nakað. Eg fekk
kunnleika um tað. Hann fekk at vita,
at eg var úr Føroyum. Hann fortaldi
mær tá, at ein landsmaður mín búði
3—4 míl burturi, at hann gjørdi eitt
útmerka gott arbeiði og var frálíka
væl líddur av fólkji.
Tveir tímar seinri sæt eg ínni i
stovuni hjá hesum sama Føroyinginum,
og vit tosaði um føroyisk viðurskiftir.
Eg spurdi hann, um hann ikki ætlaði
sær heim, ti Føroyingum tørvaðist
dúgligar menn. Hann svaraði mær, at
tað havði víst seg, at ein planta, sum
var tikin í Føroyum, kundi trívast, og
trívast toleligani væl har nirri á Lol-
landi; menn hann var bangin fyri, at
ein planta, sum var tikin á Lollandi
fór ikki at trívast so væl heima í
Føroyum. Maðurin havði danska konu.