Kristeligt Ungdomsblad for Færøerne - 01.11.1908, Qupperneq 1

<
FÆRØERNE.
iían drikker af Bækken paa Vejen, derfor løfter han sit Hoved højt.
Salme iio, 7.
1. Aargang.
November 1908.
Nr.
2.
Røða, hildin við innvíðilsi av felagsins
merki 20, octobur.
Tað hevur verið siður frá goinlum
døgum, at tá ið menn fóru í stríð, høvdu
teir ein valgđan mann at ganga fremst og
skulđi hann bera eitt merki, ið hinir høvdu
at rætta seg eftir. Merkið var oftast eitt
flagg, og hvør maður, sum fylgdi tí, hevði
ta plikt, at gera sítt til at halđa flaggið
reint. Og væl var tað, um hvør maður,
ið fylgdi tí, sá tað sum sína æru at halda
tað reint.
Men, hvat var nú meiningin við at
halda flaggið reint? Var tað so, at hvør
litur í tí skuldi blíva við at hava sín fagur-
leika? Nei, tað var tað ikki; ti ofta kundi
eitt flagg sláast til jarðar — skrædna —
o. 1. og var tað tó eingin, ið harmaði slíkt,
bara útfalli var gott, bara sigur bleiv
vunnin.
Nú, at tapa — tað var eisini ein erlig
sak; tað kundi ikki umgangast, tá tveir
mótstandara bardust, at annar so tapti
fyri øðrum; og søgdu teir tó ikki, at flaggið
var blivið volkað, nei tað var ólítil grund;
men fanst óerligur maður undir merkis-
stongini, so søgdu menn, at tað var volkað,
at tað hevði fingið skammplettir, og vóru
tað teir skammplettir, ið vóru' so illa sæddir
manna millum. Tað sigist fra, at einaferð
stóðu 300 Grikkar í stríði móti einari
ótaldari rúgvu av Persum. Allir Grikkarnir
fullu, men tað vildi verið einn skomm at
sagt, at teir dálkaðu sítt flagg.
Samleiðis sigst frá einum manni, ið
kendi ein umveg, hann nítti kunnleika sin
og fylgdi PeVsunum aftur um grikkarnar
— tað var at dálka sítt flagg, tað var at
seta ein skammplett á tað, ið neyvan vask-
aðist av aftur.
Men flaggið hevði eisini ein annan
týdning enn sum vegvísari, tað hevði vald
yvir sínum fylgi. Menn kundi ofta fara
mótleysir ella eisini viljaleysir í eitt slag,
men tá flaggið fleyg á loft og smellini
koyrdist gjøgnum herin, tá var neyvan
naínir maður aftanfyri flaggið, ið ikki á
tann hátt var gripin, at alt tað veika hvarv
og gav rúm fyri erligum vilja, frískum
dyrvi og høgum máli.
Eisini vit — Havnar kristiliga ung-
mannafelag — skulu í kvøld seta eitt rnerki
upp, eitt fagurt flagg. Tað er fyri tað
fyrsta eitt danskt flagg, og vísir tað á, at
vit eru danskir statsborgara, og at vit finna
okkum væl á tann hátt. So fáa vit at
síggja, at tað er pritt við bókstavum, ið
merkja navn felagsins, og mugu vit tí vísa
á, at her er ikki einans eitt navn, men at
tað standa menn aftanfyri navnið.
Tað tosast ofta manna millum um at
vera maður fyri sín hatt, maður fyri sítt
orð, at svara til sítt navn o. 1. — ja her
ræður tað um, at ein og hvør av okkum
ger sítt til, at vit kunnu svara til okkara
navn, so at okkara felag ikki einans eitur
kristiligt ungmannafelag', men at tað eisini
er tað.
So fáa vit eisini at síggja, at tað er
prítt við okkara tjóðskapsmerki —„tað má
ikki gloymast; tí, man tað ikki vera so,
at eitt fólk, antin tað er stórt ella lítið,
gongur ímóti einum andaligum svøvni, um
tað gloymir sítt ella síni serligu tjóðskaps-
merkir, og man tað ikki oftast vera so,
at tann elía tey, ið sova á ein hátt, tey
sova væl á fleiri? Væl eru vit ikki nakað
iangt framskotið fólk, men vit eiga tó iklci
at skammast við okkum sjálvi; tí vit eru
nakað fyri okkum sjálvi, og vit vera ikki
annað. Og hava vit ikki eitt gott fyridømi
í Kristusi. Á hansara døgum vóru Jødarnir
ikki nakað langt framskotið fólk, men alla
ta tíð, hann var á jørðini, viðkendi hann
sær, at hann var Jødi, og sum .Jødi helt
hann allar teir reinu jødasiðurnar.
Eg haldi eisini, at her er hóskandi at