Alþýðublaðið - 23.05.1935, Blaðsíða 2

FIMTUDAGINN 23. MAt 1935.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
LEIKDÓMAR ALÞ ÝÐUBLAÐSINS
Ujjl, .1J" . ■ .
Mt er pá prent er.
Á sunnudagskvöl<Jið 5. maí
hafði Leikfélag Réykjavíkur frum-
sýningu á sjónleik með þessu
nafni eftir enska höfundinn Arn-
old Ridley. Áður hafði eftirtekt
verið vakin á því, að leikur þessi
yæri eítrr sama höfund og leik-
ritið Dráugaiestin, sem sýnt var
hér. í Reykjavík fyrir nokkrum
árum. En þetta hefði félagsstjórn-
in ekki átt að gera, því þó að
Draugalestin sé fremur lé'egt leik-
rit, er þó þetta, sem hér er um
að ræða, mörgum sinnum lélegra
og á ennþá minna erindi til leik-
lmsgesta. — Innantómur glæpa-
•'mánnáreyfari, þar sem aðalinntak
þriggja þátta snýst aðallega um
það, að stinga upp pjeningáskáp
til að stela verðbréfum og kom-
ast yfir gömul ástabréf til að
bjarga — að því er manni virðr
ist — nauðaómerkilegum kven-
manni út úr ástasambandi við
unga glæpamannaspíru.
Fyrsti þáttur þessa leiks gerist
heima hjá aðalpersónu leiksins,
pnestinum séra Arthur Fear. Þar
fer fram mjög langdreginn og
leiðinlegur undirbúningur að hinu
öfgafulla peningaskáps-„drama“ í
öðrum þætti, sem fer fram hjá
glæpapakki í Lundúnaborg. Sá
þáttur minnir allverulega á gam-
alkunna reyfarann Kapítólu. I
þriðja þættinum eru atvikin aft-
ur flutt heim á heimli prestsins,
þar virðast loks þessi mikið um-
ræddu skjöl koma'st i liettar hend-
ur með því skilyrði þó, að glæpa-
maöuiinn Meggitt, — eins konar
Svarti Donald — ber fullkominn
sigur; úr býtum, og hoppar út af
leiksviðinu, og út úr leiknum,
sigri hrósandi. En unga stulkan,
siem nú fær aftur sín fornu ásta-
bréf, snýr nú hettu upp í háleist
og kastar sér í faðm prestsins
fóstra síns með hjónaband fyrir
augum, að manni virðist.
Hr. Alfrecl Andrésson lék prest-
inn. Leikur hans var kyrlátlega
aulalegur, þessi góðgjarni „naivi"
prestur er þó> í rpun og veru eng-
inn auli, margt, sem hann segir,
bendir til hins gagnstæða, en
hann virðist taka öllum fjarstæð-
um leiksins háalvarlega, jafnvel
því, að ætla sér að stinga upp
tröllaukinn, rammgerðan peninga-
skáp með iitlum vasahníf. I
þriðja þætti leit þó út fyrir, að
hann væri alt í einu farinn iað
gera gys að öllu saman.
Að öllu samanlögðu virtist
manni leikarinn ekki ráða við
hlutverkið, enda varö persónan
mjög smá og innihaldslaus í
höndum hans. Þetta hlutverk gef-
ur þó fjöldamörg tækifæri til
mikils Jeiks, og ef skopleikari
með miklum hæfilekum hef'ði
haldið á hlutverkinu, hefðu áhorf-
en ’ur kynst alt öðrum og miklu
skemtilegri presti, en þeim, s^m
Alfreð Andrésson sýndi.
Hlutverk ungfrú Elling, skjól-
stæðings prestsins, var í höndum
ungfrú Níní Stefúnsson, sem er
snotur ung stúlka, með fallegar
hieyfingar. Ef þetta tvent væri
nóg, væri ungfrú Níní leikari. En
hana virðist va.nta aðalatriðið —
sem sé listgáfuna — og þar við
bætist svo það, a'ð ungfrúin talar
ekki með ísienzkum málblæ,
heldur útlendum, og áherzlur
málsins ná engri átt, enda varð
hvergi trúað á hana í hlutverkinu.
Röddin er þar á ofan mjög veik
og óskýr, svo illa heyrðist til
hennar. Alt þetta kom mjög
skýrt í Ijós í leiknum Straum-
rof, og varð ásamt öðru til mikils
skaða fyrir þá sýningu. Þessa
hefðu þeir átt að minnast, sem
réðu hlutverkaskipun og leið-
beindu við þennan leik.
Leikfélag Reykjavíkur verður
nú að fara að láta sér skiljast
það, sem svo oft hefir verið fyrir
því brýnt síðustu ár, og sem er
eitt aðallögmál allra leikhúsa,
sem ætlast til að starfsemi þeirra
‘ sé tekin alvarlega, sem sé að það
gengur ekki að taka ekki upp á
leiksviðið í þýðingarmikii hlut-
verk algerlega óreynt fólk, og
sem enga tilsögn eða undirbún-
ingsmentun hefir hlotið í þessa
átt. Þetta er svo þýðingarmikið
atriði fyrir leiklist þessa lands,
að fram hjá því verður ekki kom-
ist, ef sá vísir til leiklistar, sem
hér hefir myndast, á ekki að verða
að engu.
Frk. Gunnpórunn Halldórsdóttir
lék bústýru prestsins mjög vel,
hún var sönn í leik sínum, nú sem
oftast áður.
Hr. Brynj. Jóhannesson lék
glæpamanninn Meggitt. Víða var
gaman að honum, og gervi hans
var ágætt. En þessi skopleikari
virðist skemta sér sjálfum ó-
beppilega mikið í leikhlutverkum
sínum upp á síðkastið, og léttu,
skringilegu smáhoppin, sem hann
gerði nokkuÖ mikið að, voru ekki
í samræmi við þennan grófa,
sterklega glæpamannasvola, sem
hann var að sýna.
Frú Marta índridadóttir lék vel
kvenpersónu, sem höfundurinn
hefir sett inn í leikinn til að
greiða úr vandræðum þeim, sem
orsakakeðja hans virtist vera að
komast í undir leikslokin.
Annar þáttur skemti fólkinu
bezt, og mikið var klappað í
leikslok eins og venjulega á
frumsýningum hjá Leikfélaginu.
Eftir þennan s. 1. vetur virðist
það vera orðin staðreynd, að eins
og leikkröftum nú er komið í
L. R. eigi félagið óhægt með að
ráða við annað en skopleiki. En
hitt er lítt skiljanlegt, að ekki
skuli vera hægt að finna eitthvað,
sem er hugðnæmara en þetta, sem
hér er um að ræða, í öllum þeim
grúa af skop- og gleði-leikjum,
gömlum og nýjum, sem eru á
boðstólum.
Gunnar Hansen leikstjóri var
hyltur með blómum í leikslok.
X—Y.
ALLA
venjulega matvöru og
hreinlætisvöru, sel eg
með lægsta verði.
Fljót og góð afgreiðsln.
Sent um allan bæinn.
Cæsar Mar, slmtl;2587.

nmr
öllurn
srnáatriéunum
KODáK FILHA
Hjá öllum sem Kodak-vörur selja
HANS PETERSEN, 4 BANKASTRÆTI, REYKJAVIK

Mótorhjól til sýnis og sölu á
Pjölnisvegi 3.
Hafnfirðingar! Nýkomið afar
mikið af gúmmíkápum, bæði á
börn og fullorðna. Mjög ódýrt.
Verzlunin Aldan. Sími 9189.
Nýbúinn að fá, afarmikið af
sumarskófatnaði fyrir .karl-
menn. Verð frá 9,50 parið. —
Verzlunin Aldan, Hafnarfirði.
Sími 9189.
Miðdagur, 3 heitir réttir á kr.
1,25 frá 1—3. Laugavegs Automat.
Freðfiskurinn frá verzlun
Kristínar J. Hagbarð mælir með
sér sjálfur. Sími 3697.
Munið, að reiðhjólin, Hamlet
og Þór, fást hvergi á Iandinu
nema hjá Sigurþór, Hafnarstræf'
4. Gerum við reiðhjóh
Regnhlífar teknar til viðgerðar
á Laufásveg 4.
Veiðistengur, línur, hjól,
spoonar, minnows o. fl., er eins
og að undanförnu gott að kaupa
í Hafnarbúðinni.
Hafnf irðingar!
Ödýrustu reitaskóna fáið þið
í Öldunni. Sími 9189.
Fimm krðonr
kosta ágætar sil-
ungastangir úr
stáli.
Sportvöruhús
Reykjavíkur.
W Nýr islenzkur rabarbari. Drifandi, Laugavegi 63, simi 2393.
W. Somerset Maugham.
Iiitaða blæjan.
52 ■ ■ ' 'I -
Augu hans Ijómuðu af einlægni, en skyldi hann sjá háðið í faug-
um hennar? í
,.Ég er mesti klaufi, þegar ég ætla að láta sumar hugsanir í
ljós, en það, sem fyrir mér vakir, er, að ég vil isannfæra yður um
ínnilega samúð mína ög hluttekningu við fráfall mannsins yðar.
Hann var Ijómandi góður náungi og mun verða saknað hér meir
en ég fæ með orðum lýst.“
„Hættu Charlie," sagði kona h-ans. „Ég veit að Kitty skilur þig.
... Hérna er oocktaillinn." (
Eins og venja er. til um útlendingaí í Kína, sem liíai í sukki og
óhófi, hafði Charlie tvo einkennisbúna þjóna. Þeir komu nú inn í
stofuna með oocktail og bragðbæti; var Kitty boðið að smakka
á því, en hún þá ekki.
„Þér megið til með að drekka eitt glas," hélt Charlie fram |með
kraftmiklu og sannfærandi látæði. „Þér hafið bara gott af því,
og ég þykist vita, að cocktail hafið þér ekki smakkað síðan þér
fóruð frá Tching-Yen. Mér skjátlast vist ekki í því, að í Ifei-tan ifu
hafið þér ekki einu sinni getað fengið is?“ I
„Nei, það er rétt hjá yður,“ sagði Kitty.
í sömu andránni birtist innri augum hennar myndin af beinimíga-
manninum tötrum búna og með úfna hári<í. Þiað var hann, sem
hún hafði séð liggja dauðan við garðinn, er hún í fyrsta sinn gekk
um úti í Nei-tan-fu. Hrollur fór um hana.
Hádegisverðurinn hófst og Charlie sat í húsbóndasætinu við
borðið og hélt uppi viðræðuto. Eftir að hann hafði mælt til
Kittyar fyrnefndum hluttekningarorðum breyttist framkoma hans
gagnvart henni. Hann hagaði tali sínu ekki á þann hátt, að hér
hefði hann andspænis sér konu, er orðiö hefði fyrir þungum
raunum. Nei, það var miklu líkara því, að Kitty væri kunningja-
kona fjölskyldunnar og dveldi nú hjá þeim sér til heilsubótar og'
styrkingar eftir botnlangabólgu.
Hún þarfnaðist uppörvunar og hann var þess albúinn að veita
henni hana. Og öruggasta ráðið til þess, að hún mætti dvelja
ánægð og frjáls á heimili þeirra, var að fara með hana eins og
meðlim fjölskyldunnar.
Hann var maður, sem vissi, hvað við átti. Hann talaði urn
haust-kapplieikina og ppló; — skrambans vandræði, en hann varð
nú víst að hætta að leika póló, ef honum tækist ekki lað takmark'a
þyngd sína. — Hann taliaði um komu sína til .nýlendustjórans
þennan sama morgun. Hann sagði frá samkvæmi, sem hann hafði
tekið þátt í um bolrð í fánaskipi aðmírálsins, og ^rí'kismálefnum
í Kanton.
Fyrri en varði fanst Kitty hún að eins hiafa yerið örskamma
stund í burtu. Það var næsta ótrúlegt, að þarna úti»á landinu, í
sex hundruð mílna fjarlægð, skyldu karlar, konur og börn hafa
hrunið niður í hrönnum. Von bráðar fór hún að spyrja um feinn
eða annan, er vi'ðbeinsbrotnað hafðí í póló, og hvort þessi hefði
farið hieim og hinn ætlaði að taka þátt í tenniskappleiknum.
Charlie varpaði fr.am gamanyrðum og hún brosti að þeim.
Dorothy með sérkennilega yfirburðafasinu, sern nú verkaði eþki
lengur fráhrindandi á Kitty, lét nokkrar hæðnisfullar athugasemdir
falla um sumt fólkið í nýlendunni.
Kitty fór að verða fjörlegri og glaðlegri.
„Útlit hiennar hefir þegar tekið miklum stakkaskiftum," sagði'
Charlie við konu sína. „Áðan var hún svo föl, að mér varð bein-
línis hverft við, en nú er kominn nokkur roðí í kinnarnar á henin*.“
Kitty tók þátt í samtalinu, glaðvær í hragði, en ekki gáskafull,
því það vissi hún að hvorugu þeirra hjána myndi líka, og s,t-<
hugaði húsráðandann vandliega á meðan.
Á undanförnum vikum, meðan heift og fyrirlitning grófu um
sig í hugta hiennar, h|afði hún skapað sér lifandi mynd íaf
Charli Þykt og liðað hár hans var of sítt og of ímikið burstað og
í það borið, í þieim tilgangi að leyna hærunum; andlitið alt (of
rautt og æðaniet í kinnunum og kjálkinn of stór. Og þegar hann
var ekki nægilega hnarreistur mátti sjá, að hann hafði \mdir-
höku, og loðnar, grásprengdar brúnirnar mintu á apa og vöktu
viðbjóð. Hreyfingar hans allar mjög þunglamalegar og bersýni-
legt, að hann var a'ð verða of feitur, þrátt fyrir varíæmi í matár-
æði og allar þær líkamsæfingar, sem hann i'ðkaði. Föt hans of
aðskorin og þröng og virtust betur við hæfi einhvers yngri manns.
En þegar hann kom inn í dagstofuna fyrir hádegisverðinn,
kom mjög á Kitty (Þessi var víst helzt ástæðan til andlitsfölval
hennar), þvi að hún sá, að ímyndunin hiafði gert- henni ljótan
grikk og blaupið með hanla í (gönur.
Hann var ekki vitund líkur því, sem hún hafði gert sé;r i huga.r-
lund, og hún gat ekki annað en hlegið að sjálfri sér. '
Hár hans var alls ekki grátt, það voru að eins nokkur grá-
sprengd hár í þunnvanganum; andlitið var ekki rautt, en mjög
útitekið; höfuðið sat fagurlega á hálsinum og hann var ekki
þrekinn né luralegur og hreint ekki ellile^ur.
Nei, hann mátti heita spengilegur og vöxturinn var Ijómandi
fagur; sízt að undra, þátt hann væri dálítið hreykinn af honum.
Ilann gæti veel verið kornungur ma'ður, eftir útliti a'ð dæma.
Og hann kunni að velja föt í samræmi við Jízkuna og Var
þrifalegu og snyrtiLegur. ■■
Hvernig hafði hún eiginlega getað gert úr honum slíka and-
stygðar grýlu? )
Hann var laglegur maður — því varð ekki neitað.
Það var heppni, að hún vissi, hve fánýtur og einskis verður
hann raunverulega var. i
Að vísu hafði hún alt af viðurkent, áð rödd hans væri áðlaðhndi,
og nú heyrði hún, að hún var eins og hana' hafði imint; en einmitt
þessi aðlaðandi mjúkleiki, sem einkendi málróm hans, fanst h^'nni
aðeins bera vott um enn þá rneiri innri fláttskap, og hún lundraðist
stórlega, að hann skyldi nokkurn tíma hafa getað hþft svo inikil
áhrif á hana. ' f 1
Augun voru yndisleg, án efa mesta prýði hans. Þau voru biá,
blíðleg og fjörleg, og á meðan hann lét dæiuna gangja, geiálaði
út frá þeim fyndnin og gáskinn, svo að hjá því varð lekki kom-
ist, að verða fyrir áhrifum þeirra.
Að síðustu var komi'ð inn með kaffið. . .
Charliee kveikti sétr í ,vindli, leit á úrið og stóð upp frá borðinu.
„Jæja, nú má ég til með að yfirgefa ykkur, góðu konur, því að
störfin á skrifstofunni bíða mín.“ Hann þagnaði og beindi því næst
vingjarnlegum og ljómandi augum til Kittyiar og mælti: „Ég
ætla ekki að ónáða yðulr í einn eðai tvo daga, á jmeðan þér hvílið
yður, en að þeim liðnum langar mig til lað spjalla við yður ofurlítið
urn vierziunarmál."
„Hvað — við mig?“ i
,,Já; við þurfum a'ð gera ráðstafanir viðvíkjandi húsinu og kom-
ast að einhverri niðurstöðu um, hvað gera skuli vib húsgögnin,"