Bjarki - 24.12.1897, Blaðsíða 4

208
Hjerum I
1500 pa. at goðri tolg eru tit solu
verslun Sig. Johansens á móti peníngum fyrir
— 30 aura pundið —
H j e r m e ð gef jeg herra kaup-
manni St. Th. Jónssyni á Seyðis-
firði fullt og ótakmarkað umboð
til þess mín vegna að innheimta
útistandandi skuldir sem jeg á á
Seyðisfirði og í nærliggjandi hjer-
uðum, og til að semja við menn
um greiðslu þeirra, og skal allt
sem velnefndur kaupmaður gerir
í þessu efni í alla staði eins gott
og gilt og jeg hefði það sjálfur
gert.
Bæ í Króksfirði 23. Júlí 1897.
G. B. S c h e v i n g.
(hjeraðslæknir.)
(L. S.)
Samkvæmt framanskrifuðu um-
boði er hjermeð skorað á alla þá
er nokkuð skulda herra hjeraðs-
lækni G. B. Schevíng að greiða
upphæðina sem allra fyrst til mín
eða semja um hana, þar allt verð-
ur að öðrum kosii innheimt með
lögsókn.
Seyðisfirói 20. Des. '97
St. Th. Jónsson,
Til
Jólanna.
I v e r s 1 a n
SIG. JOHANSENS
f á s t:
Jerseypeysur handa kvennfólki.
Jerseyhanskar.
Barnaskófatnaður.
Prjónapeysur handa
karlmönnum.
Prjónanærföt handa karl-
mönnum.
Vindlar.
Sterinkerti. Sömuleíðis:
hvottaskálar og könnur, hvitar
og mislitar.
Rimlastóiar, samansettir og
ósamansettír.
Tómír blikkkttssar og m. fl.
Það mun borga sig fyr-
ir jólin að koma í hús Sigurðar
steinhöggvara á Búðareyri, því, sem
áður hefir verið auglýst í Bjarka,
eru þar fil sölu ýmsar góðar en
þó ódýrar vörutegundir. Svo sem
til jólanna: Súkkulaði, 2 tegundir.
Kaffibrauð. Brjóstsykurinn ljúfi.
Tvíbökur. Og ekki að gleyma
Gamla Carlsbergs öli x/2 fi. á 0,20.
Ennfremur bragðgott conjac og
ekta korn-brennivín.
Ymsar tegundir hentugar í jóla-
gjafir handa börnum, einnig jóla-
kerti, o. fl. o. fl. sem oflángt yrði
hjer upp að telja.
Búðaeyri 17. Des. '97.
Jón Guðmundsson.
Hjá undirrituðum eru 2 lömb:
Mark: sýlt hægra standfjöður aft-
an, heilhamrað vinstra.
Rjettur eigandi getur vitjað þeirra
til 1. Janúar, gegn því að borga
áfallinn kostnað.
Brekku 14. Des. 1897.
Vilhjálmur Hjálmarsson.
JOLAGJAFIR
ýmiskonar og allar aðrar vörur hjá
undirskrifuðum seljast frá í dag til
jóla með IO°/0 afslættí gegn
brogun út í hönd ef keyft er fyrir
meira en 1 krónu í einu.
Til þess að verða ekki í vand-
ræðum þegar jólin koma, er best
að kaupa gjafirnar sem fyrst.
Seyðisfirði 28 Nóv. 1897.
St. Th, Jónsson.
Ujá undirskrifuðum er til mikið
af ýmsum fallegum og billegum hlut-
um, hentugt í:
jólagjafir
handa fullorðnum og börnum.
Miklar birgðir af alskonar skó-
fatnaði og fleiri nauðsynja vörur;
m. m.
ÍO prósent afsláttur
fram að nýári á öllum vörum sem til
eru í verslaninni, nema vínfaungum.
Seyðisfirði io Des. 1897,
Andr. Rasmussen.
Bókband,
U'ndirskrifaður tekur að sjer að
bínda bækur fyrir fólkið í vetur.
Bókbandsverkstofan er í húsi
Jóns Kristjánssonar á Fjarðaröldu.
Seyðisfirði 2. Nóv. 1897.
Jóhannes Sigurðsson.
Eimreiðin III. 3. h. . . 1,00
Grettisljóð eftir M. Joch.. 1,75
Draupnir 4. ár. T. Holm. . 0,75
! Biblíuljóð sjera V. Br. II. b. 4,00
Búnaðarrit XI. ár . . . 1,50
V ísnakver Páls lögm. Vídalíns 4,00
fást í bókverslan
L. S. Tómassonar.
Brunaábyrgðarfjelagið
>Nye danske Brandforsikr-
i n g S e 1 s ka b«
Stormgade 2 Kjöbenhavn.
Stofnað 1864 (Aktiekapital
4,000,000 og Reservefond 800,000).
Tekur að sjer brunaábyrgð á
húsum, bæjum, gripum, verslunar-
vörum, innanhúsmunum o. fl. fyrir
fastákveðna litla borgun (premie)
án þess að reikna nokkra borgun
fyrir brunaábyrgðarskjöl (L.olice)
eða stimpilgjald.
Menn snúi sjer til umboðsmanns
fjelagsins á Seyðisfirði.
ST. TH. JÓNSSONAR.
Eigandi: Prentfjel. Austfirðínga.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
þorsteinn Erlingsson.
Prentsmiðja Bjarka.
18
að halda sjer rígfast við Iagabókstafinn og fara ekki út í neinar
gönur.
þeir vissu það svo sem vel, að presturinn sjálfur átti ekki
neitt á hættu fyrir það sem hann hafði gert; — amtmaður færi
að láta stefna presti fyrir ólöglegt skógarhé'gg — það væri
beinlínis hlxgilegt!
En þeir höfðu svo oft sjeð Iögin renna blind og tilfinníngar-
laus fram hjá mönnum og hlutum, sem þeir með sínu viti, gátu
ekki betur sjeð, en stæði í miðri götunni, en svo aftur þegar
þvf var að skifta, heingja sig með öllum sínum heljarþúnga þar
sem þeir gátu ekki sjeð festu fyrir svo mikið sem fíngurgóm.
þeir könnuðust nú svo sem líka við þá, þessa lagagarpa, sem
koma í hópum og eru allir á einu bandi, þó þeir sjeu að gera
sjcr þessi látalæti með sókn og vörn sitt fyrir hvern málspartinn
og þess konar pírumpár. þegar þeir karlar leggjast á eitt, verður
þcim ekki mikið fyrir að stínga undir stólinn því sem þeir ætla
sjer, cn lesa svo aftur það sem þeim hagar út úr orðunum,
eða milli línanna, eða þá ná því út úr vitnunum.
Óekkí! — Eina ráðið til að vera viss, er að varast það eins
og heitan eldinn að dýfa sínum minnsta fíngri í það, sem nokkur
liígleysa gat leynst í; og janfvel það var kannske ekki alltaf
nóg- , , .
Pess vegna varð það óbifanleg sannfæríng þeirra allra, að hjer
mætti ekki þoka um þverfet; þeir þekktu embættismennina og
\issu, að ckkert var háskalegra en það.
Og fógetinn sagði við prestinn: «En eitt ætla jeg að biðja-
yður fyrir, sjera Daníel: Látið þjer ekki undan; því ef þeir
finna nokkurn bilbug — «
>Verið þjer óhræddur um það, þeir skulu eingan bilbug finna
á mjer,« svaraði prestur.
Hann þekkti bændurna, og vissi að ekkert var háskalegra
en það.
þcssi óheppilega byrjun hafði sett merki sitt á samkomulagið
milii safnaðar og prests, þó að málcfnið sjálft gleymdist smátt
og smátt.
Presturinn hafði lofað því mcð sjálfum sjcr og sagt hverjum
19
sem heyra vildi, að fyr skyldi timbrið fúna í graut þar sem
það lægi og skemman hrynja, en hann færi að láta það eftir
þessum sauðþráu þverhöfðum, að höggva á ny eftir tilvísun.
Og sóknarbændurnir svöruðu mcð hógværð, að umsjónar-
mennirnir skyldu báðir vera til taks hvaða dag og stund sem
presturinn vildi; en að eiga hlutdeild í nokkru, sem var oíog-
legt, — við það vildu þeir vera lausir.
Annars var öll ytri umgeingni mikið alúðleg. Bændurnir
sýndu prestinum og fólki hans staka og nákvæma kurteisi —
eins og siður er til. þeir vissu nú hvern mann hann hafði að
geyma; og þeir hrósuðu happi á meðan hann bærði ekki á
sjer.
III.
Etl skcmman og óvirðíngin af öllu því máli lagðist samt þýngra
á sjera Daníel en nokkur renndi grun í.
því hann var svo gerður, að það var honum kvöl að verða
að hafa nokkuð afskræmislegt fyrir augunum. Hann setti mann-
lífinu hátt takmark, og skólamentunin hafði hneigt huga hans
að hinu fagra og góða. í’egar hann útskrifaðist, var hann
mestur Iatínumaður og síðar í stúðentafjelaginu þótti hann
mesti mælskumaður og besta tækifærisskáld. Hann var einn
af þeim fáu guðfræðíngum, sem gat sagt og gert ymislegt
með hinum án þess að á því yrði haft og án þess að spilla
skemtuninni fyrir fjelögum sínum.
Ættin var gömul embættisætt, sem lið eftir iið hafði flutst
út um alt land, frá embætti til embættis, — alltaf með eitt-
hvert ráðgjafaefni í maganum.
í æðum ættarinnar var upphaflega danskt blóð eða þyskt; og
þótt ýmislegt væri nú komið saman við það síðan, þá var samt