Bjarki - 31.12.1897, Qupperneq 2

210
1897 — 98.
Manni finst stundum eins og
það sje einhver stórviðburður áð
maður hoppar svóna út úr einu
árinu og inn í hitt, og þó er það
í rauninni ekki meira stórmerki en að
hafa stígið yfir þröskuld eða stokk-
ið yfir lækjarsprænu eða farið yfir
eitthvað sem af mönnunum eða
náttúrunni er sett einhverju til að-
greiníngar hjer á jörðunni. Við
bútum tímann svona í sundur til
þess að gera okkur hægra fyrir að
muna viðburðina og ruglast ekki
í höfðinu. I stuttu máli: Ara-
skiftin eru nokkurskonar eikta-
mörk, eins og miðmunda, nón og
miðuraftan voru hjerna á árunum
áður en fólkið fjekk úr upp á vas-
ann.
Og þó er það eitthvað skrítið
að sofna svona í kvöld á gamla
árinu og vakna svo á morgun á
nýu ári.
Nei, bíðum nú við, nú er jeg
víst farinn að ruglast í höfðinu,
það var vi'st svona á árunum með-
an við höfðum nón og miðmunda.
Nú vökum við auðvitað í kvöld
hjerna á Seyðisfirði eins og menn
gera í öðrum borgum innan Iands
og utan þángað til klukkan er orð-
in 12 og við getum óskað hver
öðrum gleðilegs nýárs. f’að er
auðvitað hátíðleg stund, það sem
hún nær, en eiginlega sitjum við
víst öll aftur með sömu andlitin
þegar því er lokið og sjáum eig-
inlcga ekkí að ncitt hafi breyst.
Og þegar við svo vöknum á
morgun á nýa árinu, þá munum
við flnna alt eins og við skíljum
við það áður cn við sofnum í
kvöld.
Það getur nú verið að sumum
finnist það þurt og leiðinlegt að
ekki sjást meiri merki eftír ára
skiftin en þetta, að alt haldi á-
fram á morgun sömu götuna eins
f g það þrammaði í dag, snjóhragl-
andinn, kvefið, pólitfkin og alt að
tarna.
En hugsum okkur nú að alt
hverfðist um í nótt og alt mætti
okkur í nýum ham á nýa árinu.
Hugsum okkur t. d. hve okkur
myndi bregða í brún, ef grindur
væru komnar meðfram brúnni fvrir
framan Jóhann Matthíason, sem
maður ræki sig á á kvöldin í stað
þess að detta þar núna ofan í
dúnmjúka forinar Eða ef Austri
kæmi í næsta sinn á svo góðum
pappír og svo andríkur að cfni, að
maður feingi sárindi eða samvisku-
bit af því að nota hann til sömu
nauðsynja og að undanförnu? Eða
ef færustu menn landsins færu að
vinna samhuga að cinhverju í stað
þess að reita hárið hver af cðrum
til skemtunar fyrir fólkið? Eða ef
Island og Fjallkonan — já eða
ef — ?
Nei;. það mun fara best sem fer,
að alt verði við það sama tarna
gamla, og að alt haldi áfram á
morgun þar sem það hættir í
kvöld; við það munum við best
kunna, og að áraskiftin slíti sem
minst í sundur þráðinn fyrir okkur.
Það gerir ekki svo mikið til þó
aðrir fari fram hjá okkur, við kom-
um á eftir og lærum af hinum.
Nú eru allar þjóðir að losa sig við
fiskiseglskipin, en við látum
Tryggva okkar kaupa þau handa
okkur með afslætti. Svo bíðum
við þángað til þeir leggja niður
gufuskipin, hinir piltarnir, og þá
getur kannske annar Tryggvi náð
í þau með Ijettu verði.
Þó áramótin sje ekki neitt stórt
tíma mark þá er þó altaf gaman
að Iitast þá um og líta eftir hvern-
ig gcingur.
Við erum nú að kveðja gamla
árið í kvöld og því lítum við meira
aftur fyrir okkur; á morgun verð-
ur tækifæri til að skyggnast fram
á leið og vita hvað við sjáum í
þeirri áttinni.
Pví kveður Bjarki alla vini sína
þángað til, þakkar þeím fyr-
ir gamla árið og óskar
þeim góðrar skemtunar
og gleðilegs nýárs.
Titilblaó að i. og 2.
árgángi Bjarka verður látið fylgja
síðar sem aukablað, og sent öllum
sem keyft hafa þau ár. Sú að-
ferð þykir Bjarka kaupendum sín-
um drýgri en að eyða hálfu núm-
crinu í titilblað eitt saman.
Ferðaássfíun póstskipanna er
nú komin og mun víst mörgum bregða
í brún hjer á Austurlandi sem vonlegt
cr, þvi það er ófögur sjón og Iángt
fram yfir það. f'ví það er nú fyrst,
að hjer kemur ekkert skip
í F e b r ú a r eíns og allir höfðu reitt
sig á samkvæmt tilboði gufuskipafje-
lagsins til alþíngis. Hjer að Austur-
landi koma aðeins skip frá útlöndum
þær 6 ferðir sem þau fara kríng um
land og svo Vesta 17—18 Seft-
embér t:I að flytja kaupafólk suður
og frá Rvík koma aðeins skipin norð-
an um land nema Thyra ktmur sunn-
an um land 23.—24. Maí með kaupa-
fólk. Fyrsta skipið, Vesta, kemur
híngað tíl Seyðisfj. 12. Mars, r.æsta,
Vesta, 24. Maí (ekkert í Apríl); Thyra
21. Júní, Vesta 12. Júlí, (ekkert i Á-
gúst), Thyra 27. Seft. og síðasta skip
Vcsta, 23. Okt. En Thyra kemur hjer
síðast norðan um land 26. Okt. Svo
er sú saga búin. Aftur fær Vestur-
land 5 beinar ferðir fram og aftur frá
Rvík auk allra hríngferðanna. »Svona
skiftir guð milli barnanna sinna«, sagði
kallínn. AIs þessa ferðalags og fyrir-
komulags mun síðar verða betur getið
hjer í blaðinu.
Ferðaáætlun strandbátanna kvað
koína með febrúarpósti.
Skyldi hún nú verða eins skemtileg?
G. Iversen aðalforstöðumaður Örum
& Wulffs verslunar í Khöfn, hjelt 9.
TNIóv. síðastliðinn 40 ára afmæli sitt í
þjónustu þeirra verslunar, því 9.
Nóv. 1857 var hann settur
yerslunarstjóri hcnnar hjer á
Seyðisfirði, og var það nokkur ár.
1876 varð hann formaður þessa versl-
unarhúss í Khöfn og hefur verið það
síðan. Á þessum 40 árum hefur versl-
unin skift um eigendur 6 sinnum, og
varð loks hlutafjelag við dauða Jörgen
Jensens stórkaupmans 1895. Prátt
fyrir aldurinn kvað áhugi og starfs-
dugur Iversens vera enn þá í fullu
fjöri.
Brekku-Gulur.
— 1896 —
Eftir Þorgils gjallanda,
-—o—
Norðan blind-bylurinn öskraði á
húsþekjunum, leitaði eftir hverri
minstu rifu cða smugu; nísti sjer
súgandi inn um þær og flutti með
sjer helkalda snjóstrokuna. Kaf-
aldið skóf inn um »strompana« á
fjárhúsunum og hlóð snjókellíng-
um í garðana; hrein otan við hurð-
irnar, meðfram þeim i gegn um
rifurnar og kvisthlaupin, sem oft-
ast vilja verða á gömlum dyraum-
búnaði á fjenaðarhúsunum hjerna á
Islandi.
Það var hvorki skcmtilegt nje
þriflegt, að hirða um fjenaðinn
þennan dag, þó hann væri í húsun-
um á túninu.
Og mörgum fjármanninum finst,
að stórhríðardagarnir sje svo frá-
munalega Iángir og liði svo dauð-
ans seint, þegar kominn er mið-
góa, eins og nú var; stabbarnir
farnir að verða mjóir og fljótir að
skarðast fyrir hverju hneppinu sem
úr þeim er tekíð, cn hestarnir,
sauðirnir, ærnar og gcmlíngar alt
svo óhc mju gráðugt, sí svánglegt
og emjandi eftir gjöfinni sinní, cftir
meira, svo litlum viðbæti, og upp-
bót enn.
Einmitt þessi viðbætir cr það,
sem heyfaung flestra leyfa ekki og
fáum getur dulist að sjá á útmán-
uðum að ekki dugar að vcita,
hvcrsu sárt sem fjármanninn tekur,
að heyra kindurnar jarma og þyrp-
ast biðjandi inn með g'arðanum,
eða hestana teygja sig upp í tóft-
ardyrnar og mæna cftir heylyktinni.
Guðbrandur á Snjóbrekku hafði
nógan tímann til að hugsa um alt
þetta, meðan hann beið eftir, að
ærnar ætu gjöfina í samfi stu hús-
unum sínum, meðan hann rakaði
saman slæðfngnum og bætti snjó í
»kassana«.
Hann var ekki hræddur við hey-
leysi þetta vorið, ef ekki kcyrði
úr h<>fi með fannfergi og veður-
vondsku fram eftir sumrinu, ef
hafísinn fylti ekki hvern fjörð og
vík, en þessi bylur var einmitt
líkur fyrir, að ná væri ísinn að,
reka inn«. Við hörðu var að bú-
ast og fara sparlega með heyin;
verst og Sárast er þó að geta
ekki Iíknað lambánum, þurfa að
gefa þær út á gróðurlausa jörð í
næðínga og hvassviðri, gera kýrn-
ar básgeldar.
Og Guðbrandur fann líka ofur-
vel hvað miklu þeir voru ver
staddir, sem þurftu nú að.fara að
»pína«,til að dragast fram í sum-
armálin, eða þeir, sem áttu mag-
urt fje og ekki nema marníng til
páska, handa fjenaðinum, mcð því
að hafa þá drægju handa kúnum
fram úr. Ekki var að hugsa um
beitina eins og fönnin var orðin
djúp. Þá var þó munur fyrir hann,
sem gat gefið fult viðhaldsfóður,
aunga skepnu þurfti að láta svelta,
eða þá sem horfðu fram á hcy-
skortinn og húngrið fyrir búfje sitt.
Og þó fanst honum að gjöfin,
scm hann skamtaði vera helst til
lftil; miklu ánægjulegra að mega
gcfa meira. — Ekki amaði samt
þessi hríð eða kuldi að skepnun-
um. Vonandi að bæði menn og
málleysfngjar hefðu þak yfir höfði
í dag — — þegar bylurinn var
skollinn yfir fyrir dögun og aldrei
hafði rofað til, var þó að vona
eftir, að eingin hörmúngatíðindi
frjettust hvorki af mönnum nje
skepnum cftir hann. — — Nú er
aumíngja Gulur minn frá, húngrið
og þetta vcður drepur hann ef
hann hefur ekki verið fallinn áður.
Altaf hef jeg vonað að fá hann,
en líklega hefur hann slángrað eitt-
hvað í ógaungur úr vanalega Icit-
arsvæðinu. Ilonum skyldi jeg þó
hafa tímt að gefa fylli sína, ekki
hafa látið hann líða þctta vorið,
hvað svo sem hinu fjenu líður —
»Hana þar fór «stropurinn« til
djöfuls — -— ekki verður leingi
að fylla með þessu lagi«.
Guðbrandur bjó ramlega um
dyrnar og tróð moðpokanum í
»strompgatið«.
Það var eingin nýlunda í Norð-
ur.sveit þó fjeð vantaði af afrjetti
að haustinu til, og Guðbrand í
Snjóbrekku hafðí vantað fjörar
kindur veturgamlar, einn sauð full-
orðinn og 5 lömbin haustið áður;
en það var Gulur cinn, sem hann
átti sterka von á að heimta á c’nd-
anum og þó seint yrði; hann var
búinn að sýna það vctrinum áður,
að hann gat bjargað sjer; þá gekk
hann af lambið, enda var sá vetur
ágæta góður. Gulur og annað
lamb til fundust fremst í afrjetti
þegar smalað var til rúníngs um
vorið og þóttu báðir gemlíngarnir
frjálslegir og aungu óbragðlegri en
þcir, sem höfðu haft hús og hey
um veturinn En báðir voru þcir
óhfemju styggir og Guiur þó miklu
verri, bæði frárri á fæti og þrótt-
meiri aft verjast; þá fjekk hann
nafnið Brekku-Gulur fyrir frábæra
óþægð og styggð. Gemsarnir voru
rcknir hvor til síns eiganda og
rúðir, en að þvi búnu var safnið
rekið aftur á afrjett og þó ekki
alt saman; rak Guðbrandur seinna
cn flestir aðrir og nokkuð leingra.
Rekstrarmcnnumim þótti Gulur
heldur sporadrjiigur og stcfnufast-
ur á suðurlciðinni og spáðu að
Guðbrandur ætti þar efni í góðan
fprustusauð, en aungan sögðiist