Bjarki - 21.01.1899, Blaðsíða 4

12
ekki farið svo úr hendi, sem hann
óskaði, enda hafði hann þá son
sinn æfðan og kunnugan til styrkt-
ar sjer og oft fíeiri menn aðra. Því
póstgætsla hjer er oft mjög erfið,
og eftir því firæmulega launuð.
Rasmussen var nú nær hálfsjö-
tugum, og munu mörgum farnir að
þýngjast nokkuð vængirnir þegar
þángað er komið og flestum meir
en honum, og það munu allir segja
að bæði við störf sín og alla um-
geingni nyti hann virðíngar okkar
allra og vjer munum jafnan
minnast hins gamla heiðurs-
mans með hlýum hug.
Andreas Rasmussen var fæddur
24. Febr. 1834 í Nöbbet á Lá-
landi. Kom híngað fyrst sem beyk-
ir og utanbúðarmaður við Knutzons
versfun 1859, °g var s'ðan láng-
an aldur hjá V. T. Tostrup, eftir
að hann tók við versluninni, en
ijet af þeim starfa 1890, en mun
hafa notið dálítiis styrks síðan frá
versluninni fyrir lánga og trúa
þjónustu.
Itenn kvongaðist 27. Nóv. 1867,
Önnu Stefánsdóttur og lifir hún
mann sinn. Kjörsonur þeirra hjóna
er Andr. kaupmaður Rasmussen,
og mun fátíð meiri nákvæmni og
ástúð mi'li foreldra og barna en
þar var. Sjá'fum varð þeim hjón-
um ekki barna auðið.
Póstsjóri var Rasmussen 26 ár
frá því 1873 að póstlögin komu.
Fjehirðir bæarins var hann nú 2
Lífsábyrgð er sú besta eign, sem
árin síðustu.
Hann var háttprúður maður og
skemtinn, frjáslyndur og vel greind-
Hjálmar kom aftur að norðan
þ. 19. og hafði komið á Raufar-
höfn og Eyafjörð. Fór suður
næsta dag á leið utan.
Aðgerðir á úrum
og klukkum
fást mjög vandaðar og óvenjulega
fljótt af hendi leystar á úrsmíða-
verkstæði Friðriks Gislasonar
á Seyðisfirði.
Takið eftir.
Jörðin Skálanes í Seyðisfirði, fæst
til kaups og ábúðar í næstu íar-
dögum, með tilheyrandi húsum.
Talsvert af lifandi penfngi fæst
einnig til kaups, ásamt bátum,
veiðarfærum og fleiri áhöldum til
búskapar. — Ennfremur íbúðarhús
standandi í Seyðisfjarðarkaupstað,
14 ál. Iángt 10 ái. breitt með á-
föstu geymsluhúsi 10 X 6 með
kjallara 8x6.— Lysthafendur snúi
sjer til
Jóns Kristjánssonar
á Skálanesi.
A-U-G-L-Ý-S-í - N - G.
Uppsátur fyrir 2 — 3 báta, hús-
næði, fiskiskúrar og fleira, fæst til
leigu á næstkomandi vori, á ein-
hverjum besta stað á Austurlandi.
I,ysthafendur snúi sjer tii
nokkur maour á.
*0
cá
<
h
GO
Q
O
<
O
w
w
<
Q
o
w
m
(S1
w
f—(
H-I
X
vo A
ctj w
p
VCTJ jú
4_) X
£/3 Cð
s
p
G
ctJ
§0 <i3
vctJ
qp
CT}
W CTJ
__ *o

£
p
"O
G
O
hJD
CTj
VO
bÆ
V-i
XI
'CTJ
X
vo
CTJ
G X
(U G c
w ctJ c
'O M CJ
p- ‘g s
i-i
0*0-°
O
P
X
X
o
G
G
<V
:0
X
o
xu
-CTÍ
— P
TJ ÍX
X 'CTj
-ct? .cts in
,0 3 B
Ig. ?2 ’S
CTJ
a
p
X
G
V
ro
V ct3 ct3
4h 4- r- 4-.
X CT3 .5 4-<
0 vo »0 -
« bÆ bjo ^
4-.J-. CT3
03 X X X
g 'cd íá 5
.G O
>rO 4-.
hn CT3 03 L_j
bx> b^ p
& O o
bx x
£
^G
n
,<D
•S
X
<:
{/}
C4 P4
< < <
H H H
c/} co co
G
X
c
X
T
G
*o
4-.
o
£
G
*o
CTJ
£
4-1
CT3
G
J3
co
bÆ Ö
QJ
bO X- V-
bJD
X
vct3
c
w w. 0)
« u m
xo r
bx *o ^
. Ih 4- W
bio
0
o «
ct3 —’
4h *D .
2 tuo 5
£ H «2
VCTJ n—I
xo ,
>>
V ,
co
0
DC
G
*o
<n CTj
k S
»0
o
20
B
o
Pí
<
to
»0
n3 '3
G
3
<
H
tn
Eingínn maður ætti að láta hjá-
líða að tryggja lif sitt.
1 eir útsölumenn og kaupendur
Bjarka fjær og nær sem cnn hafa
ekki gert skil á andvirði blaðsins
ií fyrir þennan og fyrri árgánga, eru
ij hjer með beðnir að borga skuldir
I sínar nú um áramótin í pen-
; (ngum til undirritaðs eða með á-
vísunum.
St. Th Jónssonar kaupm.
í Seyðisfirði.
Seyðisf. .17. Des. 1898.
Arni Jóhansson.
Takið eftir!
Jeg undirskrifaður hef ágæta
tólg til sölu í vetur við Breiðdals-
verslun mína, gegn peníngaborgun
út í hönd, fyrir 28 aura pundið,
þegar minst 50 pund eru tekin.
Lysthafendur snúi sjer til herra
verfclunarstjóra Bjarna Siggeirsson-
ar á Brciðdalsvík þessu viðvíiijandi.
Seyðisfirði 3. Desember 1898.
Sig. Johansen.
Brunaábyrgðarfjelagið
^IST'ye danske B r a n d fo r s i k r-
ings Selskab*
Stormgade 2 Kjöbenhavn.
Stofnað 1864 (Aktiekapital
4,000,000 og Reservefond 800,000).
Tekur að sjer brunaábyrgð á
húsum, bæjum, gripum, verslunar-
vörum, innanhúsmunum o. fl. fyrir
fastákveðna litla borgun (premie)
án þess að reikna nokkra borgun
fyrir brunaábyrgðarskjöl (police)
eða stimpilgjald..
Menn snúi sjer til umboðsmans
fjelagsins á Seyðisfirði
ST TH. JÓNSSONAR.
Eigandi: Prentfjel. Austfirðínga.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
horsteinn Erlíngsson.
Prentsmiðja Bjarka.
104
>Nei — presturinn telur um fyrir bændunum þángað til
þeir taka börnin úr skólanum. Svo hefur það farið með mín
börn *
Emma fór nú aftur að gráta við þessa umhugsun. »Jeg
segi yður það satt«, sagði hún enn fremur, »að hjer eru stórir
strákar, fæddir og uppaldir í þessu Iandi, sem skrlja ekki eítt
orð í Ensku ennþá, og geta ekkert bjargað sjer þegar þeir
koma til ókunnugra*.
Okunnuga konan sat nokkra stund þegjandí. »Jeg þakka
yður fytir það, sem þjer hafið sagt mjer«, sagði hún, »mjer
hafði aldrei komið til hugar að sh'kt ástand gæti verið til, nokk-
urs staðar. En svo jeg víkji aftur að yður, þá held jeg þessi
kúgun sem á konunum liggur sje að nokkru leyti þeim sjálfum
að kenna<.
♦ Hvernig þá?«
»Af þvf þær bera það með þolínmæðí; af því þær rísa
ekki upp á móti þvf«. Emma hristi höfuðið. »Þjer þekkið
iítið á það, við hvað við verðum að búa. Ef við færum að reyna
slíkt yrði það aðeins verra«.
»Kynlegt þætti mjer það. Reynið þjer, farið þjer frá
honumo
»En börnin.H
»Hann pfnir þó ekki börnin? gerir hann það?<
»Nei, ekki öðru vísi cn að hann lætur þau vinna eíns mik-
íð og hann mögulega getur«.
»Vinnunni hafa þau ekki nerra gott af.«
»En hverníg ætti jeg að komast burtu, jeg á aunga pen-
ínga.«
Okunna konan tók upp seðlaveskí sitt og fagði tíudollai'a-seðil
105
á rúmið.. »Jeg V'I ekki bjóða yður borgun fyrir gestrisni þá,
sem þjer hafið sýnt mjer á þessum voðadögum; jeg veit að það
yrði aðeins til að móðga yður. En ef þjer vilduð þiggja þessa
hjálp einmitt til þess arna, þá gerðuð þjer mjer greiða. Það
mun nægja til að komast til bróður yðar í Minneapolis.
Emma beygði höfuðið niður og kysti á hönd konunni.
»Ef jeg nota þá ekki skal jeg skila þeim aftur,« sagði hún
hvíslandi; »því í leingstu lög bíð jeg.«
í sama bili gekk einhver um í dyrunum. Emma flýtti sjer
að fela seðilinn í lófa sínum; það var Oli sem inn kom. Hann
virtist hafa einhverja fasta fyrirætlun, því hann gekk raldeiðis
að rúminu.
»Hefurðu hugsað þjer að liggja þarna allan árshrínginn
kannske«, spurði hann.
Ókunna konan leit upp. »Ef þjer ætlið að hafa konuna
yðar íyrir vinnudýr«, sagði hún rólega, »þáverðið þjer að gæta
þess, að berja hana ekki, svo hún lamist frá vinnu«.
Óli leit forviða til Emmu; en hún ljet aftur augun. Svo
starði hann á ókunnu konuna, en hún var öldúngis ósmeyk,
það var auðsjeð. Slík orð höfðu aldrei heyrst á heimili hans.
»Væri jeg í yðar sporum,« sagði konan enn fremur,
»myndi jeg skammast mín eins og hundur, og falla á hnje fyr-
ir konu minni og biðja hana fyrirgefníngar. Og í h e n n a r
stað myndi jeg ekki verða degi leingur í yðar húsum, það geti
þjer reitt yður á Það myndi eingin amerisk kona vera.«
»Nei, því trúi jeg svo sem vel,« svaraði Oli, »en við er-
um, guði sje lof, norsk ennþá hjerna.«
»í’jer megið skammast yðar, svo stór maður og sterkur
sem þjer eruð, að beita valdi við varnarlausa konu, sem auk