Bjarki - 25.02.1899, Blaðsíða 2

30
næsti á eftir svo mildur, að ærnar
þar voru aldrei hýstar.
Jeg spyr hann hvort minna hafi
verið um glaðværð og ölteiti þar'
í hverfinu, þegar hann var úngur.
Þessu neitar hann hiklaust og
það tíl sanninda, að útreiðar og
drykkjuskapur voru algeing um
allar helgar á sumrin. Enn fremur
sagði hann, að eitt sinn hefði hann
tekið þrennivínstunnu i' tjelagi við
3 menn á sumarkauptíðinni. En í
skammdeginu næsta koma fjelagar
hans, sem feingið höfðu sinn fjórða-
hlutann hver, til hans og voru þá
orðnir alveg þurbrjósta. Þá átti
Þórarinn 7 potta eftir af sínum
hlut.
Annar elsti maður í veislunni er
Þórarinn Björnsson á Víkíngavatni—
5. eða 6. maður frá Hrólfi sterka
í beinan karllegg. Hann skortir
2 vetur á áttætt. Hann er fjöl-
fróður maður og stálminnugur, eink-
um á sögu, og málsnjall. En eing-
um tökum næ jeg á honum: hann
er sestur út í horn með öðrum
bóndamanni og eru þeir sokknir
niður í ættfræði svo þeir sjá hvorki
nje heyra til hægri eða vinstri
Í5egar fram á nóttina líður, eru
púnsskálar bornar fram og mælt
fyrir minni brúðhjónanna og það
drukkið. Síðan er rnælt fyrir minni
sveitarinnar; þá minni brúðguma
og seinast fyrir minni æskulýðs
sveitarinnar.
Þegar drykkurinn er tekinn að
svífa á gestina, espast orðahljóm-
urinn. Fyrst eru kvæði súngin, en
síðan er farið að kveða vísur.
Kvæðamcnn eru margir góðir og
kveða alt »upp úr sjer« — vísur
eftir Þ. E.: »Fyrsti Maf«, »Lág-
nætti*, »LitIa skáld«, »Elli sækir
Grím hcim« o. fi. Þeir kveða
ýmsar fallegar lausavísur, og rím-
ur eftir Breiðfjörð. Þeir kunna
heilar samstæðar rímur úr Núma-
rímum, Svoldar og Jómsvíkínga og
kynstur öll á víð og dreif. Mjer
ógnar alveg hvað þeir kunna og
hvað þeir endast til að brýna rödd-
ina. Þeir kveða hálfa nóttina og
fram að hádegi og er þá fyrst lítið
eitt farið að draga af röddinni.
Jeg uni mjer ágætlega í þessum
glaum og óska, að sjera Bjarni á
Hvanneyri væri kominn til þess að
ná þcssum fallegu kvæðalögum á
pappírinn.
Fólkið er mannborlegt og ágæt-
lega til fara. Erviði sumarsins
hefur ekki markað andlitln til veru-
legra muna eða beygt vöxíinn.
Það sjer ekki á því að það I efur
staðið hálft, kaldrar.alegt vötviðra
sumar niðri í vatnseir ginu, mittis-
djúpu.
Svo kvcð jeg kóng og prest um
hádegisbilið óg held heimleiðis;
Loftvogin hefur fallið gríðarlega
um nóttina og þori jeg því ekki
að bíða við að komast yfir heiðina,
og er þó annað auðveldara en að
slíta sig frá hinni gestrisnu sveit.
Brúðguminn lætur okkur förunaut
minn hafa konjakksflösku í nesti.
Jeg veit ekki hvort jeg verð f
veislu framar, sem heitið getur því
nafni. En jeg veit það, að nú hefi
jeg verið í fyrirmyndar norður-
þíngeyskri veislu, íslenskri, eins og
þær hafa verið bestar — og ættu
að vera.
G. F-
Seyðisfirði.
Veðrið hefur helst mátt heita vor-
veður þessa viku 6 og 7 stiga hiti á
hverjum degi, oftast logn, en stundum
regn, þýðvindi og besta hláka, svo að
snjórinn hefur mjög sjatnað hátt og
lágt. Kaldast í fyrra dag -J- 2 st. R.,
heitast í gær og dag 8 st.
Lítið róið og valla vart við fisk.
Glasgowarbrunin n. Bæar-
fógetinn biður þess getið, að allir
þeir mcnn, sem tóku þátt í að
slökkva og bjarga við brunann, megi
leita til sín um hæfilega þóknun
fyrir starf þeirra. Gott væri að
menn gæfu sig fram sem fyrst.
L e i k i r.
Leikfjelag utan af Eyrum ljek hjer
á Þriðjudagskvöldið í bindindishúsinu
»Narfa« og »Maurapúkann« (eftir Gunn-
laug Gunnlaugsson Skagfirðíng, nú í
Ameriku). Leikirnir hvorugur góður
eða skemtilegur og er það þó ekki
sagt neinum manni til álass, því úr
hverju er að velja hjer á landi ? í
maurapúkanum. eru nokkur góð svör,
sem höfundinum lánast þó nokkurn
veginn að gera út af við með mýgrút
af vandræðasvörum og allri byggíngu
leiksins.
Og Sigurður greyið Pjetursson á þvi
miður ekki betra skilið en hann fjekk.
Að fara að rífa í sig leikend-
urna væri órj ettlátt og tilgángs-
laust, óvanínga sem aldrei hafa sjeð
leik og aungan haft til að segja sjer
til. Líklega finst þeim nú sjálfum
kannske að þeir þurfi ekki tilsögn, og
er það ekki nema náttúrlegt.
En eitt má benda öllum á sem leika
vilja »komidíu«. Það er hreinn óþarfi
að gera menn að meiri skrípum á leik-
sviðinu, en þeir eru í hversdags lífinu
fyrir augum okkar, því það ætti að
vera nóg.
Stúdentarnir, einkum annar (Árni
Pálsson), kaupmaðurinn og læknirinn
(Jón Vestmann) Ijeku mikið myndar-
Iega og maurapúkinn (Þorst. Guðna-
son) og Narfi. (Gunnlaugur bókbindari)
voru ekkr óliðlegir, kannske var þó
vofan best.
Vitlausa stelpan og niðursetníngUrinn
eru sjálfsagt ótæk frá hendi höfund-
anna og bötnuðu heldur ekki í með-
förunum, sem ekki var von.
Húsið var fult og meiri hluti manna
skemti sjer vafalaust betur en hann
hefði gcrt á bestu leikhúsum hcimsins.
Smátt og stórt.
— * :o:»-7-
Ritstjóri »JóIarósa« (Julersoer) í
Kaupmannahöfn,. Ernst Bojesen, hef-
ur í þetta sinn sem óftar fundið
upp á ýmsum snjöllum brögðum til
þess að gera bókina skemtilega og
fræðandi.
Eitt bragð hans í þetta sinn er
það, að hann hefur skrifað ýmsum
merkum mönnum og lagt fyrir þá
margskonar spurníngar. Einn af
mönnum : þessum er Georg Brandes
og mun mörgum vera velkominn
dálítill útdráttur úr svari hans.
Hann drepur á spurníngarnar á
undan hverju svari.
Hver sjeu aðal skapferliseipkenni
mín: Stælíng*. Sú lyndiseinkunn sem
jeg met roest hjá manni: Staðfesta.
Sá eiginlegleiki sem jeg met mest hjá
kvennmanni: Hæfilegleikann til að
elska við það að gleðja. Hæfi-
legleiki sem jeg vildi helst eiga:
Hrífa aðra. Sá löstur sem jeg vildi
si'st vita á mjer: Spurnt'ngin er
meim'ngarlaus. Uppáhalds vinna
mín: Að berjast móti heimsku.
Mesta hamíngja sem jeg gæti hugs-
að mjer. Hafa vald tii að gefa
rjettlætinu sigur. Sú lífsstaða sem
jeg kysi mjer hclst: Á aungar
óskir. Hvað jeg myndi álíta mesta
óhamíngju. Stöðúg ' veikindi ög
fátækt.
Uppáhaldsdýr mitt: Pegasus.
Bækur, sem mjer þykir vænst um:
þær sem vel eru skrifaðar. Mynd-
ir sem mjer þykir fegurstar: Mich-
el Angelos, Liohardos, Rembrandts.
Hver saungvérk mjer þykir best:
þau sem best eiga við skap mitt*
þá stundina. Hverja menn í sög-
unni jeg setji efst: Cæsar, Michel
Angelo, Spinoza. Þær konur í
sögunni, sem jeg met mest: Corn-
elia, Jeanne d'Arc, Florence Night-
ingale. Þær persónueinkunnir í
sögunni sem jeg fyrirlít innilegast:
Sýnishorn af þeim er Kristján 8. í
Noregi 1814. Þær persónur í
skáldverkum, sem jeg er mest
htifinn af: Henry Percy (í »Hinriki
fjórða eftir Shakespeare), flamlet,
Alces.te (í Mánnhataranum eftir Mol-
iére. Það nafn, sem rnjer geðjast
best: að: Danmörk. Þeir gallar á
öðrurn mönnum sem jeg á hægast
með að umbera; því svarar Brand-
es á Frönsku: þroskaaldurinn er
umburðarlyndur í fyrirlitníngu sinni.
Sú fjelagsskipunarbót sem jeg vildi
helst lifa að sjá : Vænti ekki neinna.
Lostadrykkur minh og lostmiti:
Agæt vín, góðar ostrur. Hvaða
árstíð og veðurátta mjer geðjast
best: kemur undir því hvernig í
*) Troðs, rjettara stælíng en þrt.i;
harú.ia \ið hverja pláguna, stælaít.
mjer liggur. Máltak mitt: Perse-
verando, (með þrautseigju).
P ó s t a r.
Það er til nýlundu ( þetta sinn,
að við hjer feingum ekkert af þeim
brjefpm, sem við höíðum vænst
eftir frá útlöndum til Rvíkur með
Lauru 27. f. m. Þetta er þvi ,kyn-
legra scm við sjáum á Isafold að
skipið hefur komið tvéim dögum á
undan áætlun til Rvíkur, svo hjer
getur ekki neitt hafa farist á mis.
Að því er kunnugt er, hafa og frá
: Rvík aðeins komið blöð og böglar
en eingin brjef. Þó skal það ekki
fullyrt ennþá. En líkur vfsa til, að
útlendu brjefin hafi verið látin í
eina hft, lakkaða híngað, eins og
vant er, og hafi sá poki farist ein-
hversstaðar eða gleymst, þó und-
arlegt sje að eingín vitneskja kæmi
um það ef hann hefði týnst.
Þetta getur bakað mönnum ann-
að en lítið tjón og er vonandi að
komist verði fyrir hvernig í því
liggur.
Blaðafár kvað nú vera að
stínga sjer niður í Rvík.
Blaðið Island skildi við á Gaml-
árs dag og hafði leingi verið lasið
áður, og eingin meðul dugað. Isa-
fold segir þó að nafna mínum hafi
verið markað nýtt lamb eftir nýárið
en það kvað vera ósköp veiklulegt
og ekki bæra á sjer nema tvisvar^í
mánuði. Isafold segir það fyrir, að
það muni ekki verða lánglíft og’gæti
það verið sennilegt ef það er satt
að fæðíngin hafi geingið jafn stirt
og þar er sagt.
Það er sitt hvað gæfa eða
görfugleiki með lambalánið hjá
nafna mínum. Það tná nú segja.
Hcyrst hefur, að D a g s k á
væri lasin, en það hefur líklega
ekki verið nema kveisa, því ekki
stendur lát hennar í sunnanblöðum
Og þess er heldur ekki getið, að
hún liggi neitt þúngt haldin; þó
kom hún ekki með þessum pósti
híngað.
Nýa Öldin kvað ætla að skffta
hömum og verða að alþýðlegu
tímariti. Þetta er tekið eftir Isa-
fold, og ef blaði.ð segir satt, þá er
þetta orðið nú um þessa daga,
því síðasta IsEfofd 28. Jao, segir,,
að þá sjeu eftir aðeins tvö blöð.
ókomin af Nýu Öldinni.
En það er því miður svo valt
að trysta Isafold, þegar hún talar
um hin blöðin. Henni virðist vera
fremurillavið þau öll saman og þvíer
vísara að bíða síðari pósta um af-
drif blaðapestarinnar og alt sem
henni viðkemur.
Ný blöð eða tímarit, þrjú aA
1 töfu, hafa aftur fæðst í Höfuðstaðn--