Bjarki - 25.02.1899, Blaðsíða 3

31
urci í skammdeginu og heitir eitt
þeirra *FríkÍrkjan« og er sjera
Lárus Haldórsson sagður ritstjóri
króans, en Davíð Östlund barn-
fóstra hans í Rvík. Ekki hef jeg
sjeð þetta rit eða blað, en eftir
hinum síðustu greinum útgefand-
ans að dæma, sem staðið hafa í
Austra, þá sýnist »frí« kirkja hans
hafa sömu »kyn*sjúkdómana eins og
þjóðkirkjan, og meðan jeg sje
nokkurt útlent tímarit, vona jeg
að hafa eitthvað skárra að lesa
en það.
Svona legst þetta i mig.
Annað tímaritið kvað heita »EÍr«.
Snorri telur Eir með Asynjum.
»Hún er lækn r bestur*. Annars
kemur hún lítið við sögur. Bjarki
hefur ekki sjeð heftið, en ritstjóri
hans þekkir útgefendurna að góðu
og væntir hins besta af þeim, að
minsta kosti svo leingi sem Þórð-
nr Thóroddsen kemur þar ekki ná-
lægt.
^lógur er þriðja og síðasta
ritið, það er B^naðarrit, kvað
Vera, Og er vel gert af útgefand-
anum að halda þessu nafni við og
minna menn á, að þetta sje land-
búnaðarverkfæri. Það týnast svo
mörg góð orð og gömu! úr mál-
*nu um þessar mundir.
Fieiri ný tímarit geta sunnan-
blöðin ekki um.
Orður og titiar.
Páll Briem amtmaður er sæmd-
ur riddarakrossi Dannebrogs og
Lárus Sveinbjörnsson heiðursmerki
dannebrogsmanna.
ÍSLENSKA.
»Það eru nú 22 ár síðan að
vjer fyrstur manna hjer á landi
gerðumst talsmaður þessa skilnað-
ar.«
Jón Ól. f N. Ö. II. 13.
f Sigurður Sverrisson, sýslum. í
Strandasýslu, nýlega dáinn úr
lúngnabólgu. Merkur maður og
mjög vel látinm
Póstar i Mars
--» ; «-
2. Mars: Aukapóstur hjeðan að Eg-
ilsstöðum, nær í aðalpóst
sunnanlands.
8. — Norðanpóstur fer af stað
hjeðan.
12, — Vesta,-frá útiöndum, norður
um allar Hafnir til Rvíkur.
13. — Vaagen, frá úti., um Vopnafj.
o. fl. hafnir til Eyafjarðar.
15. e.ða 16. Vopnafj.póstur fer af stað
hjeðan.
18, — Norðanpóstur kemur; auka- póstar fara tií Mjóafjarðar, Loðm.fjarðar og Borgarfj.
21. Vaagen, frá Eyafirði, um Suð- urfirði ti! útlanda.
21. — Víkíngur,. frá útl., um Eya- fjörð til Sauðárkróks
25. — Víkíngur, frá Sauðárkrók, um Suðurfirðí til útlanda.
31- — Aukapóstur fer hjeðan að Egilsstöðum, nær í aðalpóst sunnanlands.
t l’ann 3. þ. m. andaðist Ein-
ar bóndi Arnason í Breiðuvík í
Borgarfjarðarhreppi. Hann lætur
eftir sig ekkju og 3 börn á ómaga-
aldri, en lítil efni.
SKRÍTLUR.
Dómarinjn: Nú, svo þjer hafið þá
ekki framið þetta morð, en viljið þjer
þá segja mjer hvernig á því stóð, að
blóðugi hmíurinn fanst hjá yður ?
Jeg raka mig sjálfur, herra dómari.
A: »Nú er víst byrjaður annarþátu
urinn í hjónabandinu hjá mjer«.
B: sHvernig þá það?«
A: Jú, skal jeg segja þjer; fyrst
framan af hjelt konan að jeg væri veik-
ur í hvert skifti sem jeg kom kendur
heim. Nú heidur hún að jeg sje kend-
ur í hvert sinn sem jeg verð veikur.
• þjer eruð fallegur læknir. Nú eruð
þjer nýbúinn að halda tölu um það, hve
hættulegur kossinn sje, og þó viljið
þjer kyssa mig«.
»Kæra frauken, þegar þjer eigið í
hlut læt jeg aunga hættu á mig bíta«.
Frú A.: Ansi var gaman á fundin-
um í gær að heyra dómana um þær
sem voru farnar.
Frú B : Já, hefðirðu heyrt hvað þær
sögðu þegar þú fórst! (útl.)
Um Bened. Gröndal eru sagðar marg-
ar sögur fyr og síðar og einkum frá
Hafnarárum hans, og eru flestar ein-
kennilegar og sumar ágætar.
þetta er ein
Gröndat tók sjer einhverju sínni
glaðan dag. Hann ætfaði sjer að heim-
sæka öll helstu veitíngahúsin þar sem
landa var von og verða fullur, og til
þess að hafa ferðalagið dálítið hressi-
legt, leigði hann mann um daginn og
reið honum milli ölbúðanna. Á einni
af þessum ferðum mætti þeim lögreglu
þjónn óg spurði með embættissvip hvað
þetta ferðalag ætti að þýða?
»Pað e'r bdra til að sýna hvaða mun-
ur sje á íslenskum herra og dönskum
asna«, svaraði Gröndal.
í siðasta tbl. á 1. síðu er mis-
prentað 1 samlagníngu á túnadagsl.
2329I/2, á að vera: 2329J/4, og í
mótaksd,álkinum: 8778, á að vera:
8776.
Skemtí- og fræðiblaðið
„Haukur,“
útgefandi STEFÁN RUNÓLFSSON
á ísafirði, (24—30 blöð um árið, auk
sjerstakra auglýsíngablaða,) kostar
2 krónur. Flytur prýðisfalleg-
ar, vel valdar og skemtilegar sög-
ur. Nokkrir árgángar af »H a u k«
verða eiri hin skemtilegasta sögu-
bók sem til er á íslensku.
»HAUK«*má panta hjá Sigurði
Grímssyni prentara á Fjarðaröldu.
* EITT A F ÍSLANDS *
* elstu og bestu *
* *
* * f í ó 1 í n u m *
* fæst keyft hjá: *

Árna Jóhannssyni *
* á Seyðisfirði, *
132
þá ynnilegri við þau en hún var vön. Nú kom Óli inn einmitt
þegar Emma stóð við borðið og var að þvo upp nokkra bolla.
Hann gekk raldciðis að henni. »Ætlarðu ekki að láta undan
Emma.?« spurði hann hrissíngslega, sætlarðu ekki að láta.
undan?* ,,;j •. SHÉ T
Emma var að þurka einn bollann með tuskunni.
»Nei,« sagði hún rólega og einarðlega. I sama bili fann hún
að hann greip í axlirnar á henni eins og með járnklóm og
hann bar hana öllu fremur en dró yfir gólfið og þrýsti henni upp
að þiiinu svo brakaði við. »ÆtIarðu að gera það? svaraðu mjer —
ætlarðu að gcra það?« sagði hann Öskrandi eins og naut.
Og þarna hjelt hann henni fram undan sjer og hristi hana eins
og gólfbreiðu. . "•OÍ " ‘'m '' - -
»Gættu að þjer, þú drepur barnið þitt OIi?« sagði hún í
hræðslu og ángistarróm. Tökin linuðust undir eins, hann slepti
henni og þaut aftur út. Krakkarnir höfðu falið sig skjálfandi
í skotunum. Nú fóru þau að orga öll í einu, hvert í kapp við
annað,'en Emmu var ómögulegt að koma upp einu orði til að.
hugga þau.
Oli kom ekki heim til að borða miðdegismatinn, en hann
kom fyr heim urn kvöldið en hann var vanur.
»Er búið að gefa í fjósið,« spurði hann í ergiróm.
»Nei,« svaraði Emma, »jeg sagði þjer það, að jeg væri
ekki crðin fær til þess.«
Óli svaraði ekki orði, en gekk út og 'gerði það sjálfur
Þetta þegjanda þóf varði ( marga daga. Óli tók aungan
lil hjálpar, en bætti nú hennar verkum á síg, ofan á
sín eit,in; öl!u því sem hún hafði afsagt að fást leingur við.
hann fann að þetta gat ekki gsingið leingi svona. Og það
119
urnar voru svo votar af svita, að prjönarnir, sem hún hjelt á,
urðu stamir Óli sat rr.eð fæturna á ofninum, órnaði sjer og
geispaði.
»Heyrðu Öli, þú vcrður að taka einhvern til að hjá'pa
mjer hjer eftir,« herti hún loks npp hugann til að scgja, »jeg
verð cndíngaríítil með þessu iaginu.«
Óli sneri höfðinu viá og glápti á hana með opnum munni,
svo ðvænt kom þessi árás.
»Til að hjálpa þjer1« sagði hann loks, þegar hann var bú-
inn að jafna sig, »ertu vitlaus? að hjálpa þjer nú, þegar þú ert
búin að eyðileggja allar eigur okkar!«
»f>að er ekki satt, þú hefur vel éfni á að fá einhvern til
að hjáipa mjer, ef þú að eins vilt það,« sagði kona hans, meá
mestu rósemi.
Oli leit við gapandi i annað sinn, eins og hann hefði sjcð
opinberun — gat það verið Emma sjálf sem sagði þetta :
»1 því ástandi, sem jeg er nú get jeg ekki lagt úins að
mjer og þú heimtar,« sagði hún rólega, »og þó jeg gæti það,
})á vildi jeg það ekld.«
»Viltu það ekki?» Það var eins og orðin stæðu þvers
tun i hálsinum á honum.
»Nei, jeg geri jiað ekki. Okkur hefur verið ”gefið lifið til
annars en að gánga okkur til húðar þegar þcís þarf ekki við
og við getum nú or-ðið komist af án þess.«
»Jeg held þú sjert —«
»Við höfum skyldur við anda okkar eins og við líkamann,.
sagði Emma enn fremur, »það er skylda okkar að njóta lífsins
og fegurðarinnar í kríng um okkur, og hafa skifti af þcim.möun-
u.m sem við lifum með.»
<!?>
? >••