Bjarki - 01.07.1899, Side 3

103
Munið eftir að ullarvinnuhúsið
„HILLEVAAG FABRIKKER“
við Stafángur í Noregi vinnur besta, fallegasta, og ódýrasta fataefnið,
sem hægt er að fá úr fslenskri uil, einnig sjöl, góif- og rúmteppi; því
ættu aílir sem ætla að senda ull til tóskapar, að koma henni sem allra
fyrst til einhvers af umboðsmönnum verksmiðjunnar.
Umboðsmennirnir eru:
í Reykjavík herra bókhaldari Olafur Runólfsson.
- Stykkishólmi — verslunarstjóri Armann Bjarnarson.
- Eyjafirði — verslunarm. Jón Stefánsson á Svalbarðseyri.
- Vopnafirði — kaupmaður Pjetur Guðjohnsen.
- Breiðdal -— verslunarstj. Bjarni Siggeirsson.
Aðalumboðsmaður Sig. kaupm. Johansen, á Seyðisfirði.
Þeir sem kynnu að óska
að læra hraðvefnað:
læra að vefa á vefvjclar þær, sem
kallast s t i g v j c 1 a r (Trampe-
maskiner) eru vinsamlega beðnir
að snúa sjer sem allra fyrst skrif-
lega eða munnlega til undirskrifaðs,
sem fyrst um sinn verður á Seyð-
isfirði. Kenslukaup er 25 — 30 kr.
sem fer eftir þvf, hve margir bjóð-
ast. Geti ekki orðið af kenslunni
sakir þess, að of fáir æski hennar,
skal það verða auglýst; en komi
fleiri, en veittur vcrði aðgángur,
sitja þeir fyrir, sem fyrst hafa
beiðst kenslunnar.
Nánari ákvarðanif um námstím-
ann munu síðar birtar í þessu
blaði.
Seyðisfirði 30. Júní 1899.
1. K. Grude
VERSLUN
T. L. lmslands
kaupir fyrst um sinn hvita. vor-
ull af besta tæi.
Helmíngur andvirðis greiðist í
pcníngum; helrníngur í vörum.
Lambskínn
og sundmaga
kaupir
Magnús Einarsson.
Skilvindur
eru nú korrnar til St. Th Jóns
sonar, þeir sem hafa pantað eiu
beðnir að vitja þeirra sem fyrst.
Hvað er þaó, sem fer
fynr björg og br otnar ekkí,
fer i nærföt og þófnar
ekki ?
það er prjónaða nærfataefnið í
verslan M. Einarssonar
Sandness tóvinnuhús
býður einstök og ótrúlega góð kjör á Islandí.
Allir, sem ull ætla að senda utan í ár til þess að fá sjer falleg,
góð og ódyr klæði, svo sem cheviot, kamgarn, dres, kjólaefni,
vaðmál, ulster eða sængurteppi eða gólfteppi, og eins fínu sjölin al-
kunnu ■— ættu því að senda ull sína Sandness tóvinnuhúsi. Sandness
tóvinnuhús er þjóðkunnugt fyrir prýðisfagra og ágætlega vand-
aða klæðagerð, og hefur feingið h e i ð ur s p en í n ga á sýníngunum 1
Björgvin og Skien. Það hefur allar nýustu tóvjelar og starfsmenn ágæt-
lega æfða og vandvirka.
f* *að býður ótrúléga góð kjör.
Það er Ódýrast á vinnu sína allra tóvinnuhúsa í Noregi.
Það ábyrgist hverjum manni að hann fái klæðin úr sinni eigin ull
hversu litið sem hann sendir.
Býður l’slendingum alveg sjerstök kjör,
sem eingin Bnnur vérksmiðja getur boðið. Það hefur feingið sjer
sjerstakar verkvjelar fyrír islenska ull
sem gera klæðin miklu endíngarbetri. Vjelar annara tóvinnuhúsa slíta
ullina í stindur, en þessar nýu vjelar greiða hana en slíta ekki og er
auðskilinn sá mikli munur sem það gerir á klæðunum.
Það afgreiðir fljótt, og tekur bestu sort af hvítri ull í vinnulaun.
Sýnishorn og verðlistar eru sendir hverjum sem þess óskar.
Snúið yður til mín eða umboðsmanna minna, þeir eru:
Jónas Sigurðsson Húsavík.
Jón Jónsson söðlasmiður á Oddeyri.
Guðm. S. Th Guðmundsson k.aupm. Siglufirði.
Pálmi Pjetursson Sauðárkrók
Björn Arnason Þverá Skagaströnd.
Jón A. Egilsen Blönduós.
Magnús Finnbogason Vík.
Stefán Stefánsson kaupm. Norðfirði.
Scyðisfirði 1. Júlí 1899.
L. J. I.r sland.
út f. ár. eru beðnir að vitja þcirra
hið fyrsta í bókaverslun L. ,S. Tó m-
assonar á Scyðisfirði.
Askrifendur að BÓKA-
SAFNI ALÞÝÐU sem eru ekki
búnir að fá bækur þær sem komu
178
indælt, þegar þeir sje með veiðarfæri sín og ætli til hinna dag-
legu starfa sinna,- En þegar óknnnugir menn sje með, og þsir
þurfi ekki neitt að fást við skinnbrók og sjóskó og færi, þá
væri alt eins og — eins og...........
»Eins og maður væri að lesa í Biblíukjarnannm®, sagði
Páll Sveinsson.
»Já, einmitt nokkuð líkt<, sagði Björn
Svo stóðu þeir aftur kyrrir og þegjandi og hjeldu svo heim.
Undir sandhryggnum ráku þeir augun ( liggjandi mann.
»Það er Jens Níverti! sögðu allir.
Þeir slógu hríng um hann og hristu hann til.
Hann bærði ekki á sjer.
»Er maðurinn dauður«, sagði cinn af boðsgestunum; hon-
um var farið að kólna í morgunsvalanum.
»Þetta svfn deyr ckki svo auðveldlega, segir Björn, og biltir
honum um leið við á hliðina.
Þá datt flaska út úr pej'subarmi Níverts.
Björn tók upp flöskuna og brá henni upp við himininn.
• Hún var tottuð og tóm,
Allir ættmenn Jens, bæði nánir og fjarskyldir stóðu þarna
i hríng um hann og þinguðu yfir honum. Þeir höfðu fá orð,
og mintust einúngis þess, hve aumkunarvcrð Anna væri aðhfa
slfkan ræfil í eftirdragi. En á hina hliðina, þá er nú fyllití
annars hjá fiskurum og strandbúum hlutur, sem að — ja, sem
að menn fyrirgefa að nokkru lciti, því það hefur svo m. rgt
gaman meðferðis, og hverjum sönnum sjémanni þykir þó gótt
að fá sjer staup.
En þegar til alvörunnar kom, »þá gerði þó Jcns fuilmikið
áð þessu« eins og Björn komst að orði. Og ef þessu hjeldi
»7$
að honum, nasaði af vitum hans, rak svo trýnið niður í sandinn,
ýlfraði dálítið, og stóð nokkra stund skamt frá Jens með allar
lappir útspertar og starði á hann.
En bráðum fór höfuð hans að siga mcir og meir; hann
horfði á Jens hinum rauðu augum sínum, og var cins og
sneðaumkunin skini út úr þeim, en jafnframt var að sjá, sem
veslíngs dýrið vildi segja og það með gremju og viðbjóði: þvi-
líkt bölvað fyllirí.
En þegar þetta alt saman dugði ekki ncitt, þá hljóp rakk-
inn í hvert sinr. þráðbeina leið tii Marteins spilara til þess að
fá liðveislu.
Ekki þurfti að efast um að Marteinn væri hcima.
Þegar rakkinn kom til hans svona aleinn og með óró og
öðagoti, þá fór Marteinn xtíð nærri um það hvert erindið var.
Ilann lagði þá af stað,
Ekki breytti Marteinn búnfngi með jafnaði. Hvort scnt
var sumar eða vetur, glaðasólskin eða gfnandi stórveður, var
hann cinlægt í sömu f.Uunum, Á höfðinu hafði hann einlaegt
sama »suðvéstið«; tjöruskorpan utan á því var eingu líkari en
brunahrauni, og bví i j-ykk.-ua íagi. Hann var í sótrauðn
duggarapcysu, og það svo einkennilegri, að hvert þjóðgripasafn
h.efði tekið við henni' tveim hcndum. Um axlabönd hans bar
öllum satnan f þor-pinu, að meira hefði farið af scglgarni til við-
gerðar á þérm, heldur cn al'ir þorpsbúar brúkuðu á heiiu án
til allra báta sinna Rakkinn hljóp á undan og var einlægt að smá-*
líta við, og gá að, hvort Martcinn kær..i á eftir. Svona búinn
rgekk hann á eftir hundinum; og svo frábaerlega var Sóði gáf-
aður, að aldrei catt honunt í hug að hræðast Martein í þeim búníngi.
Marteinn hljóp aldréi a.f sjer tærnar Sannur heimspek-