Bjarki - 23.07.1900, Blaðsíða 3

ii5
P r ó g r a m
fyrir þjóðminningarhátið Austfirðinga,
á Seyðifirði 13. Ágúst 1900.
Kl. 8 Fallbyssuskot, dregnir upp fánar.
— 11 Hefst skrúðgánga frá samkomustaðnum. Verður fyrst
geigið út að Liverpool, þaðan út á Búðareyri og svo til
baka að brúnni.
— 12 Aíhjúpun minnisvarða O. Wathnes.
— I — 3 Hlutavelta í Bindindishúsinu.
— 3—4 Ræðuhöld og saungur.
■— 4—4J/2 Leikfimi og ýmsar íþróttir (verðlaun).
— 4V2—S Kapphlaup fyrir karla og konur (verðlaun).
— 5 — 5 x/2 Kappgánga (verðlaun).
— 5V2—6 Kapphlaup í pokum og fl. (verðlaun),
— 6—ð1/^ Hljóðfærasláttur og saungur.
— 7 Glímur (verðlaun).
— 7x/2 Lcikfimi á Staung (verðlaun).
— 8 Dans byrjar. t»
— 10 Flugeldar og skrautljós.
Forstöðunefndin áskilur sjer rjett til að gera breytfngar ef
henni þykir við eiga.
Gufuskip verða látin sækja og flytja aftur fólkið ó k e y p i s
frá þessum stöðum:
Borgarfirði. Loðmundarfirði.
Norðfirði. Mjóafirði.
Seyðisfirði, 6. Júlí 1900.
Forstöðunefndin.
um götuskrílsins. Daginn eftir var
sendiherra Þjóðverja skotinn úti á
götu og öflum útlendíngum ógnað
með dauða. Sendiherrarnir útlendu
bjuggust þá til varnar, með þeim
mönnum, sem þeir höfðu ráð yfir,
hjá sendiherra Breta, og sátu upp-
reistarmenn þar um þá til I. þ.
m. Þá ljetu þeir skríða til skarar,
drápu scndiherrana og alla sem
þeim fylgdu, en brendu hús þeirra.
Hroðalegar sögur fara af þeim að-
gángi: Meðan húsin brunnu var
konum og úngbörnum kastað á
bálið o. s. frv.
Annars vantar áreiðanlegar og
Ijósar sagnir afþessum hryðjuverk-
um. En sagan segir að Tuan
prins hafi látið handtaka keisara-
ekkjuna gömlu og keisarann og
tekið sjálfur stjárnartaumana, en
boðið keisaranum tvo kosti, ann-
aðhvort skyldi hann taka eitur og
deyða sig, eða verða hálshöggvinn.
Keisarinn tók fyrri kostinn og
kcisaraekkjan ætlaði þá að fyrir-
fara sjer á sama hátt,' en eitrið
hreif ekki nægilega á hana, svo að
hún hjelt lífi, en varð vitskert.
Her Evrópumanna er enn á leið
til Pekfng, en ferðin geingur mjög
seint því upþreistarmenn eru fjöl-
mennir mjög og þeim bætist stöð-
ugt lið.
Aðrar útlendar frjettir verða að
bíða næsta blaðs.
Takið eftir.
Eftirnefndir herrar, og allir þeir
sem kynnu að vilja taka þátt f
saung á þjóðhátíðinni 13. n. m. og
æfíngum undir hann, eru vinsam-
lega beðnir að koma á fund í
Bindindishúsinu næskomandi í’riðju-
dagskvöld kl 9:
Haldór Vilhjálmsson á Dvergasteini,
Þorst. Skaftason, Haldór Skafta-
son og Jón Ólafsson á Vestdalseyri,
Jóh. Jóhannesson sýslum., Kr. Krist-
jánsson læknir,Árni Jóhansson, Lár-
us Tómasson, Sig. Jóhansen, Rolf
Jóhansen, f’órarinn Þórarinsson,
Karl Guðmundsson, A. Jörgensen,
A. Rasmussen, Benjamín Jónsson.
Hallur Magnúss., Friðrik Gíslason.
Bókasafn
alþýðu 4. ár:
1. þættir úr Íslendíngasögu
eftir Boga Th. Melsted 1. 1,00
2. Lýsíng ísiands eftir f’orv.
Thoroddsen 2 útg. endurb.
innb. 1,50 og 1,75
Nýjasta barnaguilið innb . . 0,80
Stafrofskver innb. . . 0,55
Eimreiðin — Eir — Framsókn.
Sunnanfari VIII. ár.
Búuaðarritið, 14 . . , .0,50
Fæst í bókverslun L. S. Tómas-
sonar.
Mjólkurskiivinduna
Alexandra
geta skiftavinir mínir pantað hjá mjer
með bestu kjörum.
Seyðisfirði 28. Mars 1900.
Sig. Johansen.
Billegt.
Alfatnaður, yfirfrakkar, regnkáp-
ur — buxur bláar á 6 krónur.
Alt með IO°/0 afslætti á móti pen-
íngum f verslan
Sig. Jóhansens.
búðargluggunum í Malaga, sem hana Iángaði til að kaupa handa
honum. En það var ekki iaust við að hún l'ynd: til svima og
þýngsla yfir höfðinu — það var að Hkindum vfninu að kenna —
átta dagar — hundrað pesctar — Angel — hún hallaðist útaf
og steinsofnaði, svat fast og vært einsog barn.
Leikhússtjórinn horfði leingi á hana. Hann þóttist hafa
spilað tromfum sfnum vel — fimm pesetar, það var hlægilega
Iftið. Og svo gestirnir — Iitli lautinantinn, marquis de Calette
verður frá sjer, þá konsúllinn og svo þeir allir saman. Látum þá
skifta henni milli sfn sem best þeir geta, hugsaði hann, jeg
reyni að hafa minn part ■— fimm pesetar, það var besta versl-
un sem hann hafði gert á æfi sinni. Hún dansaði framúrskar-
andi; og svo þessi augu, þcssi háls. Hann horfði á hana. Pils-
in höfðu kipst upp öðru megin upp undir hnje. Augun í hon-
um tindruðu, hann reis hægt á tætur og læddist til hennar,
laut niður að henni eins og hann ætlaði að taka utan um hana,
en hann hikaði við, hugsaði sig um litla stund og sagði svo
brosandi við sjálfan sig: »Hlauptu ekki á þig, José minn, eyði-
legðu nú ekki alt saman fyrir þjer aftur — hafðu þolinmæði,
þá kemur það alt af sjálfu sjer«.
Nú kom kvöldið, þegar Carmen fagra átti að dansa í fyrsta
sinn í F.l paraiso. Húsið var troðfult; þar komu þunnhærðir,
fölir og hálftitlifaðir götuslánar með glerauga f öðrum augn-
króknum; sólbrendir og braustlegir skipstjórar og stýrimenn,
reigíngslcgir Iautinantar, treinlausir borgarar með konur og börn,
úngar stúlkur með nellikur í hárinu, hóstandi og stynjandi sjúkl-
íngar frá ýmsum löndum, sem nú dvöldu í Malaga sjer til heilsu-
49
og þessvegna þyggið þjer hjá mjer eitt glas af víni og fs, eða
— máske jeg megi bjóða yður að borða?« Hún leit á hann
stórum augum. »Eruð þið Angel vinir«, spurði hún og leit
fast framan í hann. »Já, við erum mestu mátar«, svaraði
don José.
Að Iítilli stundu liðinni sat Carmen við borð, sem var hlaðið
alskonar krásum. Það var öðruvísi maturinn þarna í Malaga
en heima í dalnum — en hvað hann var bragðgóður! Og sVo
hlakkaði hún til kvöldsins, kvöldsins. Hún ætlaði að fá sjer
eitt glas af valdepenas, en hikaði við og sagði að það mundi
vera helsttii sterkt fyrir sig. »Sterkt?« sagði don José, »nei,
það er ekki ljettara Valdepenas til en þetta sem jcg hef». En
hún hikaði samt við að skenkja í glasið. »I.átið þjer ekki
svona«, sagði leikhússtjórinn, »þjer drekkið með mjer skál don
Augels«: — »Angels skál«, já, það ætlaði hún að gera. Svo
drukku þau skál hans og hún tæmdi glasið til botns. Og það
var lika öðruvísi vín þetta, en vínið sem hún var vön að drekka
heima í Ronda — sá munur — en samt var það nú nokkuð
sterkt.
Hún hafði ekki börðað sig sadda síðustu þrjá dagana. Nú
leið henni vel. Henn: datt don Antonió í hug, en hvað kærði
hún sig nú um hann! Hún var kominn til Malaga og nú átti
hún að finna Angel — svo skyldi þeim líða vel!
Hún fór að masa við don José um alt sem henni datt í
bug, en mest taíaði hún um Angél, hvernig honum mundi líða
o. s. frv. Svo spurði hún, hvort hann hefði aldrei minst á
Carmen Munos — nei, hafði hann gert það? — Var það nú
satt ? í’á var hann henni trúr og það ætlaði hún lfka að verá
honum, heldur að deyja en bregðast Angel.