Bjarki - 31.10.1902, Blaðsíða 4

4
B J A R K I
Hillevaag UllarverHsmiðjur
aka á móti ull til tóskapar, og vinna þær eins fallega og ódýra dúka og nokkur önnur
verksmiðja og eins fljótt.
Sendið því ull yðar til umboðsmanna þeirra, er hafa úrval af sýnishornum.
í Reykjavík: Herra bókhaldari Olafur Runólfsson,
- Stykkishólmi: - verslunarstjóri Armann Bjarnason.
Á ísafirði: - kaupmaður Árni Sveinsson.
- Blönduósi: - verslunarmaður Ari Sæmundsson.
- Sauðérkrók: - O. P. Blöndal.
- Oddeyri: - kaupmaður Ásgeir Pjetursson
—»— - verslunarmaður Jón Stefánsson.
- Húsavík: - Björn Bjarnarson.
- Norðfirði: - kaupmaður Gísli Hjálmarsson.
- Eskifirði: - skraddari J. Kr. Jónsson.
- Reyðarfirði: - verslunarstjóri Jón O. Finnbogason.
Aðalumboðsmaður áíslandi er
S{olf Johamen á Seyðisfirðf.
Slysið.
sem vildi hjer til á mánudagskvöldið, ætti að verða
til þess að götuljós kæmu hjer inn með veginum í
miðbænum að minsta kosti. Bjarki skrifaði í vetur
sem Ieið grein um nauðsynina á þessu. Þetta slys
hefði að öllum líkindum ekki komið fyrir, ef götuljós
hefðu verið komin á þessu svæði.
Tíðin
hefur verið einmunagóð undanfarandi, þar til á
miðvikudaginn; þá gekk í bleituhríð; í gær og dag er
aftur góðviðri.
Afli
hefur verið góður undanfarna daga.
Vestmannaeyjnm 2. okt- 1902:
„Ágætt sumar hjá okkur í alla staði; nýting fyrir-
taks góð, fýlungaveði góð. 2 hvali hefur rekið,
annan 30., hinn 31. ágúst, en þeir slitnuðu úr festum
Norðmanna. Nú er 10 st. hiti daglega. Yfir höfuð
er þetta hið mesta veltiár sem yfir eyjarnar hefur
komið síðan þær byggðust. Fiskur mikill, fiskverð
gott; þorskur 58, lánga 50, smáfiskur 40, ísa 35 kr.
skp., hrognatunna 40 kr., en erlendis feingu kaupmenn
fyrír hana 57 — 58 kr. Þorskur var fallandi sakir
samtaka Spánverja er síðast frjettist. Fyrir laungu
fjekkst 57 — 58 kr. í Khöfn, 62 kr. í Leith.
Reykjavíkur höfn,
það er nú talað um að gera höfn handa Reykjavík
í Skjerjafirðinum, vestan við Seltjarnarnesið. Um
þetta hefur kommandör Hammer ritað grein í ísafold
áður hann fór hjeðan af landi í haust og ræður þar
fastlega til þessa. Hann segir þar skipalægi hið besta
og eingan vanda að gera innsiglinguna hættulausa.
Stórskipabryggja ætlast hann til að þar verði gerð,
kamt innan við Skildinganesið og svo lögð jám-
braut þaðan til þess að aka á vörunum inn til bæjar-
íns. Yrði þetta að líkindum miklu ódýrara en að
gera við höfnina, sem nú er notuð, svo að hún yrði
viðunanleg, eins og oft hefur verið ráðgert.
-*^ilYI"r*L=ír-
Uppboð á Jadar.
Hinrik Dahl kom af Fáskrúðsfjarðaruppboðinu í
gærkvöld og sagði af því þessar frjettir:
Skipíð keyfti Olgeir Friðgeirsson, verslunarstjóri
Ör. &. W. á Fáskrúðsfirði, o. fl. í fjelagi á 590 kr.
Síldin seldist frá 10--17 kr. tn. og keyftu þeir mest
Wathne og Mannæs, fiskurinn komst í nokkuð hátt
verð, kjöttunnan c. 45 kr., skinn 1 kr. búntið.
2 runaábyrgðarfjelagið
,,J[ye danske 2>randforSikringS
Se/skab“
Sformgac/e 2, Xöbenhaon
Stofnað 1864 (Aktiekapital 4,000,000 og
Reservefond 800,000)
tekur að sjer brunaábyrgð á húsum, bæjum,
gripum, verslunarvörum, innanhúsmunum o. fl.
fyrir fastákveðna litla borgun (Præmie) ánþess
að reikna nokkra borgun fyrir brunaábyrgðar-
skjöl (Police) eða stimpilgjald.
Menn snúi sjer til umboðsmanns fjelagsins
á Seyðisfirði
Sf Ch. Jðnssonar.
Rjúpur
keyptar háu verði í allt haust.
Sf ■ Ch.Jónson.
Byssur
og
Rjúpur.
Nokkrir menn í Seyðisfirði og nærsveitis
geta fengið lánaðar byssUT til að skjóta
rjúpur með gegn því að borga vissan part
af veiðinni í hvert sinn.
Fyrir byssu og öll skotfæri borgist helming-
ur af veiðinni eða x/3 aðeins fyrir byssuna.
Til sölu enn mikið af BySSUUl, bæði
fram aftan hlöðnum, og skotfæri öll af bestu
tegund.
St Th Jónsson
Brúkuð íslenzk frímerki kaupir
Andr Rasmussen,
Seyðisfirði.
mBmmmmBmaKBmmmmmmmmmBmummammmaammKmammmmmmmmm
RITSTJÓRI: ÞORSTEINN GÍSLASON.
Prenlsm. Seyðisfj.
24
Iiti, sem lögðust yfir allt með ítölskum blíðleikjhin
ljósu, smábröndóttu vorský sigldu tignarlega um blá-
djúp himinsins, sem hvoldist yfir grænni, gróður-
þrúnginni sljettunni; þegar sólín hnje urðu þau fyrst
gul, svo rauð, svo fjólublá, og hurfu svo Ioks fyrir
tindrandi stjörnum næturinnar. Það svalaði honum
svo vel þegar hann kom löðursveittur út úr bænda-
býlunum og hafði haldið þar guðsþjónustu í þjett-
fullum húsunum, þar sem hver hafði nær því orðið
að sitja eða standa ofan á öðrum og hljóð og grátur
úngbarnanna höfðu sífellt truflað fyrir — að koma þá
útá þessa reginvídd fulla af sólarljósi og sumargróðri.
Hann sat þá lángar stundir í kerru sinni, svalg loft-
strauminn og ljet sijettuvindinn blása burt frá sjer
öllum leiðum hugsunum og endurminníngum. Jafn-
vel á veturna fannst honum einhver tign yfir sljett-
unni, þó hann oft óttaðist veldi hennar þegarhríðar-
biljirnir voru í aðsígi. Þetta óendanlega, hvíta nálín
og hinir ótömdu, hamslausu náttúrukraftar, sem Ijeku
sjer um það, þetta var svo hrópandi mótsetníng við
smábýli, bis og basl nýbyggjendanna. Þeir voru eins
Og smáar mýs á þessum endalausu sljettum.
Andlegan fjelagsskap hafði presturinn eingan. Hann
25
og konan urðu í þeim efnum að vera sjálfum sjer
nóg. Og hún hafði reyndar ekki neinn verulegan
áhuga á guðfræðislegum efnum. Hún gat eins og
áður hlustað á útleggingar hans og skýríngar og játað
því sem hann sagði, en ekkert sjálfstætt gat hún lagt
til þeirra mála. Meðal bændanna voru þó nokkrir
vel gáfaðir og menntaðir menn; en þeir voru ekki í
söfnuði hans. Það voru menn sem lásu Thomas
Paine og Ingersoll, og sem lútherskur prestur gat
hann auðvitað ekki haft önnur afskifti af þeim, en
að dæma þá til helvítis. Safnaðarmenn hans voru
ekki bókamenn, og það var að vissu leyti gott, því
það virtist svo sem allir þeir sem gáfu sig við að
lesa og fræðast hneigðust að vantrúarritum og yrðu
veikir í barnatrúnni, ef ekki blátt áfram guðleysíngjar.
Það var því ekki að undra þótt presturinn metti það
eins og andlega veislu að koma einu sinni á ári á
hjeraðsfundina, og þó einkum sýnódufundina, eða
prestafundi, sem haldnir voru við og við. Flann
lifnaði allur við það og naut þess lánga tíma á eftir.
Þessar guðrækilegu kappræður, þar sem prestarnir
æfðu sig í að verja trúarsetníngar og starfsemi sýnód-
unnar, þær lífguðu hann upp. Þær ruddu loftið eins
26
og reiðarslög; þar var ritníngargreinumun slaungvað
einni mót annari eins og þrumufleygum; þar heyrð-
ust hvell og glaðleg skot frá Lúther og köppum hans
og það var eins og reykjarlyktina legði fyrir frá villu-
trúarmannabrennum miðaldanna; únítarar og aðrir
vantrúarseggir voru steiktir þar lifandi, og öll önnur
Iúthersk kirkjufjelög en norska sýnódan sett í gapa-
stokkinn. Þegar presturinn koitr á þessar samkomur
fannst honum líkt standa á fyrir sjer og gömlum
herfáki, sem leingi hefur verið brúkaðir til að aka
grjóti og mykju, en allt í einu heyrir herlúðurinn
gjalla. Hann reysir eyrun, lyftir makkanum og hneggj-
ar; hann krafsar frá sjer og vill þjóta á stað, hið
gamla fjör logar í augunum og titrar í vöðvunum-en
það varir ekki nema svipstund; grjóthlass daglega
lífsins heldur í. Jafnframt þessum fundahöldum
voru svo veislur haldnar með góðum mat og víni
og milli rjettanna, borðbænanna og sálmasaungsins,
var þá skotið inn spaugilegum sögum, prestasögum
frá gamla landinu og svo nýum sögum, sem gerst
höfðu þarna vestra; og þá var hlegið fullum hálsi.
Frá Þessum fundum kom presturinn heim ýngdur
og styrktur til þess að takast á ný á hendur hin dag.