Bergmálið - 24.10.1898, Blaðsíða 2

110
BERGMALIÐ, MÁNUDAGINX 24. OKTÓBLR 1898.
SBcröiUiilifc*
QEFXD UT AD GIMLI, MANITOB A
PRBITTAB I ^’E.BllTI'SiÆXIlT'CT
„S VAT -A-“-
Ritstjóri (Editor): G. M. Thompson.
Business Manager : G. Thobsteinsson.
r 1 ár . 81,00
BERGMÁLIÐ kostar: 1 0 inán. ... §0,50
(3mán. §0,25
Borgist fyrirfram.
AUGLÝSINGAR: Smá auglýsingar
í eitt skifti 25 cents fyrirl þuml. dálks-
lengdar, 50 cents um mánuðinn A
stærri auglýsingar, eða auglýsingar um
lengri tíma, afsláttur eftir samningi.
Viðvíkjandi pöntun, afgreiðslu og
borgun á blaðinu, snúi menn séi til
G. Thobsteinssonak, Gmr.i.
Utanáskrift til ritstjórans er:
Editor Bercjmálið,
P. 0. Box 38,
Gimli, Man.
Sagnir um
Jón biskup Yídalín.
(Eftir hdr. á Landshókasafninu).
------------o----
(Framh.)
Það hefir öllum sögnum horið sam-
an um, að kona Jóns hiskups Vída-
líns væri injög fóföst og aaum kona
t.il útláta, og har þeim það oft í milli.
Varð honurn því oft skaphj'átt, , er
hann greip fljótlega örlæti og hjarta-
gæði, sem mjög oft har að. Það var
eitt sumar, að nábúi haus og leigu-
liði, fátækur mjög og sauðfár, misti
eftir fráfæru tvær heztu ærnar sínar
af tólf úr undirhlaupi. Bar svo til
einn morgun, að hóndi kom heim að
Skálholti, hitti hann biskup, og
ræddu þeir margt saman ; bar þá í tal
að hóndi gat um missi sinn,og aumkv-
aði biskup hann. Biskup gekk til
konu sinnar og sagði þan skyldu nú
gefa aumingjanum eina í skarðið aft-
ur, sem búinn væri að missa tvær af
svo fáum ; hún tók því ekki fjærri,
og kvað hann skyldi því ráða. ‘Við
skulum þá ganga á stöðulk segir hann,
(því á mjöltum stóð); þau gerðu avo;
biskup sagði bónda að koma með
þeim. Húsfrúin eignaði sér eina á
sérstaklega, var hún falleg, gráhosót t
að lit. Biskup greip til Hosu og
mælti: ‘Gef þú nú hjartað mitt aum-
ingjanum hana Hosu þína, þú hefir
aldrei betur varið hennih Hún hvað
hann geta gefið manninum aðra á en
þá sem húu eignaði sér að gamni
sínu, úr því hann þættist hafa svo
margar ærnar, ef hann gæti ekki ann-
að við þær gert en að gefa þær. Bisk-
up kvaðst vilja þá gefa; þótti þeim
sitt hverju, og deildu um þetta. Bisk-
upi varð skapbrátt, og mælti: Allir
munu þó svo álíta, að ég eigi hálfa
ána á móti þév, og nú skal þegar í
stað skifta jafnt í milli okkar, og ráði
síðan hvort fyrir sig sínum hluta eft-
ir velþóknan*. Síðan greip hann korð-
ann, og hjó ána sundur í miðju, í tvo
parta í einu höggi og sagði hónda að
hirða annan partinn, en gaf tvrer œr
úr kvíunum aðvar.
Húsfrú gekk heim f skyndi, afár
hrygg og reið. Er þess ei getið, að
biskup hafi viðleitast að hugga hana.
Margt því líkt bar þeim í milli.
Biskup Jón Vídalín var mikil). iðju-
maður að náttúru; má það og ráða
af ræðum hans, að honum var illa
við letina; gekk hann oft að verki
með mönnum sínum, þogar milli varð,
jafnvel að veggjahleðslu, líka fór
haDn á engjar með þeim og sló; var
hann þá í bóndabúningi, en þó betri
háttar: sortulit.um buxum, og silfur-
hneptum hol. Kendi ekki förufólk
hann í þessu gerfi, eður langferða-
menn. Varð hann og með þeim hætti
margra hluta vís, og vöruðust menn
það ekki.
Það var eitt sinn, er hann var á
engjum við slátt með piltum sínum,
að þar kom förukarl til þeirra, hann
sýndist mjög brumur, og heilsar á
mennina ; hiskup var fyrir svörum og
spurði, hvei' hann væri, og hvað að
fara; karlinn nefndi sig, og kvaðst
vera að fara um, og hiðja ölmusu,
því hann væri öreigi og uppgefinn.
Biskup spurði hann vandlega að æfi
sinni, og lífskjörum, en kar), leysti úr
greinilega senniloga. Biskup ráðlagði
honum að koma við á biskupsgarðin-
um, kannske þér verði gert þar eitt
hvað gott; hinn kvaðst ófús til þoss,
því það orð fæi'iekkiafbiskupsfrúniii,
að hún gei'ði mikið gott sér og sín-
um líkum, væri það flestra sögn, að
hún væri mesta járnsál við aumingja,
og þætti vol fyrir goldið, ef hún ekki
sneypti þá; ‘er ég ekki framfærinn
við þessa stórhöfðingja, og got ég
ekki beðið þá neins. Ég vænti hann
sé góður og gjafalítill þessi hlessað-
ur biskup líka. En sagt er að hann
sé ekki stoltur við aumingjah Bisk-
up hlýddi á alt þetta, og bar hann
ámælið mjög af frúnni, en hallaði
heldur á hiskup. Ráðlagði hann karl-
inum að fara heim, því dagur væri
þrotinn, og vera í nótt, og sjá, hvað
gerðist; karlinn hlýddi því, og kastaði
á þá kveðju sinni; bar ei fleira til.
Morguniun eftir, þá inenn voru risn-
ir, hoðaði biskup karlinn fyrir sig.
Hann kom mjög auðmjúkur og varð
honum mjög hverft við, er hann
þóttist kenna biskup fyrir sama mann
og þann, er hann ræddi við í grer
á engjunum. Biskup spurði, hvort
hann hefði fundið frúna,en hannkvað
nei við ‘en þegið hefég gisting góða,
sem ég bið guð að launa'. Biskup
mælti: ‘Hér er lítilræði til ölmusu,
sem kona inín sendi þér, og beiddi
mig afhenda; er þér með því sýnt að
lastleggja ekki náungann að óreyndu,
livort sem að hann á að sér meira eða
minna. Karlinn kraup niður af blvgð-
an, og hoiddi biskup fyrirgefningar
með tárum. Biskup tók því Ijúft,
og gaf karlinum ríkulega ölmusu, sem
kona sín hefði sent honum, lét hann
síðan frá sér fara með skörpum áminn-
ingum.
(Framli.)
Bakkusar-nöldur.
------o-------
Nú skal á hakkus herja af heift,
Og honum hið hráðasta úr völdum
steypt.
Bindindis-hetjurnar hervæddar standa
Með heróp í hlöðunum, skakandi
branda.
Þær segja, að í helvíti sé hans staður,
Því satans stálsleginn tollheimtumaður
Hafi hann verið frá alda öðli,
Kú eigi því þrællinn að steypast úr
söðli.
Á blíðu hann á ei hjákonum að kenna,
Þær kvikan vilja liann steikja og
brenna.
Karlfuglinn hálf-smeikur kringum
sig lítur,
I kampinn samt hrosir, á jaxlana bítur.
I herðarnar færist og hnefana stælir,
Hóstar og ræskir sig, spýtir og mælir:
,,Skyldi þá enda svona mín saga?
Séð hefég áður glaðari daga.
Skyldi þá tízkunnj takast að slámigl
Þeirtrúa þómargir-í hjartanu- á mig.
En svo var það fyr, og svo er það nú,
Við sin menn þora’ ei að standa trú,
En tízkuna elta á handa-hlaupi,
Þótt hjartans-fegnir þeir gleypi við
staupi.
Úr mönnnum allur kvalinn erkraftur,
Kauske mér takist að styrkja þá aftur?
Þeir muna núekki mannagreyin,
Hve margur oft mín leytaði feginn,
Að margan ég hnípinn hresti beim,
Er hét að skjóta sig út út heim,
Og kouur með heift minn góðleik
gjalda;
Þess gjarna mætti þó uiftin spjalda
Minnast, að aldrei meydóm sinn
Hún rnist hefði, ef ei sopinn minn
í strákinn sett hefði þrek og þor,
Og þar fyrir gekk hún brúðar-spor.
Og óðsuillingar mér ættu sð þakka,
Því all-flestir þeirra skárstu krakka
Fæddust af minni líknarlind,
Að launa inér svona, það er synd.
Óð-gáfu skal ég af þeim taka,
Svo aldrei þeim fæðist hrúkleg staka.
Eú arnar- þeim svali úldinn -leir,
Ég um þá hjrða skal ej meir.
Ég held samt ég muni hjara í vetur,
Ég hygg ei víst, hver sig standj betur,
Ég án þeirra’ eða þeir án míu,
—I þurra kulda oft hressjr vín.—
Eg vona’ að því orkj minn kyngi-
kraftur,
Að komi þeir ílestir til mín.afcur.
En því ég náungan við skal vara,
Að varlega er bozt með mig að fara,
Og hver einn kenni sjálfum sér,
Ef sýpur hann meira’ en löglegt er.
(19)
Kvæði þetta fæddist daginn, sem
atkvæðagreiðslan urn vínsölubannið fór
fram, en barst oss ekki í hendur fyr
en nokkru síðar, af þeirri ástæðu
birtist það fyrst nú. Ritstj.
NU ER ÉG
AÐ BYRJA!
Nýjar byrgðir
# af vörum!
Undirrjtaður hefir þá ánægju, að
tilkynna fólkinu, að liann hafi nú
komið með hyrgðir af vörnm, mai’g-
breyttari on nokkru sjnni áður.
SVO SEM :
Groceries,
álnavöru
og harðvöru.
Nú hef ég margar, ágætar og jafn
framt ódýrar tegundjraf
Reyktobaki,
bæði skorjð og óskorið, þar á ineðal
T&B
(gömlu stærðina), sem öllum geðjast
vel
Komið og heimsæhið mig, skoðið
þœr v'óru- tegundir sem ég hef, og sarm
fœrist um, að verzlun mín hejir fram
að bjóða. elcld einungis vandaðar vör-
ur, lieldur jafnframt ódýrar.
Gimli, 24. ol t, 1898.
G, Thorsteinsson,