Ísland - 15.01.1898, Blaðsíða 4

8
ISLAND.
slánaðift jneð upp á Hornaflrði í haust
var sumt af því skemmt.
Meðalverð sauða vorra er nfl þetta ár-
ið: kr. 11,05, en ullarpund (bezta ull)
61—62. Skuld kaupfjel. er sögð aðvera
rflmar 20(000) þús. kr. Þessir versla
skuldlaust! í síðustu brjefum sínum fer
Zölner fram á það, að vjer færum haust-
gaungur vorar svo til, að fjenu verði
skipað út í seftemberbyrjun. Honum
dettur jafnvel í hug, að vjer ölum fje
vort svo að hægt sje að flytja það á fltl.
sölumarkaði i maí eða jflni. Bn slíkar
lokleysur dettur vist eingum í hug að hafa
neitt með, nema ef vera skyldu kaupfjel.
stjörunum sjálfum.
Um fátt er mönnum jafntíðrætt hjer,
sem kláða- og böðunarmálið. Una flestir
illa þeim skipunum, sem gjörðar hafa
verið því viðvíkjandi. Flestum göml-
um og vönum fjármönnum, sem
reynt hafa hin algengu baðmeðul um
mörg nndanfarin ár, kemur víst saman
um það, að þau hafi reynst, ekki aðeins
ðgagnleg, — heldur beinlínis skaðleg og
hættuleg fyrir heilsu fjárins. Þykir
mörgum, sem Stefán á Möðruv. fari með
flimtan eina, er hann í „Stefnir11 í sum-
ar bregður þeim um „vanafestu", „hjá-
trfl“ og „hleypidðma, er ekki vilja baða.
Enda hefur reynslan sannað mönnum
hjer, að öll vosbóð er fjenu skaðleg á
hauatdegi; að tóbakið er besta maur-
drepandi meðal; og að allur fjárkláði
sem hjer hefur þekkst er læknanlegur.
Ög það hygg jeg, að St. þurfi ekki að
þreyta neina fjárgleggð við vana fjár-
menn hjer, hvað sem öllum hans vísinda-
færleik líður. Enda virðist snmum það
kynlegt, að hann skuli ekki láta í ljósi
böðunarárangur sinn frá í fyrra vetur-
Nokkrir menn reyndu hjer böðun í fyrra
vetur á þann hátt, að þeir böðuðu fjeð
allt í sumum húsunum, en „báru ofan í“
á „gamlan mðð“ í hinum. Og reynslan
var undantekningarlaust sfl, það jeg veit
til, að baðaða fjeð sýktist bæði fleira og
hættulegar af kláðanum en hið óbaðaða.
Reykjavík.
í fyrradag framan af degi var hjer
stórhríð í fyrsta sinni á vetrinum og
kyngdi niður töluverðum snjó.
Á sunnudagskvöldið hjeldu lærisvein-
ar sjómannaskólans álfadans á Austur-
velli og gekk hann vel. Eins og geing-
ur var fjöldinn allur saman kominn til
að horfa á. Ýmsir dreingir voru að
leika sjer að því að kasta pflðurkerling-
um um göturnar og voru sumir hræddir
við: Verst bar ritstjóri „Þjóðólfs“ sig
og hjelt, að það væru spreingikfllur.
Lögreglan sektaði 15 dreingi, hvern um
eina krónu.
Á þrettándadagskvöld var haldinbrenna
suður á melum og fylgdi henni töluvert
slark, eins og oft vill verða við slík
tækifæri. Þá um kvöldið var barinn til
óbóta á götunni utan við „Hótel Reykja-
vík“ utanbæjarmaður, Jóhannes snikkari
Böðvarsson frá Lágafelli. Þeir voru
tveir, sem börðu á Jóhannesi um kvöld-
ið, að því er sagt er, fyrst Pjetur öuð-
mundsson í Apótekinu og síðar Sigur-
geir Sigurðsson. Fyrstu dagana á eftir
taldi læknir tvísýni á lífl Jóhannesar, en
nfl er hann í afturbata. Hann hafði
feingið heilahristing. Að því er „Nýja
Öldin“ segir, hafði næturvörður verið
viðstaddur, er maðurinn var barinn, en
einga tilkynning gefið lögreglustjóra um
það, og frjetti hann það fyrst nokkrum
dögum siðar. Hverja refsing þeir fái,
sem verkið unnu, vita menn enn ekki.
Á sunnndagskveldið hjelt cand. mag,
Bjarni Jónsson einn af alþýðufyrirlestr-
um Stódentafjelagsins í Iðnaðarmanna-
hflsinu. 1 auglýsingu um fyrirlesturinn
(i síðasta tbl. ,,ísl.“) hafði hann verið
skýrður: „Verði ljós“. Almenningur
hugsaði því, að fyrirlesturinn mundi verða
um „gnðleysis“-fleipur sjera Jóns Helga-
sonar í „Verði ljós“-inu og árásir hans
á stúdentafjelagið, en um það mál var
þá all-tíðrætt, og mættu Beykvíkingar
svo fjölmennir, að ekki rúmaði hflsið
nærri alla, sem inn vildu komast. En
fyrirlesturinn var siðtræðislegs elnis.
Og af því að töluvert mas hefur orðið
út úr niðurlagsorðum ræðumannsíns, þá
koma þau hjer orðrjett eins og hann
talaði þau:
„Þessi eilífa ljósþrá, sem fólgin liggur
í eðli mannsins, hefur valdið því, að
stfldentafjelagið rjeðst í að bjóða mönn-
um þessa fyrirlestra, ef svo mætti verða
að þeir gætu aukið þessa þrá og vakið
menn til að hugsa um ráð til að ná sem
leingst í áttina til takmarksins. Þetta
er laungun fjelagsins og þetta hefur ver-
ið laungun mín i kvöld. Hitt hefur
hvorki því nje mjer komið til hugar
að gera það hneyksli, að taka okkur al-
mættisorð skaparans í munn. Hver dauð-
legur maður, sem ofmetnaðist svo mjög,
mundi iðrast slíkra orða alla sína daga,
þegar hann sæi, bve aum og lítil só
saltvíknrtíra væri sem hann gæti skapað.
Þætti mjer og eigí ólíklegt, að hinn
rjetti ljóssins faðir mundí slá þann mann
með blindu, svo að hann mætti ekki
greina hvítt frá svörtu, ljós frá skugga
eða gaman frá alvöru, til þess að láta
hann vorkennast. Það mundi jeg og
stúdentafjelagið kalla að draga „það sem
helgast er og dýrmætast hverjum sið-
ferðislega óspilltum manni bókstaflega
niður í sorpið“. Og ef mjer hefði orðið
slíkt gæti jeg ekki búist við betri við-
tökum hinumegin en „sálin hans Jóns
míns“.
„Leikfjelag Reykjavíkur" hjelt 1. árs
afmæli sitt með samsæti í Iðnaðarmanna-
húsinu á fimmtudagskvöldíð.
Prentvillur í síðasta blaði eru í neðan-
málssögunni: Bls. 1, 3.—4.1. a.n., slark-
veiði f. s/rarkveiði; bls. 2, 10. 1. a. n.,
Zafur f. Gafur; bls. 4, 7. 1. a. n., kann
f. hann.
Pr. „LAURA“ 28. þ.m.
koma meðal annars nokkur ton aí
ROYAL OAYLIGRT Steinolíu,
sem ekki mun verða dýrari en sú
misjafnlega góða olía, er menn
eiga að venjast hjer nú.
B. H. Bjarnason.
DUGLEGUR og reglusamur
piltur getur frá 14. maí næstk.
feingið vist í Bernhöfts bakaríi.
NORSK PRÆDIKEM Söndag e.m. kl.
6 í Good-Templarlokalet. D. Östlund.
Líkamsæfingar.
Þeir, sem vilja taka þátt í
líkamsæfingum hjá mjer, eru beðn-
ir að gefa sig fram sem fyrst til
þess, að ákveðið verði á hverjum
tíma og í hverjum flokki þeir
verði látnir æfa sig. Mig er að
hitta í Vinaminni frá 4—5 virka
daga í næstu viku.
Magnús Magnússon.
SA, sem hefur feingið bjá mjer
„Staphs harmonium-Album"
og skrifaða „nótnabók“, er beðinn um
að skila mjer þeim tafarlaust.
Einnig eru þeir, sem kynnu að vita
hvar bækur þessar eru niður komnar,
vinsamlega beðnir að gera mjer aðvart
um það sem fyrat.
Brynjólfur Þorláksson.
Frímerki.
Munið eftir, að einginn gefur
meira fyrir íslensk frímerki en
Ólafur Sveinsson,
gullsmiður. Rvík.
Muniö
eftir
að panta „ÍSLAND“ í tíma
Opinberu auglýsingarnar
verða allar prentaðar upp úr „ísa-
fold“ í „íslandi“ þetta ár, þó svo
að þær taki sem minnst rúm upp
í blaðinu.
Tóbak
og Vindlar
fást á afgr.stofu „íslands"
Austurstræti 6.
6 7
aftur eins og búpening?“ sagði Giisborne og ofbauð honum fífldirfska
mauusins.
Hiun brosti aftur. „Nú jæja, komdu þá með mjer og skjóttu það með
stóru byssunni þinni“.
Gisborne fetaði í spor leiðtoga síns, og ýmist skreið eða klifraði eða
smaug á milli trjánna á leiðinni gegn um skóginn. Hann var kafrjóður af
áreynslunni og svitinu streymdi af honum. Loks nam Mowgli staðar og sagði
honum að líta upp og gægjast yfir til bláleitu hálsbrúuarinnar, og var lítii tjörn
var hjá. Par lá tígrisdýrið á bakkanum og teygði úr sjer og var að sleikja
aðra framlöppina í meatu makindum. Það var orðið gamalt; tennurnar voru
gular og það var víða hárlaust og hrúðrað, en all-ægilegt var það samt til að
sjá í sólskininu.
Gisborne fjekk ekkert samviskubit af því að svala drápgirni sinni þeg-
ar um tígrisdýrið, mannætuua, var að ræða. Houum fannst ekki umtalsmál
annað en að drepa þetta dýr svo fljótt, sem auðið væri. Hann hvíldi sig fá-
ein augnablik til þess að kasta mæðinni; svo blístraði- hann. Tigrisdýrið
sneri höfðinu hægt til hans og skimaði í áttiua, sem hljóðið kom frá. Það
var ekki meira en tuttugu fet frá byssukjaftinum. Gisborne skaut á það
tveimur skotum, öðru fyrir aftan herðakambinn og hiuu neðan til við augað.
Þótt beinin væru stór og sterk, molnuðu þau eins og gler fyrir kúlunum af
því að fjarlægðin var svo iítil.
„Það er vist ekki til mikils að hirða skinnið“, sagði Gisborne þegar
mesta reykinn lagði burt og dýrið lá í dauðateygjunum.
„Hunds dauði hæflr hundi“, sagði Mowgli. „Það er ekkert hirðandi af
þessu hræí“.
„Jú, veiðihárin. Yiltu ekki hirða þau?“ sagði Gisborne, því að hanu
vissi, að skóggæslumennirnir sóttust mikið eftir þeim.
„Jeg? Eins og jeg sje einhver veiðimannsbiesinn og kæri mig um
veiðihár á tígrisdýri. Nei, við skulum ekkert eiga við það. Þarna kemur
líka einn kunningi þess“.
Það var hrafn, sem kom, og fór að krunka yflr tígrisdýrinu.
„Hvernig hefurðu þá kynnst tígrisdýrunum, ef þú ert ekki veiðimaður?11
sagði Gisborne. „Það er ómögulegt, að nokkrum sporrakka hefði tek-
ist betur“.
„Jeg hata öll tígrisdýr", svaraði Mowgli og varfremur stuttur í spuna.
„Jeg skal bera byssuna sabibsins. Arré, en hvað hún er falleg. Og hvert
ætlar sahibinn nú?“
„Heim til mín“.
„Má jeg verða samferða? Jeg hef aldrei nokkurn tíma stígið mínum
fæti inn í hvíts manns hús“.
Gisborne leyfði honum það; hjelt hann nú heimleiðis. Mowgli vartindil-
fættur á undan og gljáði á brúna skrokkinn í sólskininu.
Hann leit stórum augum á veröndina og tvo stóla sem þar voru, þukl-
aði tortryggnislega á gluggaskýlnnum, sem voru úr bambusreyr, og fór svo
inn, en alit af horfði hann um öxl aftur fyrir sig til þess að gæta að Gis-
borne, hvað hanu hefðist að. Gisborne hleyfti rennigluggatjaldi niður til þess
að sólin skini ekki inn. Það varð dálítill skarkali þegar það rann niður og
Mowgli stökk óðara út, er hann heyrði það; var hann kominn undir bert
loft áður en gluggatjaldið var alveg runnið niður, dró andann ótt og títt og
mælti:
„Er þetta gildra?"
„Hvítir menn veiða aldrei menn“, sagði Gisborne og brosti við. „Þú
ert reglulegt skógarbarn".
„Já, jeg sje það núna“, sagði Mowgli. „Það eru eingin agnhöld eða
krókar á þessu. Jeg — jeg hef aldrei sjeð neitt eins og þetta fyr eu í dag“.
Hann fór inn aftur og horfði stórum augum á húsgögnin í báðum her-
bergjunum. Abdul Gafur var að bera morgunmatínn á borð, og leit hann
eingum vinaraugum til Mowglis.
„En það umstang við að borða, og það amstur sem þarf að hafa tii
þess að geta látið renua í brjóstið á sjer á eftir“, sagði Mowgli og brosti.
„Við höfum miuna fyrir því úti í skógarþykkninu. Það er dásamlegt um-
horfs hjer. Það eru margir dýrmætir munir hjer. Er ekki sahibinn hræddur
um, að það verði stolið frá honum? Jeg hef aldrei sjeð önnur eins djásn“.
Hann starði á rykuga messingsskál frá Benares, sem stóð á hyllu einni
ljelegri.
„Það fer einginn að stela hjer nema einhver skógarþjófurinn", sagði Ab-
dul Gafur og setti skál á borðið með harki miklu. Mowgli leit stórum aug-
um á hinn gráskeggjaða Múhameðsmann.
„Það er siður í mínu landi að skera geiturnar þegar þær jarma of hátt“,
svaraði hann glaðlega. „En vertu óhræddur! Nú skal jeg fara“.