Ísland - 22.01.1898, Blaðsíða 4

12
ISLAND.
Eins og sjá má á groin formanns
Btúdentafjclagsins, hr. Magnúsar Einara-
sonar, sem prentuð er á öðrum Btað hjer
i blaðinu, hefur prestaBkólakennari Jón
Helgason nú Btigið í „pontuna“ í aug-
lýsingarúmi „ísafoldaru til að endur-
nýja árásir sínar á Btúdentafjelagið. Til
að gera framkomu fjelagsstjórnarinnar
iekyggilega læðir hann þar fram sögu
nm, að hún hafi átt að leita álits lög-
fræðings viðvikjandi þvi, hvort fært væri
að Byngja kvæðið. Með þessu ætlar
hann að sýna, að „jafnvel stjðrnin sjálf
hafi álitið kvæðið hneyxlanlegt, en þð
fullboðlegan veialukost handa fjelags-
mönnum“. En mundi nú ekki þessi
Bögutilbúningur fremur verða til að kasta
skugga á framkomu sjera Jóns Bjálfs?
Því er bvo varið, að i munnlegum um-
ræðum nm málið, sem sjera Jón virðist
hafa haft töluverðar spurnir af, hafði
fjelagSBtjórnin lýat því yfir, að saga þessi
væri með öllu ósönn. Rjett er nú það,
að hann var eingan veginn skyldugur til
að hafa heyrt þeirrar yfirlýsíngar getið
þegar hann ritaði grein Bina i „lsafold“;
en úr þvi hann byggir bvo mikið á sög-
unni, — hvers vegna gerir hann sjer þá
ekkert far um að komast fyrir, hvort
hún sje sönn eða ekki ? E>að var honum
þó svo gott sem ómakslaust. Þess má
og geta, að sá maður, sem sjera Jón
kveðst hafa söguna eftir, var ekkert við
riðinn Þorlákaveislu stödentafjelagsins og
þverneitar einnig, að hann sje sögumað-
ur prests.
Til þess að gera „tilgang höfundarins“
með kvæðinu ískyggilegan og koma þvi
á framfæri, að hann muni hafa álitið
það varða við lög, færir klerkur þær
likur, að kvæðið er nafnlauat og að höf.
hafi „ekki látið prenta það i blaði sinu
eins og hitt kvæðið, sem sungið var á
samkomunni“. Nú veit hann vel, að
kvæði, sem sungin eru við lik tækífæri
og þetta, eru að öllura jafnaði nafnlaus,
og, Jað það er því ekkert einstakt við
þetta kvæði. Höf. þessa kvæðis hefur
t.d. sjeð nokkur Bamsætiskvæði eftir
Jón Helgaeon og á jafnvel eitthvað af
þeim i fórum sinum. Þau eru öll nafn-
laus. Að hann hafi „ekki látið prenta
kvæðið í blaði sínu“ gæti virst undar-
legt, ef þar stæðu 'að jafnaði kvæði eftir
hann. En þar sem hann hefur enn aldr-
ei prentað þar nokkurt kvæði eftir sig,
þá þarf þetta siður að verða npkkrum
undrunarefni. Annars eru kvæði, sem
gerð eru til að syngjast á stúdentasam-
kvæmum venjulega ekki ætluð til þess
að birtast opinberlega. En af því að
sjera Jón hefur nú gert þessu kvæði
þann sóma að vekja út af þvi blaðadeilu,
þá hefur höf. hugsað sjer, að þetta yrðí best
launað á þann hátt, að hann gerði al-
menningi knnn einhver afkvæðum sjálfs
hans (sra Jóns), sem sungin hafa verið
við lík tækifæri og þetta kvæði. En það
lð sig á rjettvísina en verið hefur. En
svo heldur blaðið áfram : „Óhætt mun
að fullyrða, að það hafi veríð í fyllsta
samræmi við almenningsálitið hjer, að
ejera Jón Helgason fór hörðum orðum
um þennan jólasaung stúdentafjelagsins
i blaði BÍnu „Verði ljós!“ Það er nú
fullkunnugt öllum hjer í bænum, að al-
menningsálit á þessu kvæði var ekkert
til og gat ekki til verið áður en sjera
Jón hreifði málinu í „Ljósinu". Kvæðið
var sem sje almenningi hjer með öllu
ókunnugt þangað til. Allt sem „ísafold"
hetur um þetta að segja er tóm vitleysa.
Og sama er að segja um hitt, þegar
hún minnist á fyrirlestur herra Bjarna
Jónssonar. Hann er kallaður „mjög ó-
vingjarnleg, pereðnuleg árás á sjera Jón
Helgason". Þessi „miög óvingjarnlega
árás“ er klausa sú, sem prentuð er i sið-
asta tölublaði „íslands" og getur hver
og einn sjálfur dæmt um, hve mikið vit
er í öðru eins blaðri og þessu hjá blað-
inu.
Ljósfflyniastofan
í
BLlrlsJ ustr.
er opináhverjum degi frá 12—2.
Sje jeg ekki við þar á þeim
tíma er mig að hitta í Austnr-
stræti 20.
Auk vanalegra mynda get jeg
tekið eftir öðrum myndum og
stækkað þær eins og vill.
Árni Thorsteinson.
Agætt
Inisnæöi
er til leigu frá 14. maí næstkom-
andi á besta stað í bænum.
Herbergi 2—6 eftir því sem
verkast vill og fylgir ágætt geymslu-
pláss. Hvergi annarstaðar fæst
verður sra Jón að fyrirgefa, að ekki er
röm fyrir það í blaðinu i þetta sinn.
„ísafold" hefur einnig íundið ástæðu
til að leggja til þessara mála frá BÍnu
eigin sjónarmiði. Sá samsetningur blaðs-
ins er óskiljanlega blægilega klaufa-
legur. Hann byrjar á því að vísa til
greinar sjera Jóns viðvikjandi alþýðu-
fyrirlestri Bjarna kennara Jónssonar,
sem Béra Jón minnist ekki á með einu
orði.
Þá segir blaðið, aðkvæðið hafi „vakið
svo afdráttarlausa gremju hjer í bænum,
að nokkra daga var búist við málshöfð-
un af rjettvísinnar hólfu“. Álítur blaðið
gremju „hjer í bænum“ eða annarsstað-
ar aðalskilyrði fyrir málshöfðun frá rjett-
visinnar hálfu út af einhverju því, sem
á „þrykk út geingur". Væri nú svo, þá
er það víst, að „ísafold" hefði oftar rek-
Vegna þess að þetta nmræðuefni hef-
ur tekið meira röm upp en ætlað var,
verða aðrar Rvíkurfrjettir að bíða næsta
blaðs. Þetta er
aðaent
um málið suunanað :
„í 1. tbl. „Í8lands“ þ. á. (8. jan.) er
þess getið, að sjera J. H. hafi hneyxlað
viðkvæm eyru margra manna í söfnuðin-
um, sem og þess, aðef nokkurt hneyxli
risi af Þorláksmessukvæðinu, þá sje hann
valdur að því.
Skyldi ekki Jón á Horninu hafa mylnu-
stein aflögu fyrir billegan prís?
Perðin út á sjáfardjöp feíngist með
vægum kjörum með einhverjum kúttaran-
um í byrjnn vertíðar".
Vagnhestur. Þeir menn, sem vilja
fá vagnhest til brúkunar, geta feingið
hann mót sanngjarnri borgun á Lauga-
veg hjá
Qísla Þorkelssyhi.
jafngott húsnæði jafnódýrt. Rit-
stj. vísar á.
Jörðin Reytjahvoll í Mos-
fellssveit er til sölu, og laus til
ábúðar í vor. — Hús öll ný og
vönduð. Tún slétt og grasgefin’
Heyafli 4—500. Suðuhver til
dsglegra afnota. Mótak. Garð-
yrkjujörð ágæt. Beit góð sumar
og vetur. Skilmálar beztu. Semja
ber við ábúanda
Björn Bjarnarson.
Proclama.
Sýslumaðurinn í Kjósar- og Gullbringu-
Býslu skorar (15. þ. m.) á alla þá, sem
til skulda telja i dánarbúi Sigriðar Jóns-
dóttur frá Litla-Lambhaga í Hraunum í
Garðahreppi, sem dð á sjúkrahÚBÍnu í
Rvík eíðasti. ág., að tilkynna skuldir
sínar og sauna þær fyrir sjer innan 6
mánaða frá birtingu þessarar auglýsing-
ar, þar sem frjest hefur að hin látna
muni hafa átt tíl einhverja fjármuni, bið-
ur hann þá, sem geta gefið nokkrar upp-
lýsingar um það, að gefa sig fram.
Sami sýslum. skorar (15. þ. m.) á þá,
sem til skulda telja í dánarbúi Benónis
Þorsteinssonar úr Keflavík, sem drukkn-
aði 4. f. m., að tilkynna skuldir sínar og
sanna þær fyrir sjer innan 6 mánaða
frásíðustu birtingu þessarar auglýsingar.
Með sama fresti skorar hann einnig á þá,
Bem eiga óborgaðar skuldir til tjeða bús,
að greiða þær tii sín.
Um leiö
og jeg þakka míaum heiðruðu
skiftavinum, sem þegar hafa graitt
mjer reikninga sína fyrir liðið ár,
vil jeg biðja þá, erokkieru búnir
að borga mjer, að gera það sem
fyrst, þar eð jeg hef í hyggju að
sigla með næstu ferð „Laura“, en
get það þó því að eins, að jeg
fái sem mest mjer borgað af úti-
standandi skuldum.
Vinsamlegast.
Kiiiíi Sigurðsson.
JÁRNSMÍÐANÁM.
Tveir unglingspiltar geta feing-
ið pláss á stóru járnsmiðaverk-
stæði frá 14. maí. Semja má sem
fyrst við Þorsteln Jónsson, járn-
smið, Vesturgötu 33, Reykjavík.
Einhleypur maður óskar hús
næðis frá 14. maí. Bitstj. vísar á.
10
hann var hálf-trylltur af hræðslu og hirti ekkert um hvert hana fór — stökk
bara eitthvað út í loftið til þess að torða sjer.
Gisborne sá í myrkrinu, að eitthvað dökkleitt ruddist út úr skóginum
fram á milli trjánna; það hrökk við og hopaði aftur á bak, er það kom á
bersvæðið, rak upp öskur og hjelt svo áfram í sömu átt og áður — og dýrið
fór aftur að hlaupa, svo að dundi í hörðum vellinum, og það kom svo nálægt
honum, að það lá við, að hann gæti snert það með hendinni. Það var geysi-
stór bláuxi alvotur af dögg, og í herðakambinum hjekk vafningsjurt og aug-
un tindruðu í Ijósglampanum frá húsinu. Dýrið hrökk við, er það sá Gis-
borne og hljóp með fram skógarjaðrinum þangað til það hvarf út í myrkrið.
Það fyrsta, sem Gishorne datt í hug var það, hvað það væri óviðurkvæmi-
legt að reka þettta mikla dýr fram úr skóginum og fæla það svoua í nætur-
myrkrinu.
Meðan hann var að hugsa um þetta og horfði í áttina þangað, sem dýr-
ið hafði horfið honum út í myrkrið, var sagt með þýðum málióm við eyra
honum;
„Hann kom frá upptökum fljótsins; hann var forsprakki hjarðarinn-
ar þar. Vestan að kom hann. Trúir sahibinn nú sögu minni eða á jeg að
koma með hjörðina, svo að þú getir talið hana? Því að það er sahibinn, sem
ræðnr fyrir þessum skógi“.
Mowgli hafði sest aftur á verandargrindina; hann var ofurlítið móður.
Gisborne horfði á hann frá sjer numinn af undrun. „Hvernig fórstu að þessu?“
spurði haun.
„Það hefur sahibinn víst sjeð. Dýrið var rekið — alveg eins og farið
er að því að reka buffal1. Ha, ha! Það verður falleg saga, sem hann get-
ur sagt hjörðiuni, þegar hann kemur þangað aftur“.
„Þetta er mjer algerlega óskiljanlegt. Ert þú eins fljótur að hlaupa
eins og dýrin?
„Það hefur sahibinn sjeð. Ef hann langar til að fræðast meira um
ferðir og háttu villidýranna, þá skal ekki standa á mjer. Þetta er góður
skógur, og jeg hef í hyggju að íleingjast hjer“.
„Það skaltu gera, og hvenær sem sig skortir mat, geturðu feingið hann
hjá þjónum mínum“.
*) Bufiall (d. Böffel, e. buffalo) er önnur villinautategund. Þýð.
11
„Já, mjer þykir líka soðinn matur fjarska góður", sagði Mowgli hvat-
lega. „Einginn getnr neítað því, að jeg borði soðinn mat og steiktan alveg
eins og aðrir menn. Jeg kem þegar borðað er. í endurgjaldsskyni Iofa jeg
því, að sahibinn má sofa óhræddur á nóttunni í húsi sínu, það skal einginn
þjófur fá að koma og stela dýrgripunum hans“.
Að svo mæltu hvarf hann út í myrkrið. Gisborne sat leingi reykjandi
og var að hugsa um það, að þarna hefði hann nú loksins, þar sem Mowgli
var, fundið þann fyrirmyndar-skóggæslumann, sem hann og stjórnin voru sí
og æ að leita að.
„Jeg verð einhvern veginn að fá hann í þjónustu stjórnarinnar“, hugs-
aði Gisborne. „Maður, sem getur rekið dýrin svona eftir vild sianí, hlýtur
að vera betur heima í skóginum en margir tugir annara manua geta orðið.
Maðurinn er fyrirtaks furðuverk — lusus naturæ — en skóggæslumaður má
hanu til með að verða, bara ef það er auðið að hafa hemil á honum“.
Abdul Gafur leist ekki svona vel á hann. Hann stakk því að Gisborne
um háttatímann, að öll líkindi væru til þess, að svona ferðalangar og ílökku-
kindur, sem kæmu eins og fjandinn úr sauðarleggnum einhversstaðar og ein-
hversstaðar frá, væru útfarnir þjófar og fyrir sitt leyti kvaðst hann. ekki
kæra sig um að hafa mök við bera flakkara, sem vissu ekki einu sinni bvern-
3g þeir ættu að haga orðum sínum við hvíta menn. Gisborne hló og bað
hann að hætta þessari vitleysu og Abdul Gafur fór þá nöldrandi i burtu.
Seinna um nóttina þóttist hann þurfa að berja dóttur sína þrettán ára gamla.
Einginn fjekk að vita um orsök þess, en Gisborne heyrði hljóðin í henni.
Dagana á eftir kom Mowgli og fór eins og skuggi. Hann hafði tekið
sjer bækistöð í skógarjaðrinum skammt frá húsinu og þar sá Gisborne hann
opt sitja í tunglsljósinu, þegar hann gekk út á veröndina til þess að fá sjer
frískt loft; — annaðhvort hnipraði hann sig þá saman og studdi höfði við
knje sjer eða hann lá endilangur á trjágrein og vafði sig fast að henni eins
og ýms dýr gera á næturnar. Þaðan var Mowgli vanur að heilsa honum og
bjóða honum góða nótt; stundum kom hann líka niður og sagði kynjasögur
um líf dýranna í skóginnm. Einu sinni fór hann inn í hesthús og virti hest-
ana fyrir sjer með hinni mestu athygli.
„Þetta“, sagði Abdul Gafar og tók á sig fjarskalegan spekiugssvip, „er
óbrygðult merki þess, að einhvern góðan veðurdag stelur hann einhverjum
þeirra. Því Ieitar hann sjer ekki eínhverrar ærlegrar atvinnu, úr því að hanu