Nýja öldin - 19.09.1898, Blaðsíða 3

271
„Ég held borðið, sem lagt er jrfir
hann, geti dugað þeim eins og það
hefir dugað hingað til. Og bæði ég
og fólkið mitt, sem höfum notað það
manna mest, erum ekki druknuð í
honum enn þá. £>að er hreinn og
heinn óþarfi að fara að kasta pen-
ingum sveitarinnar til slíks og taka
þá frá öðru, sem er þarflegra, og ég
mun aldrei leggja einn eyri tilslíks.
Okkur hérna dugar horðið. Yega-
bótafé hreppsins væri æskilegt að
menn færu ekki gálauslega með og
gerðu annað við það en að setja
stórbrýr á meinlausar smásprænur".
„Það fer líklega eins og ég hef
altaf sagt: Lækurinn verður ekki hrú-
aður fyrri en einhver hefir drepið
sig í honum“, sagði séra Grímur.—
— Menn ræddu um þetta fram og
aftur.
Og uppástungan um að brúaGils-
læk var feld með ems atkvæðis mun.
Jón á Gili var að ríða í hlaðið;
hann kom frá kirkjunni.
— Það var rokstormur á austan.
l>egar Jón var kominn af baki,
sá hann að vinnumenn hans tveir
báru eitthvað heiin á inilli sín neðan
frá læk. Og bústýran hans og vinnu-
konan gengu með þeim.
Hann sá ekki hvað það var, —
hann skildi ekkert hvað það gæti
verið. — — Hann beið úti oghorfði
á það. Fólkið kom nær — nær, —
alveg heim í hlaðið.
Nú sá hann hvað mennirnir báru
milli sín: það var hún döttir hans
örend.
Fötin hennar og hárið gullna var
alvott; vatnið streymdi úr því.
Hann beygði sig niður að einka-
barninu sinu, hann þreifaði á and-
litinu, hann hlustaði hvort hún drægi
ekki andann, hann horfði i brostnu
augun hennar.
Það var eins og hann gæti ekki
trúað því að hún væri dáin.
Enginn talaði orð. —
Svo settist hann niður á stéttar-
röndina og grét — grét eins og barn.
En enginn gat grátið Dóru litlu úr
helju framar.
Hún hafði hlaupið fram á engjar
til þess að reka úr slægjunum.
Leið hennar lá yfir lækinn.
Hún gekk borðið á læknum að
vauda.
Dað var ofsarok, — hún misti
jafnvægið og steig út í aðra brún-
ina, — borðið reis á rönd og hún
féll í lækinn.
En lækurinn var mjór og djúpur
þar sem borðið lá yfir hann; hann
hatði grafið sig djúpt niður og
bakkarnir voru háir.
— Fólkinu fór að lengja eftir henni
og loks var farið að gæta að henni
Vinnumennirnir höfðu loks fundið
hana örenda á dálitlum grynningum
langt fyrir vestan tún, þar sem læk-
urinn rann í bugðu, var dálítið
breiðari og grynri, því vatnið hafði
grafið stóra geil inn í syðri barminn.
Nú er fyrir löngu komin brú á
Gilslæk. En síðdegis á sunnudög-
um, þegar kirkjufólkið er farið frá
Tungukirkju, situr gamall maður,
hvítur fyrir hærum, aleinn hjá leið-
inu litlu stúlkunnar með gullna hár-
inu, styður hönd undir kinn og
horfir í gaupnir sér.
Og þung og bitur eru þau, ámæl-
isorðin, sem golan hvíslar í eyru
öldungsins þegar hún þýtur yfirleið-
unum um kirkjugarðinn.
Kvöidmótið,
Dregur draumblæjur
dökkvar njóla
yfir haf og hauður.
— Seg mér, blástjarna,
sástu ekki
meyna mina björtu?
Sefur hin sólbjarta
sætum blundi
bak við glugga-blæjur?
Gleymdi’ hún að vitja
á vinar fund
út að unnum svölum?
Dilla þér döfljúfir
draumar, svanni,
úti’ á hverfanda hveli?
— Hljómmilda, hýreyga,
í höfgum dvala
muntu’ ei nafn mitt nefna.
tskaldur, úrsvalur
andar náttblær
hvíslar huliðsmál,
hlusta’ eg á hafstunur,
horfi’ eg á deyjandi
báru’ und klöppum köldum.
Kveður kyljan:
„Hún kemur ekki!“
En eg mæni, mæni!
Heyri’ eg þig hvervetna
hljóðum skrefum
færast nær úr fjarlægð!
En þú dvelur. —
Það er dauðaþögn,
hljóðnar blær og bárur.
Vakir þó og vakir
á vogi ein ■
hafmey ljós í húmi.
Drjúpa brimhvít
af björtum lokkum
saltdrifin silfurtár
tindra þau á mjallhvítum
m eyj arbrj óstum
eins og aptanstjörnur.
Vill hún vefja mig
votum örmum
ef þú kemur ekki?
— Tælandi, töfrandi,
tárfögur mey,
sigðu’ i sædjúp aftur!
"t-
* *
Gnauða gjálpir
gjálfra svalvindar, —
en þú kemur ekki!
Vissirðu hvað brýzt
í brjósti mínu
mundirðu’ koma’ í kvöld!
Gnöm. Guðmundsson.
Markaðir.
Svik í viðskiptuni. — Markaösmenn. — Verzlunar-
meginrcgla.
„Ég set hann á markaðiun!“
Þessi orð heyrast allt of oft hjá
mönnum þegar um einhverja gafla-
skepnu er að ræða, og það er ekki
gott að segja hve miklu tjóni það
hefur ollað fyrir sölu islenzkra af-
urða, að kaupendur hafa verið brögð-
um beittir af seljendum. Einkum
hefur þetta átt sér stað á hesta- og
sauðíjármörkuðum, þar sem erlendir
eða óvanir menn hafa keypt. Það
sýnist jafnvel svo, sem sá hugsunar-
háttur hafi verið ríkjandi til skamms
tima, og sumstaðar mun hann enn
að finna, að það sé eugin svnd að
svíkja kaupmanninn, hann „snuði“
annað eins. —- Að ljúga til um ald-
ur á skepnum þykir sumum engin
vanvirða; að setja sand í ullina eða
auka þyngd hennar á annan hátt eru
ekki nein svik talin.
Engum samvizkusömum manni mun
þó blandast hugur um, að þetta er
ljótt •— þessi sviksemi í viðskiftum
er svívirðileg og eyðileggur hag og
orðstý allrar þjóðarinnar, þó hún
kunni að að útvega einstaklingnum
fáeinar krónur eða fáeina aura.
Sem betur fer, velja þeir, sem kaupa
íslenzkan fénað,venjulega gætna menn
og glögga, og kemur það sannarlega
kaupanda og seljanda að góðu liði.
Og það er mjög áríðandiog þýðing-
ingarmikið fyrir markaðsmenn að vera
vandir í vali sinu, að vera réttsýn-
ir og liprir í framkomu. Nú um
mörg ár hefur hr. Páll Vídalín bróð-
ir consul Vídalíns haft féuaðarkaup
á hendi fyrir bróður sinn og hr. L.
Zöllner. Og skal þess getið honum
til maklegs sóma, að hann hefur
leyst starf sitt prýðilega af hendi
svo kaupandi og seljandi hafa mátt
vel við una. Vér höfum átt tal við
marga, er hafa verið á mörkuðum, er
þessi maður hefur haldið, og sjélfir
höfum vér einuig verið þar, og oss